Pieśń o głodzie
Pieśń o głodzie (oryg. Pieśń o głodźe) – poemat Brunona Jasieńskiego z 1922 roku.
- ńe będźemy już odtąd umierać więcej,
ktużby nas takih pięknyh i olbżymih gżebał.
roześmiejće śę wszyscy,
weźće śę za ręce
i prosto marszałkowską pujdźemy do ńeba.
jak może każdy z nas,
co dźiśaj tańczą,
stać sę martwym,
śmierdzącym,
po kturym śę skrupulatńe wykadza zakrystję.
nas,
z kturyh każdy sam jest żyjącą monstrancją
na serca swego białą euharystję.
pozdejmujće ih z kszyżuw!
ńeh źemią kroczą
ći,
co hćeli pszez wieki umierać za nas.
żyće cudownym sokiem trysnęło nam w oczy,
jak pod nożem dojżały ananas!
- O niewiadomi bezimienni ludzie,
zagłodzeni w Saharach milionowych miast (...)!
O poemacie edytuj
- [Pieśń] (...) była w powojennej polskiej literaturze pierwszym większym poematem opiewającym rewolucję społeczną i tęczę zapalającą się na Wschodzie.
- Autor: Bruno Jasieński, życiorys
- Źródło: Grzegorz Lasota, Brunona Jasieńskiego – „Pieśń o głodzie”, „Życie Literackie” nr 10, 9 marca 1958, s. 4.
- Pieśń o głodzie w 20-leciu skazana była na zapomnienie po trosze z uwagi na szaleńczą ortografię (...).
- Autor: Grzegorz Lasota, Brunona Jasieńskiego – „Pieśń o głodzie”, „Życie Literackie” nr 10, 9 marca 1958, s. 4.