Carlos Fuentes

Carlos Fuentes Macías (1928–2012) – meksykański pisarz, eseista i publicysta.

Instynkt pięknej Inez

Ciało się starzeje i więzi na zawsze młodość we wnętrzu tego niecierpliwego widma, które nazywamy „duszą”.

(…) zazdrość oznacza, że bardzo nam zależy na tej osobie, którą chcielibyśmy mieć wyłącznie dla siebie – zazdrość, lecz nie zawiść, zawiść to trucizna i bezsilność, bo chcemy być kimś innym.

Święta strefa

(hiszp. Zona sagrada)

Aby grać na giełdzie, potrzebne są poufne informacje.
- Rozdział: Inna wizyta

Bez księżowskich szat tajemnica stała się czystym strachem.
- Rozdział: Oto jest prawda, s. 149

Będę delikatny czy brutalny, na Boga? I jakim warto być?
- Postać: Guillermo Ramirez Nervo
- Rozdział: Autografy

Będziecie szpiegowali, jak robiliście to przez dwa i pół stulecia, dopóki nie rzucicie się na swoją zdobycz. potwory z kamienia i marmuru, smoki i demony szalonego księcia, który zdecydował się ucieleśnić swoje zwidy, ogromne gipsowe słonie, zamaskowane domy: powinniście wejść przez te drzwi, które są paszczą Demona, do tego klasztoru za wściekłymi oczami Demiurga: powinniście drżeć kiedy mnie zobaczycie. Nie, nie był szalony, mówi Leonr Fini: był to książę Orsini, który zmusił do pracy swoich saraceńskich więźniów.
- Rozdział: Szczęście w kartach

Biegnę do mojego domu, przekraczam próg i wiem, co to jest: granica mego prywatnego kraju, mojej świętej strefy. (…) Święta strefa izoluje mnie i przedłuża moje trwanie: na zewnątrz pozostaje to, co nie poświęcone.
- Rozdział: Wewnątrz i na zewnątrz zaczarowanych grot

Chcesz zapomnieć o tym co było, i równocześnie wspominać to, jak gdyby nie minęło.
- Rozdział: Tam gdzie się oznajmia i koresponduje

Chwila, kiedy przestrach zamienia się w odmowę, która może być punktem kulminacyjnym naszej radości: nie ma niczego do przezwyciężenia.
- Rozdział: Nazwa gry

Czasem decyduję się na szczerość wobec siebie i widzę, że to kłamstwa. (…) To co sobie wyobrażasz, jest zawsze lepsze od tego, co przeżyte.
- Rozdział: Nieobecna dama

Czasem idę do kina, ale te dzisiejsze rzeczy nie podobają mi się. Co to za potrzeba, by ludzie cierpieli i oglądali okropności, jakby nie wystarczyło cierpieć w życiu.
- Rozdział: Tam gdzie się oznajmia i koresponduje

Czasem myślę, że nazwano ją niemoralną, bo nie usiłuje szukać usprawiedliwienia dla spraw minionych jak prawie wszyscy.
- Opis: o Claudii Nervo.
- Rozdział: Tam gdzie się oznajmia i koresponduje

Czechow mówi, że kiedy umieramy, przestaje funkcjonować pięć naszych zmysłów, a zaczyna żyć dziewięćdziesiąt pięć innych. A jeden z nich mówi mi, że ktoś jest w pokoju. Że inne obecności węszą i pulsują w ciemności, wokół łóżka, między zasłonami: tylko aura.
- Rozdział: Oto jest prawda
- Opis: Guillermo Ramirez, s. 138

Dobrze jest wyobrażać sobie różne rzeczy, bo potem można zadowolić się wszystkim, co niesie życie (…) Tylko bronimy siebie, nadając doskonałość naszym marzeniom, aby potem akceptować niedoskonałość rzeczywistości.
- Rozdział: Nieobecna dama

Inwentarze, katalogi są ostateczną ironią, którą można odpowiedzieć na wszystkie zmarnotrawione historie, na wszystkie pokonane osoby, na wszystkie puste znaczenia. Przedmioty, które są królestwem pozorów, mszczą się za świat niedotykalny, duchowy, który przedtem nas poskromił.
- Rozdział: Nieobecna dama

Jak polityk mówi o rewolucji, paniczyk musi udawać, że jest self-made man.
- Rozdział: Co za elegant z tego Jezusa

Jesteś obrzydliwą groźbą, ja ci to mówię, jesteś głupim potworem, bo nie masz nic wspólnego z życiem, nie umiesz zwracać uwagi na innych ludzi, na kobiety i mężczyzn, którzy nie wchodzą do twojej okropnej samotnej gry, jesteś dumny jak głupiec. (…) Jesteś do niczego, jesteś jak piękne słowa, które niczemu nie służą, jesteś straszliwą nocą pełną światła albo straszliwym dniem pełnym ciemności.
- Postać: Bela
- Rozdział: Tam gdzie się oznajmia i koresponduje

