Weronika postanawia umrzeć: Różnice pomiędzy wersjami

'''''[[w:Weronika postanawia umrzeć (powieść)|Weronika postanawia umrzeć]]''''' –, powieść autorstwa [[Paulo Coelho]].

** zobaczZobacz też: [[kobieta]], [[mężczyzna]], [[miłość]]

* -– Co sprawia, że człowiek zaczyna nienawidzić sam siebie? <br /> -– Może tchórzostwo. Albo nieodłączny strach przed popełnianiem błędów, przed robieniem nie tego, czego inni oczekują.

* – Co to jest prawdziwe Ja?<br />– To kim jesteś, a nie to co z ciebie zrobiono.

* -– Czym jest rzeczywistość? <br /> -– Tym, czym powinna być zdaniem większości. Niekoniecznie tym, co najlepsze ani najbardziej logiczne, ale tym, co dopowiada zbiorowemu żądaniu.

* Gdy kobiety decydują się na śmierć, wybierają bardziej romantyczne sposoby -– otwierają sobie żyły albo przedawkowują środki nasenne.

* Gdy serce przestaje bić, oznaczać to może tylko jedno -– śmierć fizyczną.

* Istnieją tylko dwie zakazane rzeczy -– jedna przez ludzkie prawo, druga przez boskie. Nigdy nie zmuszaj nikogo do stosunku -– bo to jest uznawane za gwałt. I nigdy nie próbuj tego z dziećmi, bo to największy z grzechów. Poza tym, jesteś wolna. Zawsze znajdzie się ktoś, kto pragnie dokładnie tego samego, co ty.

* Istnieją w życiu sprawy, które -– bez względu na to, z której strony byśmy na nie patrzyli -– są zawsze tak samo ważne dla wszystkich. Miłość jest jedną z nich.

* Jeśli Bóg istnieje -– w co szczerze wątpię -– to zrozumie, że istnieją granice ludzkiej wytrzymałości. To on stworzył cały ten nieład, gdzie panuje nędza, niesprawiedliwość, chciwość, samotność. Jego zamiary były wprawdzie wspaniałe, ale rezultaty okazały się opłakane. Jeśli Bóg istnieje, będzie zapewne wspaniałomyślny wobec stworzeń, które zachciały prędzej opuścić ten padół, a może nawet przeprosi za to, że zmusił nas do odbycia ziemskiej wędrówki.

** Zobacz też: [[śmierć]], [[samobójstwo]]

* Małżeństwa były zmuszone do swoistego monoteizmu, gdzie pożądanie seksualne (...) zanika w trzecim czy czwartym roku życia pod jednym dachem. Potem kobieta czuje się odrzucona, mężczyzna -– niewolnikiem małżeństwa.

* Mamy prawo popełniać w życiu wiele błędów. (...) Oprócz jednego: tego, który niszczy nas samych.

* Niektóre osoby pochłonięte tworzeniem świata, do którego nie zdoła przeniknąć żadne zagrożenie z zewnątrz, rozwijają w sposób przesadny mechanizmy obronne wobec obcych ludzi, nieznanych miejsc i nowych doświadczeń -– zubażając swój świat wewnętrzny.

* Samobójstwo -– nareszcie uwolnienie i wieczna niepamięć.

* Starała się wyobrazić sobie śmierć, ale na próżno. Ale przecież nie musiała się nią kłopotać, doświadczy jej niebawem. Za ile minut? Nie miała pojęcia. Radowało ją, że już wkrótce pozna odpowiedź na pytanie, które stawiali sobie wszyscy: czy Bóg istnieje?<br> />W przeciwieństwie do wielu ludzi nie był to wewnętrzny dylemat jej życia. Za czasów komunizmu nauczano, że życie kończy się wraz ze śmiercią, więc przywykła do tej myśli. Jednak pokolenie jej rodziców i dziadków wciąż chodziło do kościoła, odbywało pielgrzymki, modliło się i żyło w świętym przekonaniu, że Bóg przykłada wagę do ich słów.

* Szaleństwo to niemożność przekazania swych myśli. Trochę tak, jakbyś znalazła się w obcym kraju -– widzisz wszystko, pojmujesz, co się wokół ciebie dzieje, ale nie potrafisz się porozumieć i uzyskać znikąd pomocy, bo nie mówisz językiem tubylców. <br />– Każdy z nas czuł to kiedyś. <br />– Bo wszyscy, wszyscy taki czy inny sposób, jesteśmy szaleni.

* Szkoda, ze Bóg, Allach czy Jahwe -– mniejsza o imię -– nie musi żyć w dzisiejszym świecie. Gdyby żył, do dziś bylibyśmy w raju, a On musiałby rozpatrywać odwołania, apelacje, petycje, podania, rekwizycje sądowe, pozwy i objaśniać na nieskończonej ilości sesji swoją decyzję wygnania Adama i Ewy z Raju, dlatego tylko, że przekroczyli arbitralne, bezpodstawne prawo, jakim był zakaz jedzenia owoców z drzewa wiadomości Dobrego i Złego.

* To, co wydawało się jej być rajem -– dom nad rzeką, mąż, którego kochała, dzieci jedzące prażoną kukurydzę przed telewizorem -– z dnia na dzień stało się piekłem.

* W całym swoim życiu zaznała wiele miłości, troski i opieki, ale brakowało jej czegoś, co by mogło przekształcić to wszystko w błogosławieństwo -– powinna być bardziej szalona.

* Weronika wróciła do osobliwego świata- – bez snów

* -– Widziałam kiedyś kobietę w czerwonej sukni z dużym dekoltem, jak paradowała ulicami Ljubljany przy pięciostopniowym mrozie. Patrzyła przed siebie szklanymi oczami. Wzięłam ją za pijaną i chciałam jej jakoś pomóc, ale odtrąciła mnie, gdy chciałam jej dać moją kurtkę. <br /> -– Być może w jej świecie było właśnie lato, a jej serce rozpalała tęsknota za kimś, kto na nią czekał. Nawet jeśli ten ktoś istniał tylko w jej chorej wyobraźni, to przecież miała prawo żyć i umrzeć tak jak jej się podobało, nie sądzisz?

* Zegarek -– absurdalny mechanizm z dwiema wskazówkami kręcącymi się na wspólnej osi.