Zofia Bystrzycka: Różnice pomiędzy wersjami

'''[[w:Zofia Bystrzycka|Zofia Bystrzycka]]''' (ur. 1922), polska powieściopisarka, korespondentka wojenna.

* Akt fizycznego przenikania nie jest na obcość drugiego człowieka sposobem zaradczym.

 

* Drwina jest zwycięstwem dystansu do siebie.

 

* Górnolotne słowa wzięły się z uczuć ludzi, którzy chcieli je jakoś nazwać.

 

* Łatwiej jest uciec samemu, niż przyjąć ucieczkę kogoś od siebie.

 

* Milczeć można tylko wśród bliskich. Bo dopiero bliskie poznanie daje kredyt milczenia.

 

* Monotonia jest gwarancją trwania.

 

* Może żaden mężczyzna nie potrafi znieść kobiecej zgryzoty, jeśli w jej orbicie nie jest on sam, źródło światła, wokół którego krążymy?

 

* Nic tak mężczyzny nie podnieca jak niepewność zwycięstwa.

 

* Nie należy publicznie pokazywać ludziom umarłych zdjęć, gdyż budzą w żywych satysfakcję z własnej nieśmiertelności.

 

* Ognisko domowe dlatego przecież jest ogniskiem domowym, że nie podsycane – gaśnie.

 

* Parę razy w życiu przychodzi na człowieka taka niedziela, gdy sięga się do niepotrzebnych zakamarków, w których lata gromadzą zapomniane przedmioty.

 

* Pewni ludzie dziwią się rzadko; może dlatego, że wyczerpali swój kontygent zaskoczeń.

 

* Przyjaźń jest godzinożerna i wymaga haraczy na dziś i na jutro, czy można sobie na nią pozwolić bez pretensji do jej złodziejskich zachcianek?

 

* Skleroza jak młodość uderza do głowy.

 

* Śmierć jest faktem banalnym, ale jej przeżycie – nigdy.

 

* Tak zwaną porządną kobietę bierze się w całości, bez reszty, bez jej kłamstw i podbijania ceny, a potem się ją zwraca i stawia na dawne miejsce, zwyczajnie, bez absurdalnych korowodów, bo takie kobiety są potem tylko ogłuszone i nieme.

 

* Wierność jest cnotą, która z latami obraca się w pewność straconych okazji.

 

* Większe szczęście daje nadzieja zawarta w dążeniu – niż świadomość, że oto jesteśmy u mety.

 

* Złudzenia, jak opary nad miejscem zdradliwym, mają nieraz kolorowe blaski i niejednego wciągnęły w sytuacje bez ratunku.

 

* Życie jednak nie trwa w przykazanej ciemności, ponieważ nią właśnie musi się skończyć, koniec zawsze jest w niewidzeniu, więc bojaźliwie uciekamy od sytuacji niejasnych w ostre światło dnia.