Każdy woli nie ujawniać wyrazu twarzy, nie przydając mu indywidualności wobec osób, z którymi nie dochodzi do intymnego kontaktu.
- Rozdział: Następcy tronu

Ludzie, którzy pracują w domu. Napełniają go elektrycznością. Dają ci siły i emocje, których nie znają sami, vero?
- Rozdział: Nieobecna dama

Minęło tyle już lat na przeglądaniu faktur i prowadzeniu codziennych rachunków. Ma się do czynienia z takim łobuzerstwem, że uczciwość powinna mieć podwójną cenę.
- Rozdział: Tam gdzie się oznajmia i koresponduje

Może akceptując znikanie chwili, którą przeżywamy razem, przyznajemy jej jedyną rację: rację wdzięku.
- Rozdział: Nieobecna dama

Myślę, że nigdy nikogo nie odrzuciłam, naprawdę. Ludzie sami nie dotrzymywali mi kroku i zostawali w tyle.
- Postać: Claudia Nervo
- Rozdział: Autografy

Napięcie życia w Meksyku zawiera się między szelmostwem a melodramatem.
- Rozdział: Nieobecna dama

Naucz się jednej rzeczy, mój złoty. Jeśli nie uda ci się czegoś osiągnąć, bądź spokojny, nie daj się pożreć pragnieniu, a to, czego pożądasz, samo do ciebie przyjdzie.
- Rozdział: Autografy

Nic nie rozgrywa się, wszystko się zmienia.
- Rozdział: Nieobecna dama

Nie chciałem przyjąć, tego co wiedziałem. I być może cały ten czas pisałem książkę, której nigdy nie napiszę. Chcę powiedzieć: żyłem, jakbym był książką. A książka nie przekazuje nam jakiegoś znaczenia: książka jest. Nie tworzy się książki, abyśmy się w niej rozpoznali. po prostu jest to książka, całkowicie dla nas obojętna. Ale jeśli, poza wszystkim, moje życie jest w pewnym stopniu spektaklem, wówczas niektóre spojrzenia będą umiały odkryć absolutne podobieństwo – może pomieszanie – tego, co widzą, z tym co czytają.
- Rozdział: Srebrna taśma

Nie jestem lustrem, nie umiem przeglądać się w lustrach, w lustrach nie żyje nikt.
- Postać: Bela
- Rozdział: Tam gdzie się oznajmia i koresponduje

Nie ma czasu. Nie masz zegarka; ty nie posiadasz niczego.
- Rozdział: Szczęście w kartach

Nie ma nic lepszego, niż być blisko człowieka, który maluje albo pisze, albo rozprawia w swoim domu. Nie ma rozkładu godzin. Mieszkasz z nim i nie prosisz go o nic: daje ci cały swój czas.
- Rozdział: Nieobecna dama

Nie wiem, kogo może zainteresować moja historia; jest bardzo pospolita i zwyczajna; to po prostu rozczarowanie, nie warto go wspominać.
- Rozdział: Tam gdzie się oznajmia i koresponduje

Nie wierz w nic z tego, co ci opowiadam. To tylko moja legenda. Myślisz, że ja wiem, po co się urodziłam? Myślisz, że jestem przekonana o tym, że słuszne jest, co robię?
- Rozdział: Oto jest prawda, s. 151
- Opis: Claudia Nervo do Guillerma, s. 151

Nigdy nie będę wiedział nic więcej. Tajemnicą świata jest to, co dostrzegalne.
- Rozdział: Srebrna taśma

Nikt nie może iść naprzód.
- Rozdział: Srebrna taśma

Nikt nie wie, ile złośliwości, ile obelg musiałaś znieść, mówisz, że czołgałaś się prosząc o przebaczenie tych, którzy nie mogli ci wybaczyć, oskarżasz się, że obdarzałaś swym gniewem tych, co na niego nie zasłużyli, mówisz, że mogłaś być wolna poprzez swoje niewolnictwo, mówisz o oddaleniu i dystansie, już nie przypominam sobie, nigdy o tym nie rozprawiam, obnażać się ze swoim bólem? nigdy! w ten sposób przestaje nazywać się bólem (…) jeśli zadali mi cierpienie, nie mówię im tego i nie zobaczą mnie, jak w mojej jamie liżę sobie rany, kto nie ofiarował mi całego nieba, aby nie dać mi ani skrawka chmury?.
- Rozdział: Erynie, s. 132

Pamiętaj, że korzeniami tkwisz tutaj i że raz w życiu trzeba powrócić. To tak jak sok pnia drzewa, rozumiesz mnie chyba. Może być, że coś osiągniesz. Przynajmniej siłę, by stawić czoło sprawom, które tak czy inaczej są częścią twojego życia.
- Postać: ojciec Guillerma Ramireza Nervo
- Rozdział: Tam gdzie się oznajmia i koresponduje

