Kubuś Fatalista i jego pan

Kubuś Fatalista i jego pan (fr. Jacques le fataliste et son maître) – powiastka filozoficzna autorstwa Denisa Diderota z 1776 roku; tłumaczenie – Tadeusz Boy-Żeleński.

• Bo i mnie niczego nie uczono i wcale nie czuję się przez to gorszy. Jeżeli mają [jego dzieci] głowę na karku to dadzą sobie radę jak ja, a jeżeli są osły to czego bym ich nie nauczył, pomnożyłoby tylko ich osielstwo.
  • Opis: wypowiedź „oryginalnego człowieka”.

Początek Kubusia Fatalisty, francuskie wydanie z 1797

• I oto zapuścili się w nieskończoną dyskusję o kobietach. Jeden twierdził, że są dobre, drugi, że złe: i obaj mieli słuszność; jeden, że głupie, drugi, że pełne sprytu: i obaj mieli słuszność; jeden, że fałszywe, drugi, że szczere: i obaj mieli słuszność; jeden, że skąpe, drugi, że rozrzutne: i obaj mieli słuszność; jeden, że ładne, drugi, że szpetne: i obaj mieli słuszność; jeden, że gadatliwe, drugi, że skryte; jeden, że szczere, drugi, że obłudne; jeden, że ciemne, drugi, że rozumne; jeden, że stateczne, drugi, że wyuzdane; jeden, że postrzelone, drugi, że roztropne; jeden, że duże, drugi, że małe: i obaj mieli słuszność.

• Kroczymy w ciemnościach pod tym, co zapisano w górze.

• Ludzie słabi są psami silniejszych.

• Ludzie, którzy się powtarzają, to głupcy, którzy za głupców mają swoich słuchaczy.

• Rozum jest to przypuszczenie, w którym doświadczenie pozwala nam uważać dane okoliczności za przyczyny pewnych skutków, których można się spodziewać lub obawiać.
  • Opis: Kubuś do Pana.

• Żebym ja potrafił mówić tak, jak myślę.
  • Postać: Kubuś