Tajemniczy płomień królowej Loany

Tajemniczy płomień królowej Loany (wł. La misteriosa fiamma della regina Loana) – powieść włoskiego pisarza Umberta Eco z 2004 roku.

• Cena unikania pokus wydaje się bardzo wysoka.

• Człowiek jest z gruntu zły.

• Czy naprawdę należy żądać ostatecznego wyjaśnienia, jeśli uzyskawszy je, zagłębimy się w mrok? Może powinienem się zatrzymać, bo dostałem już od losu dar zapomnienia. Ale ruszyłem w drogę i muszę iść dalej.

• Doktorzy dużo się uczą, ale są głupsi od innych i nie trzeba ich słuchać.

• Gdybyśmy mieli rejestrować i zachowywać wszystkie otrzymane bodźce, nasza pamięć stałaby się prawdziwym piekłem. Dlatego wybieramy, filtrujemy.

• Gra, powiew dźwięków.

• Historia jest krwawą zagadką, a świat – wielką pomyłką.

• Jest wreszcie jeszcze jeden rodzaj zawiści: pragnienie sprawiedliwości, kiedy nie możesz sobie wytłumaczyć, dlaczego niektórzy mają wszystko, a są tacy, co przymierają głodem. Jeśli odczuwasz tę piękną zawiść, która jest zawiścią socjalistyczną, bierzesz się do roboty, żeby zbudować świat, w którym bogactwa będą sprawiedliwiej podzielone.

• Miłość nie ma końca.

• Miłość nie może przeminąć z wiatrem jak róże.

• Można oprzeć się wszystkiemu z wyjątkiem pokus.

• Nic nie zachęca bardziej do najwyższych poświęceń niż uraza po porażce.

• Nic tak nie każe objawiać się wspomnieniom jak zapachy i płomień.
  • Opis: Celine

• Niektórzy twierdzą, że świat powstał przez pomyłkę, że jest chorobą wszechświata, który nie był w ogóle zbyt zdrowy (…). Za to my, zrodzeni z choroby wszechświata, na nasze nieszczęście jesteśmy spryciarzami i rozumiemy, że trzeba umierać. I tak nie tylko jesteśmy ofiarami zła, ale też zdajemy sobie z tego sprawę. (…)
  – Ale to ateiści mówią, że świata nikt nie stworzył, a ty utrzymujesz, że nie jesteś ateistą…
  – Nie jestem nim, bo nie mogę uwierzyć, że to wszystko co widzimy wokół nas – sposób, w jaki rosną drzewa i dojrzewają owoce, układ słoneczny, nasz mózg – powstało przez przypadek. Za dobrze jest zrobione. Musiał stać za tym twórczy umysł – Bóg.

• Nie mogę brać na siebie bólu całego świata, niech mi będzie przyznany dar okrutnego egoizmu.

• Oczy to okna, przez które grzech toruje sobie drogę do waszych serc.

• Proszę nie myśleć o pamięci jako o magazynie, w którym składuje pan wspomnienia, aby potem je wyławiać takie same, jak utrwalił je pan po raz pierwszy.

• Radio ostrzegało: zazdrość jest niemodna, mężczyzny niegodna.

• Robi się tylko to, co można. Reszta to wina Pana Boga.

• Rodzisz się i musisz rozegrać tę partię; jeśli przegrasz, będziesz cierpiał przez całą wieczność.

• Stworzenie świata Bogu się przytrafiło, po prostu nie mógł go dłużej utrzymać, a to wszystko jest skutkiem Zła, które w sobie nosi. Oto jedyne usprawiedliwienie dla Boga.

• Świat dnia poprzedniego.

• Świat opanowało zło. Tak, Zło przez duże „Z”.

• Umrzeć znaczy odciąć się od cyklu życia i od uderzeń serca.

• Wolność to piękna rzecz w stosunkach międzyludzkich: nie masz prawa kazać mi myśleć tak, jak ty chcesz.

• Wspominać znaczy więc rekonstruować, także na podstawie tego, czego dowiedzieliśmy się lub co powiedzieliśmy znacznie później.

• Wspomnienie działa jak soczewka skupiająca w ciemni. Koncentruje ona wszystko, a otrzymany w ten sposób obraz jest o wiele piękniejszy od oryginału.

• Wszystkiemu można się oprzeć oprócz pokus.

• W takiej właśnie chwili mam objawienie. Teraz dopiero – po zastanowieniu – rozumiem, że było to bolesne odczucie bezcelowości świata, zepsutego owocu nieporozumienia. Wtedy jednak zdołałem wyrazić to, co czułem, jedynie za pomocą słów: „Bóg nie istnieje”.

• Zdolność pamiętania jest czymś wspaniałym. Boże mój, jej nieskończoność i głęboka złożoność napawają prawie przerażeniem. Tym jest moja dusza, tym jestem ja sam…

• Zło zła polega na tym, że wszechświat jest skazany na śmierć (…). Wydaje ci się piękny taki świat, w którym istnieje Zło? Czy nie lepszy byłby świat bez Zła?

• Żeby skoczyć, musisz rzucić się do przodu, ale żeby to zrobić, musisz wziąć rozbieg, a więc cofnąć się. Jeśli się nie cofniesz, nie pójdziesz do przodu. (…) Przygotowujemy się do robienia czegoś, żeby zmienić to, co było przedtem.”

MARAMAO-wiersz

• Gdy zapada cisza, a na niebie
  księżyc się pojawia,
  po cichutku mówię: miau,
  bo wołam cię, Maramau.
  I moje wołanie sprawia,
  że koty wychodzą na dach,
  lecz, ach
  są smutne, bo nie ma ciebie.
  
  Dlaczego umarłeś Maramau?
  zawsześ miał, co tylko żeś chciał:
  sałatę, winko, domek
  i kosz pełen świeżutkich kromek.
  Jak dawniej, tak i teraz, kotki przychodzą pod drzwi,
  lecz ty
  już drzwi nie otwierasz.
  
  Maramau, Maramau,
  śpiewa koci chór
  Maramau, Maramau,
  miau, miau, miau, miau, miau…