Dąb

Dąb – rodzaj drzew, rzadziej wysokich krzewów zaliczony do rodziny bukowatych. Należy do niego ok. 600 gatunków występujących prawie wyłącznie na półkuli północnej.

• Drzewo męskie, On,
  myśliciel, wojownik,
  gotów być starym i odludkiem,
  drzewo Boga i szubienicy, kochany przez kruki,
  z liśćmi późnego lata, wyciętymi z zielonej skóry,
  nigdy dość zielony by ukryć swe sękate wypukłości,
  drzewo z pięściami,
  drzewo domagające się swoich scen,
  wybiera punkty widzenia krajobrazu (…)
  • Autor: Artur Nils Lundkvist, Dąb z tomu wierszy Ślad stóp w wodzie, tłum. Barbara Kobos-Kamińska

Pomnikowy dąb w Boronowie

Gustave Courbet (1843)

• Jak dąb rozłożysty, wysoko wyrosły na ojczystej dąbrowie, tem potężnie stoi, że korzenie głęboko zapuścił w łonie ziemi, tak pieśni Adama czerpią soki żywotne z przeszłości, podań, pojęć i wiary narodu i przez to trwały byt mają zapewniony, są czas i burze przeminą wobec nich bezsilne.
  • Autor: Władysław Chotkowski
  • Źródło: Władysław Chotkowski, Z pogrzebu Mickiewicza na Wawelu 4 lipca 1890 roku, Mowa Władysława Chotkowskiego w kościele, s. 187.
  • Zobacz też: Adam Mickiewicz

• Mimo gonności pnia, wysokości i gładkości wygląda potężnie, gdyż tyle jest prawie gruby u szczytu, co i u podstawy. Konary kręte, węzłowate, załamują się ostro, niby łokcie, którymi chce odepchnąć sąsiadów. W gajach wyłącznie dębowych rośnie obrzednie, ma kolosalne rozrosłe, żylaste ciało, wspaniałą kędzierzawą koronę, słowem ma minę wielkiego pana, zdobywcy – rycerza starej daty. Kora na nim jak kolczuga, pęka w duże, grube ogniwa.
  • Autor: Wacław Sieroszewski, Puszcza Białowieska, Nowele t. II, Biblioteka Polska, Warszawa 1922, cyt. za: Witold Tatarczyk, Puszcza Białowieska w literaturze pięknej, s. 18.

• Tu dąb wznosi się ku górze,
  A konary jego duże,
  Harde, twarde i wiekowe
  Z chmurą wdają się w rozmowę.
  Na nim gęsty liść szeleści,
  Krążą o nim opowieści,
  Że kto w jego śpi obrębie,
  Ten już wszystko wie o dębie.
  • Autor: Jan Brzechwa, Poszła w las nauka