Sakrament pokuty i pojednania: Różnice pomiędzy wersjami

Usunięta treść Dodana treść
Erlendur (dyskusja | edycje)
+1
drobne merytoryczne
Linia 24:
** Autor: [[Raniero Cantalamessa]], ''Pascha. Przejście do tego, co nie przemija'', Kraków 2005, s. 57.
** Zobacz też: ''[[Ewangelia Łukasza]]'' 17,17
 
* Rodzice nie chcą krzywdzić własnych dzieci, a ja im mówię, że posyłając je do spowiedzi w tym wieku, mogą im zaszkodzić. Pobożni rodzice nie przyjmują tego do wiadomości. Zawsze to najprostsze rozwiązanie. „Stłucz pan termometr”, wiadomo, apoftegmaty naszego wieszcza wiecznie żywe. Nie przyjmują argumentów. Typy psychiczne dzieci są bardzo różne, jedne spowiedź przeżywają, a inne dobrze się bawią. Ale te, które przeżywają – przeżywają ciężko, w tym wieku bowiem dzieci nie używają pojęć abstrakcyjnych, nie mogą więc poddać refleksji własnej sytuacji, nabrać dystansu. A wepchnięte zostają w sytuację oskarżenia, zmuszone do samooskarżania, do patrzenia we własne zło. Wmawia się siedmiolatkom jakieś zło, które w nich tkwi, zamiast normalnie je wychowywać. Taka traumatyzacja rzeczywiście uzależnia od spowiedzi, wszechobecność grzechu wymaga ciągłego oczyszczania duszy.
** Autor: [[Tadeusz Bartoś]]
** Źródło: [http://krytykapolityczna.pl/kraj/bartos-pazernosc-sie-kosciolowi-nie-oplaca/ ''BARTOŚ: PAZERNOŚĆ SIĘ KOŚCIOŁOWI NIE OPŁACA''], krytykapolityczna.pl, 6 października 2013.
 
* Spowiadający się nie wyznaje swych grzechów potajemnie w swoim sercu (…), lecz odpowiednio ordynowanemu kapłanowi, który posiada wymagane pełnomocnictwo i (…) władzę rozgrzeszania. (…) Władza odpuszczania grzechów rozciąga się na wszystkie grzechy.