Zabiłem moją matkę

Zabiłem moją matkę (fr. J’ai tué ma mère) – kanadyjski dramat biograficzny z 2009 roku, w reż. Xaviera Dolana i z jego scenariuszem.

Wypowiedzi postaci

Hubert

• Jedyne, co warto zabić w naszym życiu, to wewnętrzny wróg, zatwardziały sobowtór. Zapanowanie nad nim jest sztuką. Czy jesteśmy dobrymi artystami?
  • Opis: zapiski Huberta.

• Mówię poważnie, w głębi serca ją kocham, ale nie tak jak syn kocha matkę. To dziwne, gdyby ktoś ją skrzywdził, byłbym gotów go zabić, przysięgam. A jednocześnie mogę wymienić co najmniej sto osób, które kocham bardziej niż własną matkę. (Co za paradoks, mam matkę, którą nie jestem w stanie kochać, a jednocześnie nie potrafię jej nie kochać).

• Nie wiem, co się stało. Kiedy byłem mały, bardzo się kochaliśmy, nadal ją kocham. Mogę na nią patrzeć, rozmawiać, być blisko, ale nie potrafię być jej synem. Mógłbym być dzieckiem kogokolwiek, ale nie jej.

• Powinniśmy móc jakoś się zabić… w naszych głowach, a potem się odrodzić, moglibyśmy się znowu rozmawiać z sobą, być razem, jakbyśmy nigdy wcześniej się nie spotkali. Gdybyśmy byli dla siebie obcymi ludźmi, na pewno byśmy się dogadywali.

• Uważam, że większość osób uważa, że nienawiść do matki jest grzechem. To hipokryci, wszyscy nienawidzili swoje matki. Może tylko przez chwilę albo tylko przez rok. Może już im przeszło albo tylko zapomnieli, nie wiem. To bez znaczenia, grunt, że nienawidzili.
  • Opis: wideoblog Huberta.

• Złowieszcza, okrutna kobieto, ponure tembry twego piskliwego głosu, wyśpiewują smutna pieśń, która mnie prześladuje, uciekam na bujną, koszmarną łąkę…

Dialogi

– Co byś zrobiła, gdybym dzisiaj umarł?

– Umarłabym jutro.