Bartosz Żurawiecki

Bartosz Żurawiecki (ur. 1971) – polski kulturoznawca, dziennikarz, krytyk filmowy, felietonista, pisarz i dramaturg.

Na wstępie zapewniam Was, kochani heterycy, że uważam Waszą orientację za absolutnie naturalną. To naprawdę nie Wasza wina, że tacy się urodziliście i nie ma zupełnie nic złego w byciu hetero, przeciwnie – może nawet jest w tym coś dobrego. Winą należałoby ewentualnie obarczyć Waszych rodziców, którzy Was spłodzili tak, a nie inaczej, albo zgoła Pana Boga, któremu najwyraźniej nie wszystko wychodzi doskonale.
- Źródło: Jestem sojusznikiem hetero, „Replika” 2017, nr 69 (wrzesień-październik), cyt. za: Ludzie, nie ideologia. Wywiady pod red. Bartosza Żurawieckiego, Wydawnictwo Krytyki Politycznej, Warszawa 2021, s. 383.

Świat nigdy nie był łaskawy dla odmieńców, outsiderów, stojących z boku samotników mruczących pod nosem własny tekst. Chyba że tak zwaną opinię publiczną naszedł kaprys, by zrobić z takiego odszczepieńca swego ulubionego dziwoląga. Bieżące polskie realia są jednak wyjątkowo odstręczające, bo ich dynamika jest nastawiona wyłącznie na to, by wszelkie odmienności i niuanse zlikwidować, a samotników usunąć z krajobrazu. Pytanie więc, jak w tym pejzażu wzniesionych barykad i gromadzących się po obu stronach tłumów zachować autonomię, nie osuwając się jednocześnie w egoizm.
- Źródło: Ciężkie czasy dla autonomii, „Replika” 2016, nr 59 (styczeń-luty), cyt. za: Ludzie, nie…, op. cit., s. 397.

Zgiełk, jaki wywołała ostatnio hipoteza doktor Elżbiety Janickiej, że Rudy i Zośka mogli kochać się po gejowsku, oprócz ewidentnej homofobii odsłonił także paniczny lęk przed zabrudzeniem świętego obrazka. Bo wyobraźmy sobie teraz, że ci bohaterowie całowali się z języczkiem (ze sobą, a choćby i z dziewczynami) albo w jeszcze gorszy sposób profanowali sacrum swoich ciał. Nie, to niewyobrażalne!
- Źródło: Pranie brudnej historii, „Replika” 2013, nr 43 (maj-czerwiec), cyt. za: Ludzie, nie…, op. cit., s. 387.
- Zobacz też: Kamienie na szaniec