Wikicytaty

Narracja

wypowiedź przedstawiająca zdarzenia w określonym porządku czasowym i przyczynowo-skutkowym

Narracja – opowiadanie, sposób przedstawienia zdarzeń.

  • Brakuje nam języka, brakuje punktów widzenia, metafor, mitów i nowych baśni. Jesteśmy za to świadkami, jak te nieprzystające, zardzewiałe i anachroniczne stare narracje próbuje się wprzęgnąć do wizji przyszłości, może wychodząc z założenia, że lepsze stare coś niż nowe nic, albo próbując w ten sposób poradzić sobie z ograniczeniem własnych horyzontów. Jednym słowem – brakuje nam nowych sposobów opowiadania o świecie.
    • Autorka: Olga Tokarczuk, Czuły narrator (mowa noblowska), 7 grudnia 2019.
  • Dziś miękko przechodzimy do epoki narracji. Każdy fakt może stać się czymś zupełnie innym niż to, co w istocie miało miejsce, w zależności od tego, jak się go przedstawia. W mediach, w życiu publicznym jest coraz więcej ludzi, którzy przekonują, że wszystko - to, co na własne oczy widzimy, słyszymy, co poznajemy - jest kwestią tylko narracji. Narracja to, jak wiadomo, sposób opowiadania. Istota manipulacji polega tu na przyjęciu założenia, że prawda nie ma znaczenia.
  • Narracja – forma podawcza odtwarzająca zdarzenia w ich związkach przyczynowo-skutkowych, uzasadniająca połączenia ich w ciągi, powiadamiająca o sytuacjach i stosunkach, przybierająca postać informacji, opowiadania unaoczniającego, relacji.
  • Mit. Dawniej powiedziano by „bajka”, „fabuła” – dziś mówi się na to „narracja”. Opowieść przykrojona do potrzeb tych, dla których jest przeznaczona, mająca coś uzasadnić, coś zilustrować. W świecie masowej komunikacji wszystko opędza się narracjami. Także historię wojny, która ukształtowała współczesny świat. I o tych narracjach, produkowanych na Zachodzie i Wschodzie, będzie w duże części traktowała ta książka.
  • O ile w poprzednich dekadach terapeuci opierali się na wizji modernistycznej, w której terapeuta dysponował wiedzą eksperta i wizją „zdrowej rodziny”, a jego umiejętności pozwalały usuwać dysfunkcje rodziny, o tyle paradygmat konstrukcjonistyczno-narracyjny zakłada wielowersyjność świata, konsensualny, kulturowy charakter wiedzy, a sam terapeuta jest bardziej twórczym uczestnikiem dialogu niż ekspertem. W tym ujęciu podstawowe miejsce zajmuje proces nadawania znaczeń, a rzeczywistość jest nie tylko doświadczana za pomocą języka, ale i przez język konstruowana. Oznacza to, że umysł ludzki ujmuje rzeczywistość w formę opisów, narracji, interpretuje dziejące się zdarzenia jako określone historie, opowieści. Doświadczenie osobiste porządkowane jest w formie narracji mającej swój własny sens. Od owej narracji, a w szczególności od ramy narracyjnej, od której zależy to, jak doświadczamy siebie i świat, zależy, które aspekty rzeczywistości zostaną dostrzeżone, a następnie wyrażone. Tak więc opowieść kształtuje życie, które toczy się zgodnie z opowieścią.
    • Autorzy: B. Józefik, B. Janusz, B. de Barbaro, Koncepcja dialogowego Ja w psychoterapii – założenia teoretyczne, Psychiatria Polska 2012, XLVI, 5, s. 857-858. ISSN 0033-2674
  • Proces przekształcania faktów w narracje ma charakter twórczy. Na podstawie tego samego zbioru danych można zbudować różne opowieści. Ich kształt zależy od szeregu indywidualnych wyborów podejmowanych przez historyka.
  • W pisaniu nie chodzi o to, żeby naszych słów nie dało się wykorzystać przeciwko nam! Sztuka narracji nie polega na kombinowaniu, jak mam sprytnie skonstruować tekst, żeby nie dało się wyjąć z kontekstu jakiegoś zdania. W sytuacji gdy wszystko, co napiszesz, może się za tobą ciągnąć latami, tracisz ochotę na zaryzykowanie odważnego stwierdzenia, wypróbowanie jakiejś myśli.
    • Autorka: Olivia Laing
    • Źródło: rozmowa Katarzyny Surmiak-Domańskiej, Obywatelka ludzkości, „Książki. Magazyn do czytania”, nr 4 (67), sierpień 2024.
  • Wybrany i realizowany w utworze epickim rodzaj czy rodzaje motywacji, sposoby charakteryzowania bohaterów i ukształtowanie fabuły związane są ściśle z nadrzędnym planem narracji epickiej i koncepcją narratora.
    • Autorzy: E. Miodońska-Brookes, A. Kulawik, M. Tatara, Zarys poetyki, PWN, Warszawa 1980, ISBN 8301017511, s. 124.
  • Zdaniem Drew Westena, zajmującego się neurokognitywistycznymi aspektami komunikacji politycznej, narracja polityczna powinna mieć jasną, zrozumiałą, łatwą do zapamiętania, opowiadania i przekazywania fabularną strukturę, jasno zdefiniowanych protagonistów i antagonistów wraz z głównymi wartościami, za którymi bądź przeciw którym się opowiadają. Narracja powinna być także spójna, powinna również posiadać obrazowe i oddziałujące emocjonalnie centralne elementy, za pomocą których może zostać łatwo zilustrowana i przywołana w procesie komunikacji.
  • Żyjemy w czasach, gdy wmawia się ludziom, że nie ma jednej prawdy, a są tylko różne „narracje”, odmienne, ale równoprawne interpretacje faktów.
    • Autor: Romuald Szeremietiew, rozmowa z Łukaszem Żygadło, Realizowany jest plan odbudowy rosyjskiego imperium, Gazeta Warszawska 2-8 maja 2014, ISSN 1898–8075, s. 21.

Zobacz też:

Źródło: „https://pl.wikiquote.org/w/index.php?title=Narracja&oldid=587567”