Isabel Abedi

Isabel Nasrin Abedi (ur. 1967) – niemiecka pisarka, autorka książek dla dzieci.

Isabel Abedi (2007)

Isola

 Poniżej znajdują się wybrane cytaty, więcej znajdziesz w osobnym haśle Isola.

• Miłość jest czymś, na co nie ma się wpływu, znajduje człowieka – bez powodu, bez komentarza i nie dając mu możliwości obrony.

• Nie trzeba mówić, by kłamać.

Whisper – Nawiedzony dom

(tłum. Anna Wziątek)

• A gdybym sama była duchem? (...) Wieczór przemienił się w noc i wieś jest za cicha na takie myśli. Odsuwam je od siebie jak ciemną zasłonę, ale wcale nie robi się przez to jaśniej.
  • Źródło: rozdział 6

• Gwiazdy nigdy nie są na wyciągnięcie ręki. Są nieskończenie odległe, to oznacza ból, który człowiek odczuwa, spoglądając na nie w górę. To delikatne rwanie w głębi serca.
  • Źródło: rozdział 29

• (...) lubię tę aurę ciemności, która go otacza. Lubię jego twarz, smutne oczy. Jest dziwnie piękny, niczym noc bez gwiazd.
  • Źródło: rozdział 9

• Łatwo jest kochać drugiego człowieka takim, jaki on jest.
  Trudno jest kochać drugiego człowieka takim, jaki nie jest.
  Widzieć w nim to wszystko, czym mógłby być, ale jeszcze nie potrafi.
  • Źródło: rozdział 17

• Myślę, że strach, jaki odczuwa człowiek stojący nad przepaścią, w rzeczywistości jest raczej tęsknotą. Tęsknotą za tym, żeby rzucić się w dół – albo lecieć z rozpostartymi ramionami.
  • Źródło: rozdział 13

• Nie odzywam się. Moja twarz jest ze szkła i chciałabym, żeby ktoś się o nią skaleczył.
  • Źródło: rozdział 2
  • Zobacz też: twarz

• Otacza mnie przeszłość, a mój uśmiech wplątuje się w cudze historie. Ja też chcę mieć historię, taką, którą sama mogę kształtować.
  • Źródło: rozdział 8

• Stara. Wszyscy uważają ją za szaloną, ale ja czuję, że ona wie. Wie o rzeczach, których jeszcze nie ma, ale które kiedyś nastąpią w mojej i w cudzej przyszłości.
  • Źródło: rozdział 15

• Widzę blask w jej oczach, ale widzę też, że on zniknie. Będzie coraz słabszy i słabszy, jak ogień, który najpierw staje się żarem, a później popiołem.
  • Źródło: rozdział 16

• Zwierzanie się drugiemu człowiekowi jest w gruncie rzeczy jak gra, w której albo wszystko się przegrywa, albo wygrywa. Ten drugi jest zawsze przeciwnikiem i dokładnie tak należy go traktować. Żaden gracz nie kładzie odkrytych kart na stole. Trzyma je w dłoni i wybiera, które wyrzucić pierwsze, a które zatrzymać do końca.
  • Źródło: rozdział 14