Wikicytaty

Theodor Adorno: Różnice pomiędzy wersjami

Artykuł Dyskusja

Theodor Adorno (edytuj)

Wersja z 00:50, 5 sie 2020

Usunięte 1383 bajty ,  3 lata temu
format, dr Zmiana, - (za długie)
← poprzednia edycjanastępna edycja →
WizualnieWikikod
Vearthy (dyskusja | edycje)
32 edycje
format, dr Zmiana, - (za długie)
Linia 1:
[[Plik:AdornoHorkheimerHabermasbyJeremyJShapiro2.png|mały|<center>Theodor Adorno po prawej</center>]]
'''[[w:Theodor Adorno|Theodor Adorno]]''' (1903–1969) – niemiecki filozof, socjolog i muzykolog, jeden z założycieli szkoły frankfurckiej.
==''Filozofia nowej muzyki''==
Linia 6:
** Źródło: s. 170.
 
* Dodekafonia jest równie polemiczna jak dydaktyczna. Jej polemiczność jednak dotyczy obecnie już zupełnie innych problemów niż te, które niegdyś zmobilizowały nową muzykę przeciw muzyce powagnerowskiej —– a więc nie dotyczy już autentyczności i nieautentyczności, patetyczności i rzeczywistości, „absolutności“„absolutności” i programowości, lecz utrzymania standardów technicznych w obliczu nadciągającego barbarzyństwa. Jeśli dodekafonia postawi tamę temu barbarzyństwu, to już uczyni dosyć, choćby sama nie dotarła do krainy wolności. Pokaże przynajmniej, jak można się z barbarzyństwem nie solidaryzować —– chociaż wobec powszechnego już dziś solidaryzmu nawet i jej wskazówki mogą zostać nadużyte w imię solidaryzowania się. Mimo wszystko jednak dodekafonia, ten niemiłosierny Samarytanin, podeprze swym mocarnym ramieniem walące się doświadczenie muzyczne.
** Źródło: s. 162.
 
* Dydaktyczny, wzorcowy charakter późnych dzieł Schönberga jest zgodny z najgłębszą istotą dodekafonii. Kodeks norm dodekafonicznych to bynajmniej nie sławiona ziemia obiecana obiektywizmu, lecz tylko szkolne sito, przez które musi przejść wszelka muzyka, by uniknąć zgubnej przypadkowości. Křenek słusznie porównywał dodekafonię do reguł kontrapunktu ścisłego, wyabstrahowanych niegdyś przez Palestrinę i będących do dziś najlepszą szkołą kompozycji. W porównaniu tym tkwi również lekarstwo na normatywne pretensje dodekafonii. Tym, co różni reguły dydaktyczne od norm estetycznych, jest niemożliwość ich konsekwentnego stosowania.. Niemożliwość ta jest dla ucznia bodźcem do wysiłków. wysiłki te muszą się zakończyć niepowodzeniem i wtedy reguły trzeba z powrotem zapomnieć, a wydadzą owoce.
** Źródło: s. 160-161160–161.
 
* Jako artysta Schönberg przywraca ludziom wolność sztuki. Kompozytor-dialektyk unieruchamia dialektykę.
** Źródło: s. 169.
 
* Pojęcie „autentycznego” dzieła sztuki u Benjamina pokrywa się w znacznym stopniu z pojęciem utworu zamkniętego. „Aura” to niezakłócony kontakt części z całością, stanowiący o spójności dzieła. Teoria Benjamina podkreśla historiozoficzny aspekt sprawy, a pojęcie utworu zamkniętego — jej podstawy estetyczne. Te zaś pozwalają na wnioski, których historiozofia w zasadzie nie wyciąga. To bowiem, co dzieje się z utworem zamkniętym lub auratycznym w chwili jego rozpadu, zależy od stosunku tego rozpadu do poznania. Jeśli rozpad jest ślepy i nieświadomy, dzieło pada ofiarą masowej sztuki reprodukcji technicznej. To że w tej masowej sztuce wszędzie straszą strzępki „aury”, jest nie tylko zewnętrznym zrządzeniem losu, ale także wyrazem ślepej trwałości form — wynikłej zresztą z ich uwikłania we współczesne stosunki polityczne. Jeśli natomiast utwór stanie się dziełem poznawczym, staje się zarazem krytyczny i fragmentaryczny. Zgodne są w tym wszystkie utwory, mające szanse przetrwania: Schönberg i Picasso, Joyce i Kafka, a także Proust. Pozwala to chyba z kolei na pewną spekulację historiozoficzną: utwór zamknięty jest burżuazyjny, utwór mechaniczny odpowiada faszyzmowi, utwór fragmentaryczny swą całkowitą negatywnością symbolizuje utopię.
** Źródło: s. 171-172.
 
==''Minima Moralia, Refleksje z poharatanego życia''==
<small>(WL, Kraków 1999, tłum. Małgorzata Łukasiewicz)</small>
 
* Całość jest nieprawdą.
 
Linia 47 ⟶ 45:
 
==Inne==
 
* Pisanie wierszy po Oświęcimiu jest barbarzyństwem.
** Źródło: ''Prismen. Kulturkritik und Gesselschaft'' (1951)
Linia 53 ⟶ 50:
 
* Subiektywna świadomość, dla której sprzeczność jest czymś nieznośnym, musi dokonać rozpaczliwego wyboru. Musi albo sprzeczny z nią bieg świata wystylizować na harmonię i, wbrew lepszemu jego rozumieniu, być mu heteronomicznie posłuszną; albo też, w zaciętej wierności własnemu określeniu, zachowywać się tak, jak gdyby nie było żadnego biegu świata, i tym samym ginąć.
** Źródło: ''Dialektyka negatywna'', PWN, Warszawa 1986, tłum. Krystyna Krzemieniowa, PWN, Warszawa 1986.
 
* Z każdej wyprawy do kina, mimo całej czujności, wracam głupszy i gorszy.
Linia 59 ⟶ 56:
 
 
{{DEFAULTSORTSORTUJ:Adorno, Theodor}}
[[Kategoria:Badacze antysemityzmu]]
[[Kategoria:Estetycy]]
Źródło: „https://pl.wikiquote.org/wiki/Specjalna:Różnica_mobilna/513313”