Anne Brontë: Różnice pomiędzy wersjami
Usunięta treść Dodana treść
lit. |
→Inne: nowy cytat |
||
Linia 89:
==Inne==
* Często nachodzi mnie myśl, że skoro ludzkość skłoniła Boga do pozostawienia tajemnicy w cieniu na tak długo - respektując tę szczególną prawdę i często używając wątpiącego języka, a w efekcie potwierdzając tym fakt powszechnego, niewłaściwego zrozumienia - Bóg musiał mieć dobry powód. Widzimy, jak człowiek podatny zwraca się ku pokusom marnej mijającej godziny, jak niewielki jest lęk wobec przyszłej kary - jak wciąż niewystarczająca obietnica nagrody może stanowić pretekst, aby odstąpić od trudu i cierpliwości; a skoro tak wiele tysięcy jednostek pędzi w kierunku zagłady z wizją Wiecznej Śmierci, jak im się zdaje, przed oczami - czym miałyby być konsekwencje, gdyby nawet perspektywę tej Wiecznej Śmierci zamienić na pojedynczą ograniczoną w czasie karę - odległą i niewidoczną, jakkolwiek wydłużana i straszna miałaby ona być?
** Źródło: list do pastora Davida Thoma (jako Acton Bell), 30 grudnia 1848, przeł. Angelika Witkowska, [w:] [[Eryk Ostrowski]], ''Charlotte Brontë i jej siostry śpiące'', Warszawa 2013, s. 266-267, cyt. za: Juliet Barker, ''The Brontës: A Life in Letters'', New York 1998.
* Musi być Pani świadoma, że moje organy językowe cechuje godna pożałowania ułomność, która czyni mnie niemal równie słabą w pisaniu, jak i mówieniu.
** Źródło: list do Ellen Nussey, 26 stycznia 1848, przeł. Angelika Witkowska, [w:] [[Eryk Ostrowski]], ''
==O Anne Brontë==
* Ani Emilia, ani Anna nie były uczone, nie powstało im w głowie zapożyczać cokolwiek od innych; pisały zawsze ponaglane naturalnym impulsem, nakazem intuicji, czerpiąc ze skarbnicy doświadczeń, na jaką się złożyły ich skromne przeżycia. Sumując, powiem krótko, że dla ludzi obcych były niczym, dla powierzchownych obserwatorów, mniej niż niczym, lecz dla najbliższych, z którymi łączyły je przez całe życie więzy uczucia – były prawdziwie dobre i autentycznie wielkie.
| |||