Wersja z 13:45, 25 lis 2020 edytuj Cyborian (dyskusja \| edycje) Patrolujący 600 edycji dodanie cytatów, red. uporządkowanie ← poprzednia edycja		Wersja z 14:23, 27 lis 2020 edytuj anuluj edycję Cyborian (dyskusja \| edycje) Patrolujący 600 edycji dodane dalsze cytaty i źródła /z koniecznym skróceniem - cytat przesadnie rozwlekły/ + odsyłacze następna edycja →
Linia 3: ==''Grek Zorba''== <small>(Wydawnictwo ~~„Ksiąźka~~„Książka i Wiedza”, Warszawa 1971, tłum. [[w:Nikos Chadzinikolau\|Nikos Chadzinikolau]])</small> {{Osobne\|Grek Zorba (powieść)}} * Bóg co chwila przybiera inne oblicze i chwała temu, kto potrafi rozpoznać go pod każdą z tych postaci. Bywa szklanką zimnej wody, synem, który figluje na ojcowskich kolanach, czarującą kobietą lub po prostu krótką poranną przechadzką. ** Źródło: s. 221 * Dusza ulatuje, lecz pozostawia swe siedlisko, które długo kształtowała jak perłopław swą ozdobną muszlę. Źródło: s. 218 Zobacz też: [[dusza]] * Dzisiaj już wiem, że pogwałcenie odwiecznych praw natury jest śmiertelnym grzechem. Nie wolno nam ulegać niecierpliwości, winniśmy z ufnością poddawać się wieczystemu rytmowi wszechświata. ** Źródło: s. 128 * Jestem mężczyzną – to znaczy ślepcem. Jak wszyscy przede mną tak i ja zwaliłem się do dołu na łeb, na szyję. Ożeniłem się. Źródło: s. 14 Linia 17 ⟶ 27: Źródło: s. 84 * Kto stworzył ten labirynt niepewności, tę świątynię dufności, naczynie grzechu, pole usiane tysiącem zasadzek, przedsionek piekła, kosz po brzegi napełniony chytrością, truciznę słodką jak miód, łańcuch, który wiąże śmiertelnych z doczesnością – ~~'''~~kobietę~~'''~~? Źródło: s. 118 Zobacz też: [[kobieta]], [[labirynt]], [[grzech]] * Ludzie spotykają się i rozstają ze sobą niby jesienne liście pędzone wiatrem. Daremnie wzrok usiłuje zachować w pamięci twarz, sylwetkę, ruchy ukochanej istoty – po kilku latach nie pamięta się już, czy oczy miała niebieskie, czy czarne… ** Źródło: s. 315 * Od wielu lat trawiło mnie naiwne pragnienie pogodzenia dwóch rzeczy przeciwstawnych, znalezienia syntezy, w której dokonałoby się pojednanie krańcowych przeciwieństw – osiągnięcie szczęścia doczesnego i królestwa niebieskiego. Tkwiło to we mnie od najwcześniejszego dzieciństwa. Linia 24 ⟶ 38: ** Zobacz też: [[szczęście]] * W buntowniczych latach młodości z lekceważeniem i złością mijałem kościoły, z czasem złagodniałem i w wielkie święta – na Boże Narodzenie czy Wielkanoc – chodziłem na uroczyste nabożeństwa, przywodzące mi na myśl wspomnienia szczęśliwego dzieciństwa. Dawne wzruszenia religijne przekształciły się teraz w doznania estetyczne. (…) Moja wiara uległa takiej właśnie przemianie. Religię zacząłem odczuwać jak sztukę. * Przypomniałem sobie pewien ranek, gdy zobaczyłem uczepioną kory drzewa poczwarkę właśnie w chwili,<br />gdy motyl rozrywał spowijającą go powłokę, przygotowując się do lotu.<br />Czekałem dość długo, ale motyl zwlekał.<br />Niecierpliwie schyliłem się i zacząłem go ogrzewać własnym oddechem.<br />I w moich oczach – szybciej, niż przewiduje natura – zaczął dokonywać się cud.<br />Powłoka opadła i wyszedł motyl, ale kaleki.<br />Nigdy nie zapomnę przerażenia, jakie odczułem, gdy zobaczyłem, że nie może rozwinąć skrzydeł.<br />Drżąc próbował tego dokonać wysiłkiem całego ciała – na próżno – choć pomagałem mu oddechem.<br />Potrzebny był tu cierpliwy proces dojrzewania. Skrzydła powinny wolno rozwijać się w słońcu.<br />Teraz było już za późno. Ciepło mojego tchnienia zmusiło go, aby opuścił poczwarkę przedwcześnie, pomarszczony niby embrion.<br />Drżał rozpaczliwie jeszcze chwilę i umarł na mojej dłoni.<br />Te leciutkie zwłoki motyla spoczęły ogromnym ciężarem na moim sumieniu.<br />Dzisiaj już wiem, że pogwałcenie odwiecznych praw natury jest śmiertelnym grzechem.<br />Nie wolno nam ulegać niecierpliwości, winniśmy z ufnością poddawać się wieczystemu rytmowi wszechświata.<br />Usiadłem na skale, aby przemyśleć to z Nowym Rokiem.<br />O, gdyby ten motyl, którego zabiłem, mógł lecąc przede mną wskazywać mi drogę! Źródło: s. 183 Zobacz też: [[religia]], [[wiara]] * W moim życiu największymi dobroczyńcami okazały się podróże i sny. Linia 31 ⟶ 47: * Wyzwolić się z jednej namiętności, aby poddać się innej, szlachetniejszej...<br />Ale czyż to również nie jest forma niewoli? Poświęcać się dla idei, dla rodzaju ludzkiego, dla Boga?<br />A może im dalej znajduje się pan, tym dłuższy sznur na szyi niewolnika?<br />Możemy wtedy bawić się i dokazywać na szerszej arenie i umrzeć nie naciągnąwszy sznura do końca.<br />Czy nie to właśnie nazywamy wolnością? ** Zobacz też: [[namiętność]], [[wolność]] * Życie jest ciężkie, nawet dla tych, którzy mieli szczęście. Źródło: s. 174 Zobacz też: [[życie]] ==Inne==

Nikos Kazandzakis: Różnice pomiędzy wersjami