Opium w rosole: Różnice pomiędzy wersjami

** Źródło: s. 97182

* A sama skoczyła jeszcze po... (...) Ojejusiu, o mało się nie wygadałam, że skoczyła po kwiaty!!!

** Postać: profesorMarta DmuchawiecLewandowska

** Źródło: s. 106205

* – A! Jedwabińska. No, a gdzież twoje warkocze?<br /> – Obcięłam je. Dawno. Nie wypada... w pracy.

* – Chciałbym, żebyś była moją dziewczyną – wypowiedział Maciek w formie luźnej propozycji.<br /> Kreska odzyskała oddech mniej więcej po pięciu sekundach.<br /> – Wydaje mi się, że już masz swoją dziewczynę (...).<br /> – Z Matyldą koniec! – zakrzyknął Maciej. – Okazało się, że jest nikczemna! (...) <br /> – I od razu ujrzałeś mnie w innym świetle.<br /> – Janka, ty chyba źle to rozumiesz. Jedno z drugim nie ma nic wspólnego.<br /> – Ma.<br /> – Nie ma!... Zwyczajnie, podobasz mi się. Lubię cię.<br />Kreska zatrzymała się przed swoją bramą.<br /> – Ja też cię lubię (...). I szanuję cię (...). I dlatego postaram się zaraz zapomnieć o twoim nietakcie.<br /> – Nietakcie!... Słuchaj, no co ty... co ty mówisz?! Ja ci przecież tylko proponuję...<br /> – ... Falsyfikat – wpadła mu Kreska w słowo.

* – Co się martwisz, ja ciągle kaszlę – beztrosko rzuciła Genowefa. – To samo przejdzie.<br /> – To przejdzie w zapalenie płuc (...).

* – (...) czy tobie też czasem wszystko się wydaje małe, brudne i brzydkie? (...)<br /> – Bywa, że tak (...). Ale nie, jednak nie wszystko, nie. Zawsze jednak pozostaje parę spraw wielkich, czystych i pięknych. I te nie podlegają żadnym zmianom. Są wieczne.

* – Kryzys jak licho, wcale nie trzeba się stroić. O, patrz, tamta dziewczyna przyszła do opery w dżinsach i w golfie.<br /> – Tamta dziewczyna nie ma krzty wyczucia – oznajmiła Kreska z mocą. – Równie dobrze mogła przyjść w szlafroku, bo jest kryzys, albo przywlec kozę na sznurku.

* – Jak ty to robisz, że nie jesteś smutna?<br /> – Opowiadam sobie dowcipy – odrzekła Gabrysia (...).<br /> – Ty sobie dałaś radę ze wszystkim. Żadne nieszczęście cię nie złamie. (...) Jak można być radosnym na tym strasznym świecie?<br /> – Nie „można”, a „trzeba” – mruknęła Gabrysia (...). – Nikomu nic nie przyjdzie z tego, że ja się rozkleję.

* – Masz dzieci?<br /> – Jedno. Aurelię (...).<br /> – Aha – rzekł profesor. – Aurelia. Jak się zdrabnia to imię?<br />Ewa spojrzała na niego ze zdziwieniem.<br /> – Wcale się nie zdrabnia.<br /> – To pewnie ją nazywasz Pyzą albo Ciapusiem?<br /> – Proszę?! Nie, skąd.<br /> – To... zaraz... to jak się do niej zwracasz?<br /> – No, po prostu: Aurelio (...).

* – Matylda... de La Mole...<br /> – Skąd – spojrzała ona ze zdziwieniem. – Stągiewka.<br /> – Proszę? (...) Nie, nie... ja... Stendhal...<br /> – Stągiewka – powtórzyła Matylda z naciskiem.

* – Nie ma ich w domu...(...)<br /> – E, to jeszcze nie tragedia – pan Ogorzałka potarmosił małą za ucho. – Nie płacz. Nie ma ich, ale przecież przyjdą – tu uśmiechnął się do małej krzepiąco (...).<br /> – Też tak myślę (...). Dobrze, więc pójdę na obiadek do ciebie.<br /> – Proszę? – wyrwało się zaskoczonemu Piotrowi.<br /> – Dziękuję – z godnością odrzekła dziewczynka i podniosła na niego wilgotne, lśniące oczy w kolorze jeżyn.

