Krzysztof Komorowski

Krzysztof Komorowski (ur. 1947) – polski profesor nauk humanistycznych, nauczyciel akademicki, pułkownik Wojska Polskiego w stanie spoczynku. Zajmuje się teorią i historią sztuki wojennej, strategią bezpieczeństwa i obronności państwa, najnowszą historią Polski.

Gdy w roku 1918 „wybuchła” Polska, musiała stoczyć bój w obronie niepodległości. Samotnie stanęła przeciw rewolucyjnej armii rosyjskiej i zwyciężyła. „Cud nad Wisłą” 1920 r. odrodził państwo polskie i uratował system wersalski. Niemcy i Rosja nigdy się z tym nie pogodziły. Zawarły sojusz z tragicznym dla Polski finałem w 1939 r.
- Źródło: Krzysztof Komorowski, Powstanie Warszawskie, Wydawnictwo "Czasopisma Wojskowe", Warszawa 1994, s. 6.

Gdy w Domu Związków zapadały skandaliczne wyroki nieopodal, w towarzystwie Stalina, były premier Rzeczypospolitej Stanisław Mikołajczyk dogadywał się z polskimi komunistami w sprawie „rządu jedności narodowej”. Amerykańscy i brytyjscy obserwatorzy procesu byli wyraźnie pogodzeni, by nie rzec zadowoleni z biegu wydarzeń. Znalazło to wyraz w światowej prasie. Głosy wołających o sprawiedliwość tłumiła nie tylko cenzura zachodnich aliantów, ale i radosne odgłosy defilady zwycięstwa z placu Czerwonego w Moskwie.
- Opis: o Procesie szesnastu
- Źródło: Krzysztof Komorowski, Jeden z „Szesnastu”: okupacyjny wątek biografii Zbigniewa Stypułkowskiego, Niepodległość i Pamięć 24/1 (57), 13-54, 2017 r., pdf

Idea powstania zbrojnego przyświecała już pierwszym twórcom konspiracji. Pierwszą dyrektywę na ten temat zawierała „Instrukcja dla obywatela Rakonia” (płk. dypl./gen. Stefana Roweckiego – ówczesnego szefa sztabu Służby Zwycięstwu Polski) wysłana z Paryża 4 grudnia 1939 r. przez organizatora i pierwszego komendanta Związku Walki Zbrojnej gen. Kazimierza Sosnkowskiego ps. „Józef Godziemba”. Określono w niej ogólny zamysł „przygotowania powstania zbrojnego na tyłach armii okupacyjnych, które nastąpi z chwilą wkroczenia regularnych wojsk polskich do kraju”.
- Źródło: Krzysztof Komorowski, Powstanie Warszawskie, Wydawnictwo "Czasopisma Wojskowe", Warszawa 1994, s. 6.

Mówi się też o kulcie wystąpień zbrojnych w naszym narodzie. Jeśli taki kult rzeczywiście istnieje, to nie za sprawą „bohaterszczyzny”, naiwnego romantyzmu, czy braku instynktu politycznego, jak twierdzą nihiliści. To obca przemoc uczyniła Polaków wiecznymi powstańcami, a polityka zaborców i okupantów zrodziła obsesje narodowe. Trudno więc zaakceptować stereotyp Polaka – urodzonego powstańca, Polaka – konspiratora. To tylko częsty obowiązek zbrojnej samoobrony niepodległości.
- Źródło: Krzysztof Komorowski, Powstanie Warszawskie, Wydawnictwo "Czasopisma Wojskowe", Warszawa 1994, s. 5.

Powstanie miało się rozprzestrzenić z bazy (Generalne Gubernatorstwo bez dystryktu lwowskiego) na całość ziem polskich. Głównym obszarem działań miał być rejon warszawski, a w nim Warszawa jako cel kluczowy uderzenia.
- Opis: o planach powstania powszechnego w Polsce pod okupacją niemiecką 1939-1945.
- Źródło: Krzysztof Komorowski, Powstanie Warszawskie, Wydawnictwo "Czasopisma Wojskowe", Warszawa 1994, s. 8.

Powstanie to była operacja wojskowa Armii Krajowej, przygotowana z dużym wyprzedzeniem.
- Opis: o powstaniu warszawskim.
- Źródło: Powstanie wciąż budzi emocje. "Od hagiografii po potępienie w czambuł", polskieradio.pl, 1 sierpnia 2024.

Proces moskiewski był kolejną zbrodnią Związku Radzieckiego na Rzeczypospolitej po agresji i zaborze 1939 roku, eksterminacji i terrorze wobec ludności polskiej, wreszcie po jałtańskim dyktacie i pacyfikacji rzekomo sojuszniczego kraju. Więżąc i sądząc legalne władze Rzeczypospolitej Stalin, za wiedzą i przyzwoleniem sojuszników anglosaskich torował drogę Polsce wasalnej i ostatecznie grzebał nadzieje Polaków na niepodległość i suwerenność.
- Opis: o Procesie szesnastu
- Źródło: Krzysztof Komorowski, Jeden z „Szesnastu”: okupacyjny wątek biografii Zbigniewa Stypułkowskiego, Niepodległość i Pamięć 24/1 (57), 13-54, 2017 r., pdf

W nowo powstałej sytuacji strategicznej decydenci zarówno krajowi, jak i emigracyjni stanęli przed generalnym dylematem: „walczyć czy nie walczyć”. (…) Wystąpienie przeciwko Niemcom oznaczało dalsze krwawe straty, bez pewności na ostateczny sukces i udział w odradzaniu niepodległej Polski. Bezczynność była jednoznaczna z dobrowolnym skazywaniem się na wyeliminowanie z koalicji zwycięzców i oddaniem inicjatywy siłom związanym politycznie z Moskwą. Ostatecznie zdecydowano walczyć.
- Opis: o planach z 1943 r. powstania powszechnego w Polsce pod okupacją niemiecką.
- Źródło: Krzysztof Komorowski, Powstanie Warszawskie, Wydawnictwo "Czasopisma Wojskowe", Warszawa 1994, s. 10.