Władysław II Jagiełło

król Polski i wielki książę litewski, założyciel dynastii Jagiellonów

Władysław II Jagiełło (lit. Jogaila Algirdaitis, 1362–1434) – król Polski i wielki książę litewski.

  • Mieczów ci u nas dostatek, ale i te przyjmuję jako wróżbę zwycięstwa, którą mi sam Bóg przez wasze ręce zsyła. A pole bitwy On także wyznaczy. Do którego sprawiedliwości ninie się odwołuję, skargę na moją krzywdę i waszą nieprawość a pychę zanosząc – amen.
    • Opis: gdy przed bitwą grunwaldzką herold krzyżacki przekazał królowi dwa nagie miecze.
    • Zobacz też: miecz
Władysław II Jagiełło wg Aleksandra Lessera

O Władysławie II Jagielle

edytuj
  • Jagiełło, wyprawiając się przeciwko zakonowi, chciał osiągnąć ograniczone polityczne cele. Nie przygotowywał się do zniszczenia zakonu w Prusach. To zwycięstwo pod Grunwaldem, zaskakujące co do skali, nagle taką perspektywę stworzyło. Aby osiągnąć znacznie więcej w wymiarze politycznym, polska dyplomacja musiałaby się solidnie w Europie napracować, nie mając wcale gwarancji sukcesu. Nie byliśmy supermocarstwem europejskim, które może sobie pozwolić na lekceważenie świata zewnętrznego.
  • Król, który miał proste serce, ale jednocześnie był pełen majestatu (cordis simplicis erat, sed magnifici).
    • Źródło: Jana Długosza Kanonika Krakowskiego Dziejów Polskich ksiąg dwanaście, przekład K. Mecherzyńskiego.T.4. Księgi XI, XII. Kraków 1869
  • Mocarz, który zrobił lipiec średniowiecza Jungingenowi – Władysław Jagiełło… przeziębił się, słuchając o modrym poranku słowiczych treli!
    • Postać: Nagrobki nie do ogarnięcia
    • Autorzy: Patryk Bryliński, Maciej Kaczyński, Facecje, Wydawnictwo Otwarte, Kraków 2015, ISBN 9788375153743, s. 180.
  • Rzekłbyś, że to nie król, ale człowiek zwyczajny, który dla równego sobie żadnej nie szczędzi pomocy i usługi.
    • Autor: Jan Długosz
    • Źródło: Juliusz Bardach, Władysław II Jagiełło w: Poczet królów i książąt polskich, wyd. Czytelnik, Warszawa 1991, s. 286.
  • Twarz króla jest wydłużona o wyniosłym łysym czole przeoranym kilkoma zmarszczkami. Koło skroni pęki włosów, niżej małżowiny uszu dużych, mięsistych i płaskich. Łuki brwi obejmują wielkie oczy z powiekami jakby ledwo przed chwilą zamkniętymi. Nos posiada garb i silnie opada. Silnie wystają kości policzkowe, wyraźne fałdy pod policzkami nadają twarzy grymas nieco ironiczny. Warga górna jest płaska, a za to tym silniej występuje odwinięta gwałtownie warga dolna i ostry podbródek opięty futrzanym kołnierzem płaszcza.
    • Autor: K. Estreicher, Grobowiec Władysława Jagiełły, „Rocznik Królewski” t. 33., z.1. Kraków 1953
  • Wzrostu był mizernego, twarzy ściągłej, chudej, u brody nieco zwężonej. Głowę miał małą, prawie całkiem łysą, oczy czarne i małe, niestatecznego wejrzenia i ciągle biegające. Uszy duże, głos gruby, mowę prędką, kibić kształtną, lecz szczupłą, szyję długą.
    • Źródło: Jana Długosza Kanonika Krakowskiego Dziejów Polskich ksiąg dwanaście, przekład K. Mecherzyńskiego.T.4. Księgi XI, XII. Kraków 1869