Sabała

Sabała (właśc. Jan Krzeptowski; 1809–1893) – zakopiański bajarz, poeta, muzyk, przyjaciel artystów młodopolskich.

• Byli chłopcy, byli, ale się mineli,
  I my się miniemé po malućkiej kwili.

Sabała, rysunek Stanisława Witkiewicza

• Do przodka się nie pchać, na tyle nie zostawać, a i w środku za długo nie siedzieć.

• Jakiegoś mnie, Panie Boze, stworzył, takiego mos.
  • Źródło: przytoczone przez Stanisława Witkiewicza, Na przełęczy, IV, 1891

• Pan profesor to nie ziemski cłek, nogami on tu, ale serce jego w niebie.
  • Zobacz też: Tytus Chałubiński

• Smutne serce gorse niźli chorość – pilniej cłowieka uśmierzci.

• W Pana Boga wierz, ale Mu nie wierz.
  • Źródło: przytoczone przez Stanisława Witkiewicza, Na przełęczy, IV, 1891.

O Sabale

Śpiewki góralskie upamiętniające Jana Krzeptowskiego-Sabałę

Idziy se Sabała popod zieleniny!

Gwizdo, podśpiywujy pojod niedźwiedziny!

Sabała zaśpiywoł Krywań mu łodpedzioł,

bo ło jego sprawak nik wiyncyj nie wiedzioł!

Czeba by siy spytać starego Sabały:

Ftorymi wiyrskami koziny chodzały?!

Umar nom Sabała dej mu Boze niebo!

Fto se bedziy growoł na złóbcockach jego?

Sabała, Sabała, sabałowe dzieci,

Kie Sabała umre syćko sié uozleci!

• Sabała — był to typ dawnego górala, a zarazem idealny przewodnik tatrzański: nadzwyczaj inteligentny, dowcipny i towarzyski; bawił gości setkami opowiadań, a opowiadał tak pięknie i barwnie, jak rzadko kto potrafi. Najznakomitsi w Polsce ludzie, jak Sienkiewicz (»Sabałowa bajka«), Witkiewicz (»Na przełęczy«) Chałubiński, Dembowski pisali o nim, a nie było sławniejszego człowieka w naszym kraju, któregoby tyle malowano, rysowano i rzeźbiono, co Sabałę.
  • Autor: Alojzy Milata
  • Źródło: Dookoła Tatr. Szkic krajoznawczy z 1 mapką i 13 rycinami, wyd. Księgarnia B. Kotuli, Cieszyn 1924, s. 69.