Michnikowszczyzna

Michnikowszczyzna – termin ukuty w publicystycznej książce o tym samym tytule autorstwa Rafała Ziemkiewicza, wydanej w grudniu 2006. Autor opisuje w niej powstanie „postkomunizmu w Polsce”, wskazując na Adama Michnika jako głównego z jego architektów.

• Michnikowszczyzna – to nie tylko zespół głoszonych przez Michnika tez i postulowanych przez niego zachowań. To grono ludzi, współtworzących jego propagandową linię w „Wyborczej” i w innych, poddających się jej wpływowi mediach. To przede wszystkim liczne grono adresatów tej propagandy, związanych z Michnikiem emocjonalnie w stopniu nie mniejszym, niż wykpiwane na salonach moherowe babcie przepojone są podziwem dla księdza Rydzyka. To rzesza polskich inteligentów i jeszcze liczniejsza – półinteligentów, którzy ulegli graniczącemu z amokiem uwielbieniu dla redaktora naczelnego „Wyborczej” jako wyroczni etycznej, politycznej i intelektualnej.
  • Autor: Rafał Ziemkiewicz, Wstęp do książki Michnikowszcyzna – zapis choroby, grudzień 2006

• Zasadniczy fałsz w mitologii Okrągłego Stołu a la michnikowszczyzna polega na twierdzeniu, że dokonała się tam kapitulacja komunistów. W istocie skapitulowali przy owym meblu „solidarnościowcy”, czy raczej ludzie za takowych wówczas uważani. Skapitulowali, godząc się odstąpić od marzeń o wyzwoleniu Polski i o likwidacji systemu nomenklaturowego – w zamian przyjmując złożoną im przez komunistów ofertę, że i oni zostaną do nomenklatury dokooptowani.
  • Autor: Rafał Ziemkiewicz, Salon24
  • Zobacz też: fałsz, nomenklatura