Daniel Naborowski

polski poeta

Daniel Naborowski (1573–1640) – polski poeta barokowy, sędzia grodzki wileński, dyplomata i tłumacz.

  • Babo bez zębów brzydka, babo nieszczęśliwa,
    Babo niewdzięczna, babo cnocie nieżyczliwa,
    Babo pełna zdrad, babo pełna niesforności,
    Babo zwodnico dawna, babo szczyra złości,
    Babo, która przedawasz panienki cnotliwe,
    Babo, która namawiasz mężatki wstydliwe,
    Babo niemiłosierna, która jad wydawa,
    Babo, na której skóra jak żaba chropawa,
    Babo smrodliwa, pełna plugastwa wszelkiego,
    Która o nikim słowa nie rzeczesz dobrego,
    Przeklęta babo sama, co przeklinasz ludzi.
  • Bogaczu hardy, próżno śmiejesz się z nagiego:
    Nago wychodzim na ten świat, nago pójdziemy z niego.
  • Chłop po wsi grochem żyje,
    A po nim wodę pije,
    Przecie na piecu co rok
    Nowy się wznieci prorok.
    • Źródło: Sine Cerere et Baccho friget Venus
  • Dźwięk, cień, dym, wiatr, błysk, głos, punkt, żywot ludzki słynie.
  • Straszna burza morska bywa,
    Straszna woda, gdy rozlewa,
    Straszne pożogi ogniowe,
    Straszne powietrze morowe,
    Ciężka nędza niezleczona,
    Ale nad wszytko zła żona.
  • Tak żyj na tym tu świecie, jakby cię nie było.
    • Źródło: Mała księga cytatów, Halina Lipiec (red.), op. cit., s. 30.
Wikisource