Wiktoria Hanowerska

Wiktoria Hanowerska (1819–1901) – królowa Wielkiej Brytanii (od 1837 do śmierci).

• Ale wtedy jadłabym przez cały dzień!
  • Opis: od czasu pokwitania Wiktoria miała w zwyczaju przybierać na wadze; powyższe słowa skierowała do lorda Melbourne’a, gdy ten poradził jej jeść tylko wtedy, gdy jest głodna
  • Źródło: Jean des Cars, Kobiety, które zawładnęły Europą. Najpotężniejsze królowe, tłum. Krystyna J. Dąbrowska, wyd. Muza, Warszawa 2014, ISBN 9788377587072, s. 162.

Wiktoria Hanowerska

• Bertie…
  • Opis: ostatnie słowo, gdy do umierającej matki pochylił się syn – książę Albert Edward, który objął tron jako Edward VII.
  • Źródło: Isabelle Bricard, Leksykon śmierci wielkich ludzi, tłum. Anita i Krzysztof Staroniowie, Wydawnictwo Książka i Wiedza, Warszawa 1998, ISBN 8305129713, s. 443.

• Będę dobra.
  • Opis: gdy w wieku 12 lat na lekcji historii pokazano jej tablicę genealogiczną królów angielskich, a następnie uświadomiono, jaka przyszłość ją czeka; Wiktoria nie zrozumiała wówczas, że miała zostać królową; cytat przypisywany.
  • Źródło: Grzegorz Jaszuński, Ostatni monarchowie, wyd. Czytelnik, Warszawa 1975, s. 24.

• Dowiedziawszy się o tym, bardzo płakałam.
  • Opis: wspominając po latach fakt, że w wieku 12 lat dowiedziała się o swojej przyszłości jako królowej Anglii.
  • Źródło: Grzegorz Jaszuński, Ostatni monarchowie, op. cit., s. 24.

• Odczuwałam wielką skruchę za wszystko zło, jakie zrobiłam, i ufność w Bogu Wszechmocnym, że wesprze mnie na duszy i umyśle, pozwoli ustrzec się wszelkiego zła i iść drogą słuszności i cnoty. Ubrana byłam w białą koronkową suknię i biały czepeczek z krepy, otoczony girlandą z białych róż…
  • Opis: po uroczystości konfirmacji.
  • Źródło: Grzegorz Jaszuński, Ostatni monarchowie, op. cit., s. 25.

• Od dawna było moją intencją zatrzymać pana i pozostałych ministrów u władzy.
  • Opis: do premiera lorda Melbourne’a w dniu objęcia przez siebie tronu.
  • Źródło: Grzegorz Jaszuński, Ostatni monarchowie, op. cit., s. 26.

• Skoro podobało się Opatrzności dać mi to stanowisko, zrobię wszystko, co będzie w mojej mocy, dla dobra mojego kraju.
  • Opis: w dniu, w którym została królową.
  • Źródło: Grzegorz Jaszuński, Ostatni monarchowie, op. cit., s. 24.

• Spytał mnie uprzejmie, czy byłam zmęczona, mówiąc, że galowa szabla, którą nosił, była wyjątkowo ciężka. Powiedziałam mu, że trochę uwierała mnie korona.
  • Opis: o rozmowie z lordem Melbourne’m (premierem).
  • Źródło: Jean des Cars, Kobiety, które zawładnęły Europą. Najpotężniejsze królowe, op. cit., s. 159.

• Te małpy są boleśnie i nieprzyjemnie ludzkie.
  • Opis: w 1835, podczas pierwszego wystawienia na pokaz szympansów i orangutanów w londyńskim zoo.
  • Źródło: Matt Ridley, Re-reading Darwin, „Prospect”, nr 66/2001, s. 74.

• To być może największy dzień w naszej historii. Najpiękniejsze, najbardziej imponujące i wzruszające widowisko, jakie kiedykolwiek widziano. (…) Droższe mi od innych imię Alberta zostało uwiecznione w tej wspaniałej koncepcji, której osobiście się przysłużył, a mój kochany kraj udowodnił, że jest jej godny.
  • Opis: o otwarciu wystawy na terenie Hyde Parku, który był realizacją projektu Alberta odnośnie londyńskiej wystawy światowej.
  • Źródło: Jean des Cars, Kobiety, które zawładnęły Europą. Najpotężniejsze królowe, op. cit., s. 167.

