Wersja z 16:57, 10 wrz 2007 edytuj Kaariokaa (dyskusja \| edycje) 5660 edycji Nowa strona: '''''Dom między wiatrem a rzeką''''' (cz. ''Dûm mezi větrem a řekou''), powieść Věroslava Mertla. {{WEdycji\|Kaariokaa}} ...		Wersja z 16:08, 19 wrz 2007 edytuj anuluj edycję Kaariokaa (dyskusja \| edycje) 5660 edycji Nie podano opisu zmian następna edycja →
Linia 1: '''''[[w:Dom między wiatrem a rzeką\|Dom między wiatrem a rzeką]]''''' (cz. ''Dûm mezi větrem a řekou''), powieść [[Věroslav Mertl\| Věroslava Mertla]]; tłum. Andrzej Czcibor-Piotrowski. {{IndeksPL}} ==B== * Bóg jest wobec złudnych pragnień równie miłosierny, jak diabeł nienawidzi pragnień rzeczywistych, i jest wielkim dobrodziejstwem, jeśli Bóg zamiast potępienia ofiaruje nam tylko pustkę. ==C== ~~{{WEdycji\|Kaariokaa}}~~ * Choćby wszyscy postanowili, że nie, wiosna i tak przyjdzie. * Człowiek w końcu ma właściwie szczęście w życiu, jeśli żyć może nawet w najgłębszym nieszczęściu. Jeśli kochasz swoje dzieciństwo dostatecznie, jest rzeczą niemożliwą, abyś go jeszcze choć jeden raz nie mógł kiedyś przeżyć.▼ Postać: Józef Bernas ==D== Każdy rzeczywiście przędzie od kołyski jakąś niewidzialną nić, po której wspina się w górę, ale biada, jeśli ją ktoś przetnie; to nić ratunkowa, zakotwiczona aż gdzieś w łonie matki.▼ * Do grzechu człowiek przywyka jak do ciemności. Bo w końcu zarówno w dzień, jak i w nocy widzi tylko to, co widzi dusza. *Postać: Józef Bernas Dom i tak (...) jest tylko tam, gdzie człowiek był szczęśliwy. Piękne rzeczy zostają wierne miejscu swojego powstania i tam na wieki trwają w atmosferze świata jak winne grona, których jednak może kosztować – czy ściślej mówiąc: skosztować ponownie – tylko ten, kto z powodu tych pięknych rzeczy, rzeczy niezniszczalnych, znosił niewysłowione męki, marzył o nich, dręczył się i nieustannie je przywoływał.▼ Postać: Józef Bernas Dopiero współofiara, współżal i współszczęście wiążą życie mężczyzny i kobiety powrozem nie do zerwania. * Dopóki bowiem człowiek wierzy, sen i rzeczywistość splatają się jak palce w modlitwie i na obłokach szczęśliwości niosą go, dokąd tylko chce. * Dzieci i starcy nie mogą czasami żyć bez złudzeń i zabawek. ==I== * Im słodsze dzieciństwo, tym okrutniejsze jest spotkanie z pustką, jaka po nim następuje. ==J== * Jesteśmy tylko duszami otulonymi żywym, zbiczowanym ciałem i kośćmi. I to jest szata, która duszy najbardziej przystoi. Nic już jej potem nie zwiedzie. ▲* Jeśli kochasz swoje dzieciństwo dostatecznie, jest rzeczą niemożliwą, abyś go jeszcze choć jeden raz nie mógł kiedyś przeżyć. ==K== ▲* Każdy rzeczywiście przędzie od kołyski jakąś niewidzialną nić, po której wspina się w górę, ale biada, jeśli ją ktoś przetnie; to nić ratunkowa, zakotwiczona aż gdzieś w łonie matki. * Kiedy ból staje się tak potworny, otwiera się jakaś klapka w sercu i przez tę klapkę zaczyna nagle płynąć tchnienie gorączkowe i samozachowawcze, tchnienie przywołujące życie jak kochankę. * Kogo pycha ogarnie, ślepnie natychmiast. A kto ślepnie, ten po omacku porusza się w pustce. * Kto pieści się z przeszłością, bez kłopotów wśliźnie się również w śmierć niczym w bambosze. ==M== * Marność wywodzi się od mar (...) kto więc marności ulegnie, na marach sam wkrótce legnie. * Matkę (...) poznaje się po miłości, a nie po łonie, które wyrzuciło cię na tę ziemię. * Mężczyzna kocha nieprzytomnie jedną kobietę. Inne niewiasty tylko kręcą się wokół niego. * Miłość (...) nie bywa dana za darmo, a kto ją za darmo posiadł, to tak jakby ją ukradł i utraci ją szybko w pierwszym zamtuzie napotkanym podczas swojej ludzkiej wędrówki. ==N== * Nawet to, co odeszło, nie zawsze musi być zupełnie stracone. ==P== ▲* Piękne rzeczy zostają wierne miejscu swojego powstania i tam na wieki trwają w atmosferze świata jak winne grona, których jednak może kosztować – czy ściślej mówiąc: skosztować ponownie – tylko ten, kto z powodu tych pięknych rzeczy, rzeczy niezniszczalnych, znosił niewysłowione męki, marzył o nich, dręczył się i nieustannie je przywoływał. * Przed grzechem może człowieka ochronić jedynie szczęście. * Przy każdej swojej ofierze ciągle masz jakieś „ale”, chociaż dobrze wiesz, że jako kęs dla wieczności musisz dojść aż do paszczy mąk, i dopiero później będziesz spoglądać na świat łagodnie jak napasiona owca. ==Ś== * Śmierć przeważnie kosi nagle, zło zaś ogryza cię powoli, tak jak zając aż do rdzenia ogryza korę drzewa. ==T== * Tajemnica nieodłączna jest widocznie od życia tak jak woda od głębi. ==U== * Urodziliśmy się zupełnie nadzy i zupełnie nagich przyjmie nas ziemia. ==W== * Wspomnienia, jak wiadomo, przychodzą samowolnie, wypływają z toni jak grążele i w tej ich zdolności zaskakiwania tkwi też widocznie ich cudowna władza nad nami. ==Z== * Z samego bólu mądrość jest tak zagadkowo uśmiechnięta, że chwilami może komuś przypomnieć głupotę. * Zło jest w człowieku śmiercią prawdziwą i jedyną, i rzeczywistą. * Zmarli (...) są jedynie ci, o których już nikt nie pamięta. (...) I tak, podczas gdy niektórzy ludzie umierają już za życia, niektórzy zmarli w żaden sposób nie mogą umrzeć, zwłaszcza jeśli ich kochano. ==Ż== * Życie jest mimo wszystko tak drogie, wyjątkowe i na tyle przelotne, że nie kochać pośród wycia szakali oznacza samemu się za życia zamurować. * Życie się z nikim nie pieści. Biedny o tym wie, bogaty musi się przyzwyczaić.

Dom między wiatrem a rzeką: Różnice pomiędzy wersjami