Pewnego dnia zatęsknimy za pałacami z końca wieku, burzonymi teraz, aby zastąpić je niepotrzebnymi i niezamieszkanymi drapaczami chmur.
- Rozdział: Nieobecna dama

Pozostają mi tylko przeczucia, wierzyłam w tyle miejsc, które nie były moje, ile razy musiałam milczeć, jak połykałam słowa, które nie były moimi niespodziankami, niespodziankami nieświadomości tego, ile można wytrzymać, niespodziankami tych wszystkich spraw, które były we mnie, a ja ich nie znałam, już nie pamiętam, najgorsze jest to, co odgaduję na mój własny rachunek, i ryzyko, najgorsze jest to, że mogę popełnić wszystkie grzechy poza grzechem samotności, wszystko, tylko nie to, nie samotność, nie samotność wobec mojej twarzy w lustrze.
- Rozdział: Erynie
- Opis: Claudia Nervo, s. 132

Pracowity, ostrożny, przebiegły Ulisses, przywiązany do największego masztu, słuchający bez zagrożenia. Nie słyszał nic, oto jest prawda. Syreny mu nie śpiewały. Zagubiony statek minął w ciszy wyspy zaczarowane; głucha załoga wyobraziła sobie tę pokusę. Przywiązany kapitan powiedział, że słyszał i wytrzymał. Kłamał. To kwestia prestiżu, sensu legendy. Ulisses był własnym agentem od reklamy. Syreny tym razem, tylko tym razem, nie śpiewały: ten jeden raz, kiedy historia zanotowała ich śpiew (…) Ulisses mógł minąć je bez zagrożenia. Ulisses pragnął tylko być bohaterem antagonizując: zawsze puls agonii; nigdy śpiew syren, który słyszalny jest tylko dla tych, co już nie podróżują, już nie zdobywają się na wysiłek, wyczerpali się, chcą przeobrażeni przebywać w jednym tylko miejscu, które będzie mieściło ich wszystkich.
- Rozdział: Happily ever after

Prawa nie mają nic wspólnego z rzeczywistością (…) Gdybym był sędzią, przede wszystkim sprawdziłbym każdy przypadek i pozwoliłbym się prowadzić własnemu poczuciu uczciwości i moim ludzkim uczuciom.
- Postać: ojciec Guillerma Ramireza Nervo
- Rozdział: Tam gdzie się oznajmia i koresponduje

Producenci istnieją po to, by bankrutować i dożywać swoich dni w chińskiej pralni.
- Rozdział: Szczęście w kartach

Samotność mówi mi, że nie jestem sam. Że jest coś więcej.
- Rozdział: Srebrna taśma

Samotny bohater nie wymaga niezwykłości albo kontrastów.
- Rozdział: Szczęście w kartach

Są kłamstwa, które zbliżają cię do prawdy, ty nie, ty nie, chcesz tylko kłamstw, które cię oddalają.
- Postać: Bela
- Rozdział: Tam gdzie się oznajmia i koresponduje, s. 116

Słowa, które sobie mówimy, nie mają nic wspólnego z naszą obecnością i z naszymi ruchami.
- Rozdział: Oto jest prawda
- Opis: Guillermo Ramirez, s. 148

Słynna wrażliwość naszych czasów jest tylko starą rzeczywistością narcyzmu. Postarałam się być wiernym odbiciem.
- Rozdział: Erynie, s. 126

Syreny śpiewają, by człowiek uległ. Wystawiają na próbę jego moc przeobrażania. A także jego wolę stałości, która jest tylko skokiem śmiertelnym w zapomnienie.
- Rozdział: Happily ever after

Świat zewnętrzny powinien zemścić się za tę negację lat, za tę pożądaną głębię psychologiczną, która znajduje upodobanie w negacji jedynej rzeczywistości, rzeczywistości powierzchni.
- Rozdział: Erynie

Światło i figury wymagają kontemplacji.
- Rozdział: Erynie, s. 121

Ten salon istnieje po to, by go opisano, a nie przeżyto czy udramatyzowano (…) aby został uświęcony opisem.
- Rozdział: Erynie

Trzeba umieć posiadać rzeczy nie tracąc ich.
- Rozdział: Oto jest prawda, s. 150

Tu czy tam, wszystko jedno. Chodzisz co roku i wszystko się powtarza, ale nic się nie powtarza.
- Rozdział: Autografy

Uczciwość i miłość nigdy nie były w zgodzie. Gdzie ci prawią morały, tam spotykasz nienawiść. Tak to jest.
- Postać: Claudia Nervo
- Rozdział: Erynie, s. 135

