Eleonora Akwitańska

Eleonora Akwitańska (1122–1204) – królowa Francji w latach 1137–1152 (żona Ludwika VII Młodego) oraz Anglii w latach 1154–1189 (żona Henryka II Plantageneta); matka Ryszarda I Lwie Serce i Jana bez Ziemi.

O Eleonorze Akwitańskiej

Alienor z Akwitanii nieraz nazywana była drugą Messalinną albo też Meluzyną. (…) Miałam sposobność nieco bliżej przyjrzeć się tej postaci: dostrzegłam Alienor zupełnie inną niż myślałam. Kobietę o niezwykłej osobowości, wyrastającą ponad swą epokę.
- Autor: Régine Pernoud, Alienor z Akwitanii
- Źródło: Andrzej Donimirski, Niezwykłe kobiety w dziejach, Instytut Wydawniczy Związków Zawodowych, Warszawa 1988, ISBN 8320206782, s. 101.

Ten niski, nawiedzany atakami furii mężczyzna poślubił Eleonorę Akwitańśką, wspaniałą kobietę, która była równie zaangażowana w politykę, co niebezpieczna. Miała już za sobą małżeństwo z królem Francji Ludwikiem VII, ale związek został unieważniony, zanim skończyła trzydzieści lat. Henryk dobiegał dwudziestki, kiedy ujrzał ją po raz pierwszy. Był oczarowany wdziękami Eleonory, ale miał też baczenie na jej majątek.(...) Henryk miał ogromną słabość do „płci pięknej”, a Eleonora tolerowała jego kochanki. Dopiero kiedy zakochał się bez pamięci w młodej Rozamundzie Clifford, pokazała pazury. Rozamunda niespodziewanie umarła i ludzie zaczęli szeptać, że była to sprawka królowej.
- Autorzy: Nigel Blundell, Susan Blackhall, Upadek domu Windsorów, tłum. Grażyna Jagielska, Wydawnictwo Prolog, Warszawa 1993, ISBN 83-85763-058, s. 31.
Podczas gdy Eleonora Akwitańska czy Blanka Kastylijska wyraźnie dominują w swojej epoce, mają niezaprzeczalną władzę w razie nieobecności, choroby lub śmierci króla, mają swoje kancelarie, dochody i pola własnego działania (mogą służyć za wzór dla najbardziej feministycznych ruchów w naszych czasach), kobieta w czasach klasycznych odsunięta jest na drugi plan.
- R. Pernoud, Inaczej o średniowieczu, przeł. K. Husarska, Wydawnictwo Marabut - Oficyna Wydawnicza Volumen, Gdańsk-Warszawa 2002, s. 97 ISBN 8372331944