Olga Krzyżanowska: Różnice pomiędzy wersjami

▲* Jeśli chodzi o Kościół, to mam mieszane uczucia. Jestem z pokolenia, które pamięta wojnę - kiedy wybuchła, miałam 10 lat. Dwa lata później mama trafiła na Pawiak, a tata był w Wilnie, więc zostałam sama. Pomagali mi obcy ludzie, którzy przygarniali mnie do swoich domów. Mieszkałam też przez pewien czas u urszulanek, jak wiele innych dzieci w podobnej sytuacji. Nabrałam wtedy ogromnego szacunku dla sióstr i księży. Drugi raz nabrałam szacunku dla Kościoła poprzez księdza Eugeniusza Dutkiewicza, który tworzył w Gdańsku pierwsze w Polsce hospicjum. Byłam już wtedy lekarzem i poprosił mnie o pomoc, bo tak jak inni lekarze chodziłam do domów umierających pacjentów, by tam im pomagać. (...) Kiedyś Kościół wspierał walkę o wolność. Gdy startowałam do Sejmu w 1989 roku, spotykałam się z ludźmi głównie w małych miejscowościach, i to z pomocą księży. Pomagali, ale nie mówili o Bogu czy Kościele. Mówili o wolnej Polsce, nie myśleli o swoich wpływach, ale o interesie kraju, nie agitowali na rzecz jednej partii.