Stanisław Grochowiak

polski poeta, dramatopisarz i publicysta

Stanisław Grochowiak (1934–1976) – polski poeta, prozaik, publicysta i dramaturg.

Stanisław Grochowiak

Cytaty z utworów edytuj

  • Bo życie

    Znaczy:

    Kupować mięso Ćwiartować mięso
    Zabijać mięso Uwielbiać mięso
    Zapładniać mięso Przeklinać mięso
    Nauczać mięso i grzebać mięso
    I robić z mięsa I myśleć z mięsem
    I w imię mięsa Na przekór mięsu
    Dla jutra mięsa Dla zguby mięsa
    Szczególnie szczególnie w obronie mięsa
    A ono się pali!
    • Źródło: wiersz Płonąca żyrafa
  • Bóg błogosławi małomównym
    Ale święci są tylko cisi
    Zbawieni – co nie poruszają wargami.
  • Bunt nie przemija, bunt się ustatecznia
    • Źródło: Do S...
  • Co ze mnie zostanie Nie martwi mnie to wcale.
  • I drżymy. Dygot –
    Wiatru łopot,
    Łoskot kanonad,
    Chlupot łopat –
    Wszystko w czeluściach tej ogromnej trąby,
    Którą rozdyma krzyczący listopad.
  • Jest wiatr, co nozdrza mężczyzny rozchyla;
    Jest taki wiatr.
    Jest mróz, co szczęki mężczyzny zmarmurza;
    Jest taki mróz.
    • Źródło: Upojenie
  • Powołał go Pan
    Na słup.
    Na słupie miał dom
    I grób.
    A ludzie chłopaka na szafot przywiedli,
    Unieśli mu głowę w muskularnej pętli.
    Powołał go pan na stryk.
    (...)
    A ludzie dziewczynę wśród przekleństw gwałcili
    I włosy jej ścięli, i ręce spalili.
    Powołał ją Pan
    Na gnój.
    (...)
    A ludzie mych wierszy słuchając powstają
    I wilki wychodzą żerującą zgrają...
    Powołał mnie Pan
    Na bunt.
    • Opis: świadome zastosowanie kakofonii w celach artystycznych ze zmianą rytmu w szóstym z przytoczonych wersów.
    • Źródło: Święty Szymon Słupnik
  • Prosperuje w swojej skorupie jak mózg w puszce czaszki
    Patrzę w przerażeniu na rozum z wolna się gramolący
    Zatrzymał się Dokąd tak gnasz niepohamowanie.
    • Źródło: wiersz Żółw
  • Szukam cię w nocy ciemnej,
    W taki mrok,
    W taki chłód
    • Źródło: Tęsknię za tobą jesiennie...

O Stanisławie Grochowiaku edytuj

  • Grochowiak – narąbał całych ćwierci baroku, połci dekadencji, kawałów ekspresjonizmu, doprawił je Norwidem, Libertem, Gałczyńskim, Bóg wie czym jeszcze, wszystko to wrzucił do kotła, zagotował, odcedził i ciepłe jeszcze sprasował w gęste, treściwe wiersze.