Tadeusz Różewicz: Różnice pomiędzy wersjami

'''[[w:Tadeusz Różewicz|Tadeusz Różewicz]]''' (ur. 1921-), polski poeta, dramaturg, prozaik.

* Ale kto zobaczy moją matkę<br>w sinym kitlu w białym szpitalu<br>która trzęsie się<br>która sztywnieje<br>z drewnianym uśmiechem<br>z białymi dziąsłami<br>Która wierzyła przez pięćdziesiąt lat<br>a teraz płacze i mówi:<br>"nie wiem... nie wiem"

** Źródło: ''Ale kto zobaczy''

* Byli szczęśliwi<br>dawniejsi poeci<br>pod liściem dębu<br>śpiewali jak dzieci<br>A nasze drzewo<br>w nocy zaskrzypiało<br>I zawisło na nim<br>pogardzone ciało

* Czy można pisać<br>o miłości<br>słysząc krzyki<br>zamordowanych i pohańbionych<br>czy można pisać<br>o śmierci<br>patrząc na twarzyczki<br>dzieci

** Źródło: ''Świadek''

* Dzieciństwo jest jak zatarte oblicze na złotej monecie, która dźwięczy czysto.

** Źródło: ''Kasztan''

* Jak my się kaleczymy<br>roztargnieni spieszący się<br>jak my się kaleczymy<br>wzajemnie okrutni w skupieniu czujni<br>nieomylni w zadawaniu ciosu

* Jak dobrze<br>Jestem z tobą<br>tak mi serce bije<br>myślałem człowiek<br>nie ma serca.

* Mam dwadzieścia cztery lata<br>ocalałem<br>prowadzony na rzeź.

** ''Niepokój. Ocalony'', 1947

* Na piaskach<br>moich snów<br>ktoś nakreślił znak<br>ryby<br>i odszedł

* Nagle otworzy się okno<br>i matka zawoła<br>już czas wracać

* Nasza mała stabilizacja.

** Źródło: ''Świadkowie albo Nasza mała stabilizacja'', 1962

* Nic mi nie jest dajcie<br>mi spokój. Z głową w dłoniach<br>tak siedzę i siedzę. Jakże im<br>opowiem o tej długiej<br>i splątanej drodze.

** Źródło: ''Powrót''

* Od kilku lat<br>proces umierania poezji<br>jest przyspieszony.

** Źródło: ''Twarz. Od jakiegoś czasu'', 1964

* Polityka zmieni się w kicz, miłość w pornografię, muzyka w hałas, sport w prostytucję, religia w naukę, nauka w wiarę.

** Źródło: ''Niepokój. Ocalony'', 1947

* Widzę szalonych którzy<br>chodzili po morzu<br>wierzyli do końca<br>i poszli na dno

* Więc to był jeden dzień<br>z tych najcenniejszych dni<br>które nigdy nie wracają

* Znów się udała ta sztuczka<br>naszej starej ludzkości.

** Źródło: ''Srebrny kłos. Udało się'', 1955