* – No, to dobranoc pani i dziękuję.<br /> – Nie ma za co – powiedziała przymilnie pani Lisiecka. – Nie ma za co.<br />Przez krótką, pełną irytacji chwilę Ewa gotowa była przyznać jej rację.
** Źródło: s. 178

* – Piotr pisze kronikę.<br /> – Historię – sprostował starszy Ogorzałka. – Zrozumiałem któregoś dnia, że to, co przeżywamy dziś, już jutro stanie się części historii. Pamięć jest zawodna. Po latach ten mój zeszyt będzie bezcenny. Wszystko tu mam. Każdy dzień. Każdą zbrodnię. Każde kłamstwo.<br /> – Myślisz, że tylko z tego tworzy się historia? – obruszyła się Gabrysia (...).<br /> – Na ogół (...).<br /> – Ejże, a bohaterstwo? A idee? A...<br /> – Tak, tak, idee, te wszystkie piękne idee, które nieodmiennie nikczemnieją...

* – Światem rządzi kłamstwo, nienawiść i chciwość – skondensował się Piotr.<br /> – Coś takiego odkrywa się na ogół w wieku pokwitania! – wrzasnęła Gabriela (...).

* – To miejsce musi być wolne, wiesz? – wyjaśniła [Gabriela] (...). – Czekamy na kogoś.<br /> – Aha, on zaraz przyjdzie, tak? – domyślnie spytała Genowefa (...).<br /> – To jest Pyzunią? – chciała wiedzieć Genowefa, zaglądając do wózka.<br /> – Tak (...).<br /> – A kto jest jej tatusiem? – spytała Genowefa siorbiąc (...).<br />Znów nie utrafiła z pytaniem.(...)<br /> – Tatą jest pewien człowiek niegodny tego miana – oświadczyła wreszcie pani Gabriela (...) – Obecnie znajduje się on w Australii (...), bo tam można zarobić dolary na samochód. A tu nie można.<br /> – Nic nie rozumiem – oświadczyła Genowefa (...). – To na niego czeka ten talerz? – pytała wytrwale. Znów cisza.<br /> – O, nie – powiedziała zajadle pani Gabrysia. – Nie na niego. Janusz Pyziak zresztą i tak tu nie wróci.<br />Siwa pani usadziła dziecko na swoich kolanach i spojrzała na Genowefę błękitnymi oczami, które teraz były całkiem smutne.<br /> – Talerz czeka na mojego męża – wyjaśniła równym głosem. – Na ojca tych tu czterech panien.<br /> – On też jest na końcu świata? – spytała Genowefa z właściwym sobie taktem.<br /> – A, nie. Nie. On jest w Polsce. Jak zawsze – odparła siwa pani tak cicho, że ledwie ją było słychać.

* – Zauważyłaś, że do niej [nienawiści] zmuszać się wcale nie trzeba? (...) Czy to by znaczyło, że nienawidzić jest łatwiej niż kochać i wybaczać?<br /> – No, jasne. Zło jest łatwiejsze.

* Każdy chyba uczynił choć raz w życiu coś, czego się wstydzi i z powodu czego miewa wyrzuty sumienia. (...) wyrzuty te mogą stanowić męczarnię dla duszy lub też być słabym zaledwie świerzbieniem na powierzchni pamięci; zależy to od kalibru owego uczynku, od tego – czy miało miejsce grube świństwo, czy też zaledwie potknięcie towarzyskie. Zależy także od kalibru, stylu i klasy człowieka. Jeden skręca się ze wstydu przez długie lata, bo zdarzyło mu się plotkować o osobie, której obecności nie był świadomy. Kto inny (...) skrzywdzi lub poniży bliźniego, oszuka go, pobije lub zabije – i nie będzie miał z tego powodu żadnych niepokojów, prócz może jednego, czy się jednak na nim ktoś kiedyś nie zemści. Różnie bywa. (...) przykłady można by mnożyć. Wniosek z nich jednak zawsze ten sam: mało kto może sobie powiedzieć „jestem w porządku”.

* Maciek zatrzymał się, postać ludzka też się zatrzymała i podniósłszy zaśnieżone rzęsy, ukazała w ich białej oprawie chłodne jak źródło, jasne oczy o przejrzystych tęczówkach i tajemniczym wejrzeniu. Oczy te lśniły w twarzy zaróżowionej od mrozu, dość nijakiej (...), ale harmonijnej. Natomiast położone poniżej usta były całkowicie niezwykłe. Mianowicie miały taki wyraz, jakby ich właścicielka bezustannie gotowała się do całowania.<br />W Maćka jakby grom strzelił. <br />(...) stał w miejscu i patrzał w przejrzyste oczy, a one sygnalizowały mu takie mnóstwo różności, że biedaczysko doznawał niemal zawrotu głowy. Po raz pierwszy bowiem oczy dziewczęce mówiły mu z tak bliska i tak bez ogródek, że jest przystojny, wspaniały i męski, i bardzo-bardzo interesujący, i że kto wie... kto wie...