Lichwa: Różnice pomiędzy wersjami
Usunięta treść Dodana treść
przywrócenie cytatu |
uzupełnienie, sortowanie |
||
Linia 25:
* Miałam krótki epizod w życiu, kiedy byłam święcie przekonana, że chcę zajmować się lichwą. Ktoś mi jednak wytłumaczył, że to nielegalne, więc wróciłam do aktorstwa.
** Autor: [[Maja Bohosiewicz]], [http://www.m-jak-milosc.pl/Wywiady/6845/Nazwisko-jest-jak-firma-rozmowa-z-Maja-Bohosiewicz.html ''Nazwisko jest jak firma – rozmowa z Mają Bohosiewicz'', 9 marca 2011]
* Mówiąc krótko, problem lichwy pojawiał się jedynie przy prostych operacjach pożyczkowych, jeżeli tylko z kontraktem związana była możliwość strat lub zagrożenia nimi, procent mógł być legalnie pobierany. (...) Wymiana pieniądza, nawet wtedy, gdy krył się za nią pobrany od pożyczki procent, nie była uznawana za praktykę lichwiarską. Włoscy bankierzy, tak jak ludzie interesu na całym kontynencie, byli w rzeczywistości przygotowani do tego, by móc unikać praktyk, które Kościół potępiał jako nielegalne i grzeszne, jednak wielkie liczby legatów, jakie ofiarowują oni na rzecz świątyń i instytucji dobroczynnych, wskazują na głębokie poczucie winy, jakie mieli w związku ze swą działalnością.▼
** Autor: [[Denys Hay]], ''Europa w XIV i XV wieku'', przeł. Hanna Zaremska, Państwowy Instytut Wydawniczy, Warszawa 2001, s. 349.▼
** Zobacz też: [[bankier]]▼
* Największym nieszczęściem narodu niemieckiego jest niewątpliwie pożyczanie na procent (...). Diabeł wynalazł je, a papież, sankcjonując to, wyrządził światu nieobliczalne szkody.
Linia 48 ⟶ 52:
* Wychowano mnie w przekonaniu, że stosunek średniowiecznego Kościoła do procentu był zasadniczo absurdalny i że subtelne rozważania, zmierzające do odróżnienia dochodu z pożyczek od dochodu z inwestycji czynnych, były po prostu jezuickimi próbami znalezienia praktycznego wyjścia z wariackich teorii. Obecnie uważam jednak za uczciwy wysiłek intelektualny zmierzający do oddzielenia dwu rzeczy, które klasyczna teoria beznadziejnie pogmatwała, a mianowicie stopy procentowej i krańcowej wydajności kapitału.
** Autor: [[John Maynard Keynes]], ''Ogólna teoria zatrudnienia, procentu i pieniądza'', Warszawa 2003, s. 356.
▲* Wymiana pieniądza, nawet wtedy, gdy krył się za nią pobrany od pożyczki procent, nie była uznawana za praktykę lichwiarską. Włoscy bankierzy, tak jak ludzie interesu na całym kontynencie, byli w rzeczywistości przygotowani do tego, by móc unikać praktyk, które Kościół potępiał jako nielegalne i grzeszne, jednak wielkie liczby legatów, jakie ofiarowują oni na rzecz świątyń i instytucji dobroczynnych, wskazują na głębokie poczucie winy, jakie mieli w związku ze swą działalnością.
▲** Autor: [[Denys Hay]], ''Europa w XIV i XV wieku'', przeł. Hanna Zaremska, Państwowy Instytut Wydawniczy, Warszawa 2001, s. 349.
▲** Zobacz też: [[bankier]]
'''Zobacz też:'''
| |||