Wikicytaty

Pantomima

Pantomima – rodzaj przedstawienia, w którym aktor (mim) nie używa głosu, tylko odgrywa przedstawienie używając ruchu, mowy ciała i gestów.

  • Energia mima musi się cały czas przemieniać, tak jak głos u śpiewaka. Treść jest ważna, ale sposób jej ukazywania może ważniejszy. Treść może być niezmiernie prosta. Czy w tej prostocie będzie głębia i siła, zależy już od pokazującego. Ponieważ mim świadomie zrezygnował ze słów, powinien pokazywać samą istotę, którą trudno wyrazić słowami.
  • Miłość przypomina pantomimę. Nigdy do końca nie jesteśmy pewni, co który gest znaczy.
  • Nazywam go milczącym aktorem. Są piękne przedstawienia teatrów ruchu czy tańca, które ze sztuką mimu nie mają wiele wspólnego. Pantomima ma wspaniałe korzenie, ale każdy, kto chce zostać mimem, musi znaleźć własny styl i pokazywać prawdę emocjonalnego przeżycia; przemiany, które byłoby trudno, a czasami wręcz niemożliwe wyrazić słowami. Ciało powinno „mówić”. Musi on też dbać, by technika nie zabiła w nim tego, co najpiękniejsze w teatrze pantomimy, czyli płynności zmieniających się stanów emocjonalnych – tego wszystkiego, co składa się na ludzką ciszę. W pantomimie każdy ruch na scenie musi ukazać proces przemiany emocjonalnej. Patrząc na akcję wykonawcy, śledzimy zmienność myśli aktora.
  • Pantomima to sztuka poza słowami – nie bez słów. Jeśli aktor dramatyczny wyjdzie na scenę i nic nie mówi, to nie znaczy, że jest mimem. Podstawowe zasady, które powinny kierować teatrem pantomimy, to: myśl, emocja i działanie. Dlatego praca nad spektaklem jest ciągłą analizą ruchu, naszych stanów emocjonalnych i tego, jak je przekazać. Polega na odnajdywaniu takich wartości, które naszym zdaniem pełniej da się wyrazić bez używania słów.
  • Zawsze czułam ochotę powiedzieć o pantomimie: „Jeśli chcecie mówić, dlaczego nie mówicie? Po co te na siłę wykonywane gesty jak w przytułku dla głuchoniemych?”
Źródło: „https://pl.wikiquote.org/w/index.php?title=Pantomima&oldid=187702”