Dąb

rodzaj roślin z rodziny bukowatych

Dąb – rodzaj drzew, rzadziej wysokich krzewów zaliczony do rodziny bukowatych. Należy do niego ok. 600 gatunków występujących prawie wyłącznie na półkuli północnej.

  • Drzewo męskie, On,
    myśliciel, wojownik,
    gotów być starym i odludkiem,
    drzewo Boga i szubienicy, kochany przez kruki,
    z liśćmi późnego lata, wyciętymi z zielonej skóry,
    nigdy dość zielony by ukryć swe sękate wypukłości,
    drzewo z pięściami,
    drzewo domagające się swoich scen,
    wybiera punkty widzenia krajobrazu (…)
    • Autor: Artur Nils Lundkvist, Dąb z tomu wierszy Ślad stóp w wodzie, tłum. Barbara Kobos-Kamińska
Pomnikowy dąb w Boronowie
  • Jak dąb rozłożysty, wysoko wyrosły na ojczystej dąbrowie, tem potężnie stoi, że korzenie głęboko zapuścił w łonie ziemi, tak pieśni Adama czerpią soki żywotne z przeszłości, podań, pojęć i wiary narodu i przez to trwały byt mają zapewniony, są czas i burze przeminą wobec nich bezsilne.
    • Autor: Władysław Chotkowski
    • Źródło: Władysław Chotkowski, Z pogrzebu Mickiewicza na Wawelu 4 lipca 1890 roku, Mowa Władysława Chotkowskiego w kościele, s. 187.
    • Zobacz też: Adam Mickiewicz
  • Mimo gonności pnia, wysokości i gładkości wygląda potężnie, gdyż tyle jest prawie gruby u szczytu, co i u podstawy. Konary kręte, węzłowate, załamują się ostro, niby łokcie, którymi chce odepchnąć sąsiadów. W gajach wyłącznie dębowych rośnie obrzednie, ma kolosalne rozrosłe, żylaste ciało, wspaniałą kędzierzawą koronę, słowem ma minę wielkiego pana, zdobywcy – rycerza starej daty. Kora na nim jak kolczuga, pęka w duże, grube ogniwa.
    • Autor: Wacław Sieroszewski, Puszcza Białowieska, Nowele t. II, Biblioteka Polska, Warszawa 1922, cyt. za: Witold Tatarczyk, Puszcza Białowieska w literaturze pięknej, s. 18.
  • Tu dąb wznosi się ku górze,
    A konary jego duże,
    Harde, twarde i wiekowe
    Z chmurą wdają się w rozmowę.
    Na nim gęsty liść szeleści,
    Krążą o nim opowieści,
    Że kto w jego śpi obrębie,
    Ten już wszystko wie o dębie.