• Wrażenie jest bardzo korzystne. Spokojny i szczery sposób bycia cesarza ma wiele uroku, a cesarzowa jest bardzo sympatyczna, pełna wdzięku i prostoty, przy tym bardzo delikatna… Lud przyjął ich z ogromnym entuzjazmem.
  • Opis: o Napoleonie III Bonaparte i jego żonie Eugenii
  • Źródło: Jean des Cars, Kobiety, które zawładnęły Europą. Najpotężniejsze królowe, op. cit., s. 172.

• Wszyscy rosną, tylko nie ja!
  • Opis: żaląc się lordowi Melbourne na swój niski wzrost.
  • Źródło: Jean des Cars, Kobiety, które zawładnęły Europą. Najpotężniejsze królowe, op. cit., s. 162.

O Wiktorii Hanowerskiej

• Jeśli chodzi o nią, to dobrze wie, że mimo wymyślnych pochlebstw dworzan brak jej nieodpartego uroku. Zresztą Albert nie łudził się pod tym względem, ale Wiktoria była królową i tym samym jej drobną osobę zdobił szczególny blask.
  • Autor: Stanley Weintraub, Victoria (une biographie intime), tłum. Beatrice Vierne, Robert Laffont, 1988
  • Źródło: Jean des Cars, Kobiety, które zawładnęły Europą. Najpotężniejsze królowe, op. cit., s. 162.

• Kiedy poznałem poglądy królowej, byłem przekonany, że pokrywają się one z opinią jej poddanych, szczególnie klasy średniej.
  • Autor: Robert Gascoyne-Cecil, 3. markiz Salisbury, lord Salisbury
  • Źródło: Jean des Cars, Kobiety, które zawładnęły Europą. Najpotężniejsze królowe, op. cit., s. 181.

• Najpiękniejszą i najbardziej poetycką rzeczą, jaką można powiedzieć o Królowej jest to, że… jej cnoty i zdolności nie przypominają charakteru takich kobiet, jak Elżbieta I czy Katarzyna II… są one natomiast cnotami i zdolnościami zwykłej kobiety: cechami, które docenić i naśladować może każdy, nawet najskromniejszy człowiek… są niedoścignionym wzorem dla całego świata.
  • Autor: Alfred Munby (list do Austina Dobsona, 4 lipca 1897)
  • Źródło: Deborah G. Felder, 100 kobiet, które miały największy wpływ na dzieje ludzkości, tłum. Maciej Świerkocki, wyd. Świat Książki, Warszawa 1998, ISBN 8371296665, s. 124.

• Wiktoria pozostawiła po sobie w spadku silną, dumną monarchię, usankcjonowaną społeczną aprobatą i przywiązaniem.
  • Autor: Stanley Weintraub
  • Źródło: Piotr Małyszko, Słownik postaci historycznych, wyd. ParkEdukacja, Bielsko-Biała 2006, s. 91.

• Została koronowana w 1837 roku jako nastolatka, która dopiero co przestała bawić się lalkami. Tak przynajmniej sądzili politycy. Udowodniła jednak, że ma zadatki na dobrą królową, pozwalając swoim ministrom przejąć ster władzy. Wyrosła na rozsądną, mającą własne zdanie matronę, przywiązaną do dworskiego rytuału i wrogo nastawioną do większości zmian i reform, które nabierały tempa podczas jej sześćdziesięcioczteroletniego panowania. (…) Brytyjczycy mieli tak silnie zakodowaną potrzebę posiadania monarchii, że kiedy Wiktoria świętowała swój diamentowy jubileusz, cały naród zmobilizował się, by wydać na jej cześć przyjęcie stulecia. Była już wówczas dostojną, starszą damą, a kiedy umarła, w wieku osiemdziesięciu jeden lat, poddani szczerze ją opłakiwali.
  • Autorzy: Nigel Blundell, Susan Blackhall, Upadek domu Windsorów, tłum. Grażyna Jagielska, Wydawnictwo Prolog, Warszawa 1993, ISBN 8385763058, s. 47.