Fangirl

Fangirl – amerykańska powieść dla młodzieży napisana przez Rainbow Rowell. Tłumaczenie – Magdalena Zielińska.

• Boże, ten jego podbródek. Chciała się pobrać z tym podbródkiem. Chciała go zamknąć w złotej klatce.
  • Źródło: rozdział 31

• Czasami pisanie jest jak zbieganie z górki. Palce zostają na klawiaturze, tak samo jak nogi zostają w tyle, nie nadążając za resztą ciała.
  • Źródło: rozdział 31
  • Zobacz też: klawiatura, pisanie

• – Czytałeś książki z serii?
  – Widziałem filmy.
  Cath tak mocno wywróciła oczami, że aż ją zabolało.
  • Postacie: Cath i Levi
  • Źródło: rozdział 11
  • Zobacz też: książka, oczy

• – Jest jak nocny stolik – kwitowała Wren.
  – Zawsze przy mnie stoi.
  – … żebyś mogła odłożyć na niego gazetę.
  (…)
  – Lubię Abla. Jest taki stabilny.
  – Właśnie opisujesz nocny stolik…
  • Postacie: Wren i Cath
  • Źródło: rozdział 4

• – Musimy poznawać nowych ludzi. (…)
  – Nie potrzebuję nowych ludzi.
  – To właśnie dowodzi, jak bardzo ich potrzebujesz.
  • Postacie: Wren i Cath
  • Źródło: rozdział 1

• – Na swoim biurku masz głowy Simona Snowa. (…)
  – To tylko pamiątkowe popiersia.
  – Żal mi ciebie, więc zostanę twoją przyjaciółką.
  • Postacie: Reagan i Cath
  • Źródło: rozdział 4
  • Zobacz też: przyjaźń

• – Nie sądzę, żebym się do tego nadawała. Do relacji chłopak-dziewczyna, osoba-osoba. Ja po prostu nikomu nie ufam. Nikomu. A im bardziej mi na kimś zależy, tym bardziej narasta we mnie pewność, że ta osoba się mną szybko zmęczy i będzie chciała się wycofać.
  • Postać: Cath
  • Źródło: rozdział 24
  • Zobacz też: zaufanie

• – Nic mi nie jest. Wróciłem do gry.
  – Co jest tą grą? (…) – Bieganie? Nadmiar pracy?
  – Życie – odparł, może nieco zbyt głośno. – Życie jest moją grą.
  • Postacie: Cath i tata
  • Źródło: rozdział 20
  • Zobacz też: gra, życie

• – No proszę, cała jesteś w swetrach. A to co, swetry nożne?
  – To ocieplacze na nogi.
  – Masz na sobie co najmniej cztery różne typy swetrów.
  – To jest szalik.
  – Wyglądasz, jakby cię ktoś obwiązał swetrami.
  – Dobrze, już dotarło.
  • Postacie: Levi i Cath
  • Źródło: rozdział 20
  • Zobacz też: sweter

• – Po co piszemy? – powtórzyła profesor Piper.
  Cath spojrzała na swój notatnik.
  „Żeby zniknąć”.
  • Źródło: rozdział 2

• Spójrz na siebie. Ogarniasz świat, niczego się nie boisz. Ja za to boję się wszystkiego. I jestem szurnięta. Może nawet myślisz, że jestem szurnięta tylko odrobinę, ale to dlatego, że pokazuję ludziom zaledwie wierzchołek góry lodowej mojego szurnięcia. Pod powierzchnią lekkiego szurnięcia i niedostosowania społecznego jestem całkowitą porażką.
  • Postać: Cath
  • Źródło: rozdział 16

• W każdej nowej sytuacji wychodzi na jaw, że nikt człowiekowi nie wyjaśnia akurat tych najbardziej podchwytliwych zasad (a z reguły dotyczą one czegoś, czego nie da się wyguglać). Na przykład: gdzie jest początek kolejki? Co można zjeść? Gdzie należy stać, a gdzie siedzieć? Dokąd należy pójść po skończeniu posiłku i dlaczego wszyscy tak na ciebie patrzą? „Kurczę, no”.
  • Opis: o stołówce.
  • Źródło: rozdział 2

• (…) żeby być prawdziwym nerdem, trzeba preferować światy wymyślone nad rzeczywistość.
  • Źródło: rozdział 25
  • Zobacz też: rzeczywistość

• – „Żyli długo i szczęśliwie”, a nawet samo „żyli długo” nigdy nie jest kiczowate. To najszlachetniejsza i wymagająca ogromnej odwagi rzecz, na jaką mogą się zdecydować dwie osoby.
  • Postać: Wren
  • Źródło: rozdział 32