Charles Bukowski: Różnice pomiędzy wersjami
Usunięta treść Dodana treść
Pandominox (dyskusja | edycje) Dodanie fragmentów wywiadu autorstwa Michaela Perkinsa (1967). |
|||
Linia 204:
* Miłość, to jakby zobaczyć mgłę o poranku, kiedy się przebudzisz a słońce jeszcze nie wzeszło. To trwa właśnie tę krótką chwilę a potem się wypala. Miłość jest mgłą, która się spala wraz z pierwszym brzaskiem rzeczywistości.
** Źródło: film ''Bukowski: Born into this'', 2003
*– [...] po dziesięciu latach niepisania znalazłem gdzieś maszynę i zacząłem pisać te wiersze. Nie wiem dlaczego, wydawało mi się, że wiersze to mniejsza strata czasu. – Niektórzy nadal uważają, że pańskie wiersze to strata czasu. – A co jest stratą czasu? Niektórzy zbierają znaczki albo mordują swoje babcie. Wszyscy tylko czekamy, robimy drobne rzeczy i czekamy na śmierć.
**Źródło: Fragment wywiadu autorstwa Michaela Perkinsa opublikowanego w periodyku „In New York”, numer 1.17 (1967), przedrukowanego w książce ''Charles Bukowski. Świecie, oto jestem. Wywiady i spotkania 1963-1993'' (2018).
*– [...] Wygląda pan dla nas na „samotnika”, na kogoś, kto nie znosi tłumów, kto nie znosi prawie wszystkiego. – Słuchaj pan, nigdy nie mam dość samotności. Tłum jest zawsze przy mnie – w rzeźni, w fabryce, na wyścigach. Jestem przeciwny niesprawiedliwości wobec każdego pojedynczego człowieka, ale jakoś kiedy zbierzesz tych ludzi w tłum, śmierdzący i pokrzykujący banały, to czasem mam takie poczucie, że bomba atomowa jest największym wynalazkiem człowieka. Jeśli nie wyrwę się z tłumu, nigdy nie dowiem się, kim oni są ani kim ja jestem. Skłaniam się ku temu, jak to robił Jeffers. Za ścianą, ryjąc w niej. Jeśli żyjesz przez czterdzieści pięć lat i to wiesz, możesz pisać przez tysiąc lat.
**Źródło: Fragment wywiadu autorstwa Michaela Perkinsa opublikowanego w periodyku „In New York”, numer 1.17 (1967), przedrukowanego w książce ''Charles Bukowski. Świecie, oto jestem. Wywiady i spotkania 1963-1993'' (2018).
*– [...] nawet ''Cantos'' Pounda raczej nie powstrzymałby człowieka przed popełnieniem samobójstwa, a jaki pożytek ze Sztuki, jeśli nie może pomóc człowiekowi dalej żyć? Jak pożytek z… – Słuchaj, Bukowski, myślę, że mamy wystarczająco dużo jak na ten raz. Ale czy wydaje się panu, że pańskie pisanie pomogło ludziom dalej żyć? – Pomogło mi dalej żyć.
**Źródło: Fragment wywiadu autorstwa Michaela Perkinsa opublikowanego w periodyku „In New York”, numer 1.17 (1967), przedrukowanego w książce ''Charles Bukowski. Świecie, oto jestem. Wywiady i spotkania 1963-1993'' (2018).
| |||