Carmen Sylva

Carmen Sylva (1843–1916) – pseudonim literacki królowej rumuńskiej Elżbiety Otylii Luizy.

• Bóg oparł swe dzieło na jednym tylko filarze: miłości.
  • Zobacz też: Bóg, miłość

Carmen Sylva

• Człowiek jest jak skrzypce: dopiero kiedy ostatnia struna pęknie, staje się kawałkiem drewna.

• Doświadczenie jest jak gwiazda polarna; toruje człowiekowi drogę, dopiero po zachodzie słońca, a rozjaśnia się, kiedy mu pora już udać się na spoczynek.

• Głupota pcha do przodu, by być widoczną. Mądrość zostaje w tyle, by widzieć.

• Gdyby kobiety zechciały nauczyć się tego, że nie są one po to, aby być rozumiane, lecz po to aby rozumieć!

• Istnieje skromność, która jest tylko płaszczem pychy.

• Kiedy jest się długo pozbawionym radości, już się przestaje jej spodziewać i pragnąć, a kiedy niespodziewanie zastuka do naszych drzwi, otwieramy je ze strachem, czy nie jest zamaskowanym cierpieniem.

• Kiedy szczęście stoi przed nami, wydaje się tak wielkie, że sięga stropu nieba. Ażeby przejść przez nasz próg, robi się tak małe, że często już go nie dostrzegamy.

• Młodość sądzi, starość rozgrzesza.

• Nocą wszystko jest płomienne: gwiazdy, myśli i łzy.

• Obowiązek marszczy brwi, póki uciekasz przed nim. Idź za nim, a zacznie się do ciebie uśmiechać.

• Tajemnica jest jak dziura w sukni: im większe są starania, by ją ukryć, tym bardziej jest widoczna.

• W wielkim cierpieniu człowiek zamyka się w sobie jak ostryga; otwierając mu serce przemocą, pozbawiłoby się go życia.