Tak mówię do dziewczyny: Nie wwódź mnie w bór ciemny, Nie wołaj po imieniu, nie patrz oko w oko, — Bo nigdy nie wiadomo, co za stwór tajemny Z mroku na świat pod ludzką przychodzi powłoką.
Przypominam – wszystkiego przypomnieć nie zdołam: Trawa... Za trawą – wszechświat... A ja – kogoś wołam. Podoba mi się własne w powietrzu wołanie, — I pachnie macierzanka – i słońce śpi – w sianie.
Takiej nocy nie było! To noc – nietutejsza! Przyszła z innego świata i trzeba ją przeżyć... Już płaczą rzeczy martwe... Ale o to – mniejsza! Nie każdą śmierć dziś można wiecznością uśmierzyć...
