Janusz Ekiert
polski muzykolog
Janusz Ekiert (1931–2016) – polski muzykolog, pisarz, krytyk muzyczny, publicysta, autor audycji radiowych i telewizyjnych poświęconych muzyce. Mąż Lidii Grychtołówny.
Janusz Ekiert
Czy wiesz? Zagadki muzyczne
edytuj(Warszawa 1995, wyd. Alfa)
- Grającego na rogu nazywamy waltornistą, rezygnując z tworzenia odrębnej polskiej nazwy, bo jakże należałoby go nazwać: rogaczem?
- Źródło: s. 154
- Zobacz też: waltornia
- Muzyka wykształcała sobie pewne formy, które z reguły okazywały się gorsetem nazbyt dla niej ciasnym. Dlatego też nie ma dwóch utworów jednakowo skonstruowanych i dokładnie mieszczących się w ustalonych schematach. Łączenie schematycznych nazw tych form z nadawanymi utworom poetyckimi tytułami wyszydził zjadliwie Erik Satie, opatrując niektóre swoje kompozycje takimi tytułami, jak: Trzy utwory w formie gruszki, Flakowate preludia dla psa itp.
- Źródło: s. 8
- Zobacz też: kpina, Erik Satie, tytuł
- Niedościgniony mistrz tej formy [fugi], Bach, posługiwał się w fudze wyrafinowanymi środkami, które kompozytorzy po dzień dzisiejszy stosują, jak np. podwójne przyspieszenie lub zwolnienie tempa w temacie, rozpoczęcie go od końca itp. Dlatego dobre wykonanie fugi jest rzeczą trudną. Przed pewnym koncertem jeden z członków zespołu wykonawczego rzekł do swych kolegów z desperacją: „Panowie, jeśli rozejdziemy się w fudze, to spotkamy się w barze na rogu”.
- Autor: s. 221
- Zobacz też: Jan Sebastian Bach, fuga
- W naszych czasach dowcipnie stylizowane polki pisali: Strawiński, który swą Circus polkę „skomponowaną dla młodego słonia” przeznaczył w 1942 dla baletu słoni w amerykańskim cyrku (…), oraz Szostakowicz (…).
- W rękach niektórych czarnych wirtuozów jazzu puzon brzmi jakby odmłodzony. Być może słuszność mają ci, którzy utrzymują, że te szczególne zdolności przypisać należy dużym, mięsistym wargom czarnych muzyków, gdyż wiadomo, że w grze na instrumentach dętych blaszanych wargi grającego spełniają bardzo ważną rolę, podobną do roli stroika w instrumentach dętych drewnianych.
- Źródło: s. 155