Narrator

który opowiada o ucieleśnienie autora w świecie utworu

Narrator – osoba opowiadająca o wydarzeniach. Głos narratora nie musi być identyczny z głosem autora dzieła.

  • Ja jestem tylko narratorem.
    • Autor: Sokół
    • Źródło: utwór W wyjątkowych okolicznościach grupy WWO
  • Narrator opowiada nam historię w książce, prawda? Ale co jeśli… jeśli narrator kłamie? Może opowiada własną, fałszywą wersję, żeby przeciągnąć cię na swoją stronę? Albo żeby cię przestraszyć? A może jest wariatem!?
    • Autor: Sara Shepard
    • Źródło: Bez skazy z serii Pretty Little Liars, rozdział 13, s. 124
  • Problem dwóch płaszczyzn epiki i ich wzajemnego stosunku wymaga zawsze odpowiedzi na kilka zasadniczych pytań:
    – jaki jest stosunek autora do narratora;
    – czy narrator należy, czy nie należy do świata przedstawionego;
    – ilu jest narratorów, a zatem czy narracja jest jedno-, czy kilkupłaszczyznowa;
    – czy narrator jest wszechwiedzący, czy jego wiedza o świecie przedstawionym jest ograniczona, w jakim stopniu i jak to ograniczenie jest umotywowane;
    – jaka jest postawa narratora wobec świata przedstawionego – tylko relacjonująca czy także oceniająca;
    – czy postawa ta jest jednolita, czy też zmienna;
    – czyj punkt widzenia przyjmuje narrator – własny, jednego bohatera lub różnych bohaterów na przemian;
    – w jakim stopniu zostaje ujawniona i skonkretyzowana sama sytuacja narracyjna;
    – w jakim stopniu obecność i osobowość narratora ujawnia się w samym ukształtowaniu językowym tekstu.
    • Źródło: Miodońska-Brookes E., Kulawik A., Tatara M.: „Zarys poetyki”. PWN, Warszawa 1980, str. 124-125. ISBN 83 stycznia 01751–1