Gra w kości (powieść): Różnice pomiędzy wersjami

powieść autorstwa Elżbiety Cherezińskiej z 2010 roku
Usunięta treść Dodana treść
N
(Brak różnic)

Wersja z 11:42, 28 sty 2019

Gra w kości – powieść autorstwa Elżbiety Cherezińskiej z 2010 roku. Cytaty wg wyd. Zysk i S-ka, Poznań 2010.

  • Chłopiec staje się mężczyzną nie wtedy, gdy pierwszy raz bierze do ręki miecz, nie wtedy, gdy pierwszy raz bierze do łoża kobietę, ale wtedy, gdy zabija w duchu swoją matkę.
  • Historia to polityka, tyle że widziana z dystansu. Historia to ludzie, których ożywiamy, wyciągając spod płyt grobowców. Nie, nie jestem wariatką, do której obcy mówią nocami. Oni ani nie są dla mnie obcy, ani nie są dla mnie historią. Tysiąc lat? Nie szkodzi.
    • Źródło: Od autorki, s. 7
    • Zobacz też: historia
  • Jeśli nie możesz pobić swego głównego wroga w otwartej wojnie, wiąż się z jego wrogami. Wspieraj przeciwników swego nieprzyjaciela, nawet jeśli są drobni. Niech sfora psów karmionych twoją ręką kąsa go codziennie, a nastanie czas, gdy padnie z ran i wyczerpania. Wtedy skocz między psy, które sam szczułeś, zabierz im zdobycz, a je same zduś, zmuś do uległości albo pozabijaj.
    • Źródło: rozdział VIII, s. 70
  • (…) lud tak czci władcę, jakim go widzi.
    • Źródło: rozdział V, s. 49
  • (…) niech tylko jeden człowiek zna twój jeden sekret, wówczas ty obdarzysz swymi kłopotami wielu, ale żaden z nich nie będzie znał wszystkich.
    • Postać: Teofano
    • Źródło: rozdział V, s. 48
    • Zobacz też: sekret
  • Raz przebaczyć zdrajcy to łaska. Ale drugi raz to słabość.
    • Postać: Otto III
    • Źródło: rozdział XIII, s. 112
    • Zobacz też: przebaczenie
  • Widać prawdą jest, że śmierć zadana ręką bohatera jest słodsza niż życie…
    • Źródło: rozdział II, s. 19
  • Wojna wyzwala w człowieku bestię, ale tylko tę, którą nosi w sobie od urodzenia.
    • Postać: Bolesław Chrobry
    • Źródło: rozdział XIII, s. 111
  • Zaszczyty potrafią bardziej ciążyć niż kij żebraczy. Kijem przynajmniej podeprzesz się w drodze, a słuchając pochlebstw, drogę możesz zgubić. Nawet w świetle cesarskiej chwały zdarza się zabłądzić”.
    • Postać: Adalbert
    • Źródło: rozdział I, s. 16