Teresa Radziewicz

Teresa Radziewicz (ur. 1970) – polska poetka.

• Mróz czyści powietrze, które staje się tak czytelne,
  że aż kłuje w oczy. Nad wyraźnym zakończeniem
  horyzontu nieco sprany błękit, linia lasu prowadzi
  do linii tego, co utrzymuje w nas równy rytm.
  • Źródło: Biel, biel, biel [w:] Lewa strona, wyd. Stowarzyszenie Literackie im. K. K. Baczyńskiego, Łódź 2009, s. 22.
  • Zobacz też: mróz

Teresa Radziewicz podczas wernisażu literacko-plastycznego w Poznaniu

• Pamiętaj, każda kobieta nosi w sobie czarownicę,
  muszą jej słuchać wszystkie tęsknoty świata.
  • Źródło: Każda kobieta ma w sobie czarownicę [w:] Samosiejki, Olkusz 2011, s. 23.

• Rzeka pełznie leniwym zygzakiem, przewraca
  z boku na bok. Idziemy jakbyśmy wciąż musieli
  zawracać ku początkom.
  • Źródło: W poszukiwaniu zagubionych źródeł [w:] Lewa strona, wyd. Stowarzyszenie Literackie im. K. K. Baczyńskiego, Łódź 2009, s. 30.

• To, co nie zostało nazwane — nie istnieje. A jeżeli nawet istnieje, jest obce i przez sam ten fakt — groźne. Nazywane staje się i staje się bliższe. (...) Nazywanie, a więc słowo, język wiążą się nierozerwalnie z kulturą, cywilizacją — czymś, co przeciwstawia się naturze symbolizującej bardziej odczuwanie i działanie. Chyba to tracimy właśnie — tę zdolność odczuwania, taką pierwotną zdolność, jaką chyba jeszcze można zaobserwować w kontakcie niemowlęcia z matką, w kontaktach z dziećmi, które potrafią wyrazić uczucia bez słów, a dopiero później, gdy zaczynają mówić, używać języka jako środka komunikacji, zaczynają — paradoksalnie — tracić tę łączność.
  • Robert Rutkowski, Jeszcze zdarzają się wiersze: „wiersz ostatni” Teresy Radziewicz, w: „Szafa. Kwartalnik literacko-artystyczny” nr 41, grudzień 2011