Ukochany człowiek musi zapłacić za czas między pragnieniem a satysfakcją – jedyny czas naszego prawdziwego bólu, który jest tylko niespełnieniem pragnienia.
- Rozdział: Srebrna taśma

W dzieciństwie jest coś zaraźliwego. Jesteśmy zbyt blisko naszego własnego początku.
- Rozdział: Nazwa gry

– Wierzy pani w szczerość?.
– To najbardziej oczywista forma hipokryzji.
- Rozdział: Oto jest prawda
- Opis: wywiad Claudii Nervo dla prasy, s. 142

W muralach Stworzenia i Apokalipsy: wszyscy stoją tyłem wobec starego lęku śmierci i urodzenia.
- Rozdział: Szczęście w kartach

Wszyscy mamy jakieś swoje kodeksy honorowe.
- Postać: Guillermo Ramirez Nervo
- Rozdział: Autografy s.92

Wszystko musi być czymś więcej, niż na to wygląda, bo inaczej życie nie byłoby zabawne.
- Rozdział: Oto jest prawda
- Opis: Guillermo Ramirez, s. 148

W świecie można żyć na tysiąc sposobów. Można przestać być człowiekiem i być podatnym na nowe doświadczenia. Poznanie człowieka może być, w ciągu bardzo krótkiego czasu, tylko ciekawą i postarzałą intencją
- Rozdział: Szczęście w kartach

Wybacz sobie sama.
- Rozdział: Erynie
- Opis: Claudia Nervo, s. 136

Wyjątkowy chłód tłumaczy wyjątkowe gesty, są to gesty obronne, akcentuje się je, choć ich intencje bywają teatralne (…) Chłód jest inną ekscytacją, dotyczy bardziej umysłu i maski niż zmysłów.
- Rozdział: Wewnątrz i na zewnątrz zaczarowanych grot

Zbliżając się do mego mieszkania zdaję sobie sprawę, że ręce mam puste, jak godziny, które mnie czekają. I, natychmiast, że pozostaje mi jedno: moja własna satysfakcja.
- Rozdział: Co za elegant z tego Jezusa

Życie Klaudii jest wędrówką bez końca, w której nigdy nie spotka się z odpowiedzią Lucyfera, zdolnego wejść do jej gry luster. Wysiedlona, ponieważ nie ma aktu stworzenia bez pięknego demona, który będzie odbiciem straconej piękności mojej matki, kiedy ona odnajdzie się w obrazie śmierci i doda prawdopodobną zgrozę, a ów czart oznajmi to z tym piekielnym drżeniem, kiedy ona odzyska, dzięki odbiciu, maskę prostoty i życia.
- Rozdział: Szczęście w kartach

Zamieniłem się w ozdoby nie przestając być sobą samym: wszystko jest dekoracją.
- Rozdział: Szczęście w kartach

Inne

Będę człowiekiem niemożliwym tak długo, póki nie zmienią się ci, co dziś są możliwi.
- Źródło: Śmierć Artemia Cruz

Chciała spać znowu, jakby nic się jeszcze nie wydarzyło, jakby po obudzeniu dopiero miało się zacząć jej życie, jakby miłość miała być nie znanym jeszcze bólem. Chciała obudzić się i widzieć każdy ranek, i zapisywać to, co widziała, w najbardziej precyzyjnym punkcie uczuć: w miejscu, gdzie łączą się serce i głowa. Do tej pory patrzyła, nie widząc. Nie wiedziała, co robić z obrazkami zwykłego życia, które dzień wkładał do jej pustych rąk.
- Źródło: Lata z Laurą Diaz

Kraków to najpiękniejsze miasto na świecie.
- Źródło: „Wprost”, 28 sierpnia 2005
- Zobacz też: Kraków

Waszymi „Jankesami” są Rosjanie i Niemcy.
- Opis: o latynoskim myśleniu o Polakach.
- Źródło: Artur Domosławski, Gorączka latynoamerykańska, wyd. Świat Książki, Warszawa 2010, s. 242.

Życzyłbym sobie, abyśmy w obecnym stuleciu potrafili w końcu połączyć wiedzę naukową i techniczną, rozwiniętą jak nigdy dotąd w historii, z umiejętnościami ludzkimi i politycznymi, które, jak na ironię, są najbardziej w historii zacofane. Dysponujemy wszystkimi środkami naukowymi, technicznymi i nawet finansowymi, aby wykorzenić biedę, głód, ciemnotę dotykającą co najmniej połowę mieszkańców naszej planety. Dlaczego tego nie robimy? Dlatego, że brakuje nam politycznej woli, połączenia pragnienia i działania, żeby to zrobić.
- Źródło: Contra Bush, tłum. Paulina Bojarska-Gargulińska, wyd. Świat Książki, Warszawa 2005.