Stanisław Stroński (1882–1955) – polski polityk i publicysta, działacz ruchu narodowego, poseł na Sejm II RP z ramienia kolejno Stronnictwa Chrześcijańsko-Narodowego, Związku Ludowo-Narodowego i Stronnictwa Narodowego.
Stanisław Stroński
Ten artykuł ma chronologiczny układ cytatów.
Obce narodowości, Żydzi, Niemcy, Ukraińcy, głosami swymi w liczbie 103, dołączonymi do mniejszości głosów polskich w liczbie 186, narzuciły wczoraj większości polskiej w liczbie 256 (...) wybór p. Gabriela Narutowicza na Prezydenta Rzplitej Polskiej.(...) Wybór ten zdumiewająco bezmyślny, wyzywający, jątrzący, wytwarza stan rzeczy, z którym większość polska musi walczyć.
Źródło: Ich prezydent, „Rzeczpospolita”, 10 grudnia 1922, s. 3.
Naród, w którego żyłach płynie krew, a nie gnojówka, musi się wzburzyć, gdy mu się bezczelnie i szyderczo pokazuje, że o najważniejszych i o najdroższych dlań urządzeniach odzyskanego w męce i ofierze państwa niepodległego rozstrzygają wrogo wobec polskości występujące narodowości obce. Kto śmie w ogóle porównywać zuchwałą i na zimno popełnioną zbrodnię takiego szarpania uczuć narodowych z wykroczeniami wzburzonej młodzieży na ulicy?
Źródło: Obłuda, „Rzeczpospolita”, 12 grudnia 1922, s. 3.
Wybór p. Narutowicza na stanowisko Prezydenta Rzplitej wstrząsnął tak potężnie uczuciami i myślami ogółu polskiego przede wszystkim dlatego, że narzucony on został większości polskiej przez lewicową mniejszość z walną pomocą obcych narodowości, czym sponiewierano haniebnie zasadę samodzielności i niezależności narodowej, drogą każdemu Polakowi.
Źródło: Zawada, „Rzeczpospolita”, 14 grudnia 1922, s. 3.
Poznano w tej robocie dobrze znajomą rękę. To p. Piłsudski, odchodząc i, zdawało się, otwierając swem odejściem drogę ku lepszym czasom, na odchodnem rzucił na tę drogę, jako niezawodną zaporę, p. Narutowicza.
Tylko ludzie nikczemni, ludzie spodleni w pojęciach, ludzie wyzuci ze zmysłu narodowego mogą nie rozumieć, że każdy Polak musiał to odczuć jako hańbę i krzywdę, że w Polsce nie większość polska rozstrzyga o tem, kto ma być pierwszym dostojnikiem i przedstawicielem państwa i narodu polskiego nazewnątrz, ale obce narodowości, nie tylko obce, ale polskość na każdym kroku podkopujące.
Opis: o wyborze Gabriela Narutowicza na prezydenta Polski.
Źródło: Winowajcy, „Rzeczpospolita”, 15 grudnia 1922, s. 3.
Opis: okrzyki antyendeckich posłów do przemawiającego z trybuny sejmowej posła Strońskiego w 1922.
Źródło: M.J. Chodakiewicz, J. Mysiakowska-Muszyńska, W.J. Muszyński, Polska dla Polaków! Kim byli i są polscy narodowcy, Wydawnictwo Zysk i S-ka, Poznań 2015, ISBN 9788377857472, s. 22.
