Szlachta: Różnice pomiędzy wersjami
Usunięta treść Dodana treść
+ 2 cytaty |
nowe cytaty |
||
Linia 7:
* Do szlachcica zajechać było łatwo, ale wydobyć się trudno.
** Autor: [[Józef Ignacy Kraszewski]]
** Źródło: ''Klasztor'', LSW, Warszawa 1986, s. 92.
* Dziś jeszcze ciąży na nas pierworodny grzech szlachetczyzny. Dziś jeszcze, gdy wzbogacony niepomiernie ziemianin wyjdzie o poranku wiosennym na ganek dworu i spostrzeże, że, dajmy na to, słońce zbyt silnie przygrzewa, a w łanach pszenicy i żyta tworzą się łysiny w miejscach przypalonych, postanawia stante pede podnieść cenę „pary” zboża. Gbur wzbogacony idzie w tym wypadku ręka w rękę z dziedzicem i skwapliwie go naśladuje. Gdy tylko ta koncepcja w czyn wchodzi, co prędzej piekarz podnosi cenę chleba. Robotnik fabryczny, wskutek podwyższenia ceny chleba, żąda podwyższenia swej płacy dziennej, a skoro mu nie podwyższają, musi strajkować, ażeby mieć za co chleba kupić. Skoro zaś fabrykant, czy przedsiębiorca płacę za dzień roboczy podwyższył, natychmiast skacze cena cegły z dwudziestu tysięcy na trzydzieści tysięcy za tysiąc – i wyżej. Ktokolwiek zamierzał wznosić budowle, staje i na czas nieograniczony odkłada swój zamiar. Pęka Warszawa od nadmiaru mieszkańców, walą się stare domostwa. A ziemianin poczciwy, zgarnąwszy papierków bez liku i bez miary, nic nie buduje. W starym swym dworze, urąga na żydów i czytuje kiedy niekiedy gazetkę co reakcyjniejszą, co soczystszą w wymyślaniu na strajkujących parobków, pisaną przez najemnych chwalców starego porządku rzeczy.
Linia 14:
* Hałaśliwszej szlachty jak polska i węgierska nie ma na świecie.
** Autor: [[Józef Ignacy Kraszewski]]
** Źródło: ''Ładny chłopiec'', Wyd. Literackie, Kraków 1976, s. 57.
* Masa szlachecka, nadająca ton duszy narodowej, wytworzyła w wybijającym się Polaku światopogląd, że jego powodzenie polega nie na pracy, a na uczepieniu się skrawka jakiegoś przywileju. Nie było polskiego mieszczaństwa, przez które normalnie idzie fluktuacja żywych sił z dołu w górę. Wiele wygodniejsi dla szlachty byli Żydzi, których można było krócej trzymać niż mieszczaństwo, i którzy więcej, niż mieszczaństwo, nadawali się do spółki eksploatującej. W Polsce powstały niby dwa narody – szlachecki i chłopski, a między nimi ściana żydowska. To też znakomicie współdziałało w tworzeniu dwoistości duchowego oblicza Polski.
** Autor: [[Melchior Wańkowicz]], ''Klub Trzeciego Miejsca; Kundlizm; Dzieje rodziny Korzeniewskich'', wyd. Polonia, Warszawa 1991, s. 104.
* Mieli do wyboru – własne państwo albo folwark. I wybrali folwark.
Linia 28 ⟶ 31:
* Siedząc na tłustym połciu ziemi, – szlachcic ufał swojej szabli, pyskatości swej i sprytowi. Rozum, jako konstrukcja władających przyrodą urządzeń, – był mu niepotrzebny. Nie wchodził w rachubę. Był przyjmowany, jako rękodajny, o ile się podobał. Nie ma narodu tak mało poszanowania mającego dla indywidualności twórczej, twardą pracą wykuwającej sobie rozumienie świata, władzę nad nim, jak my właśnie. Każdy gotów tu uznawać cudzą formę indywidualnego kaprysu, byleby ogólna podstawa, całej klasie wspólna beztroskliwa wygoda nie została zagrożona. Odciąwszy się od świata, szlachcic polski zaczął się od niego gruntownie odsypiać.
** Autor: [[Stanisław Brzozowski]], ''[[s:Legenda Młodej Polski/III|Legenda Młodej Polski]]'', rozdz. III.
** Zobacz też: [[rozum]]
* Szabel nam nie zabraknie, szlachta na koń wsiędzie,<br />Ja z synowcem na czele, i? – jakoś to będzie!.
Linia 34 ⟶ 38:
* Szlachcic na zagrodzie równy wojewodzie.
** Opis: [[przysłowia polskie|przysłowie polskie]]
* Szlachcic umiał być rozmowny, elegancki, strzelał, jeździł konno, rozmawiał kilku językami i tańcował, ale nie wierzył w pracę, oszczędność, rachunkowość, nie myślał też o przyszłości: jemu i jego przodkom pieniądze spadały z nieba; on i jego przodkowie długi płacili, kiedy im się podobało; toteż gdy wybiła godzina niedoli, większość ich znalazła się w pozycji lunatyka gwałtownie obudzonego.
** Autor: [[Bolesław Prus]], ''Kroniki tygodniowe'', t. 2, PIW, Warszawa 1958, s. 536.
** Zobacz też: [[praca]]
* W Polsce próżność ona płynąca ze szlachetnego urodzenia doprowadzona bywa do tak przeogromnej ekstrawagancji, iż samo już imię szlachcica oraz tytuł starosty, wojewody lub kasztelana przynosi mu wyższość nad wszystkimi wasalami jako też i prostym ludem; większą nieporównanie od tej, jaką cieszy się król lub cesarz, władzę nad nimi bardziej absolutną i możność większego ich unieszczęśliwiania niźli nieszczęście poddanych grand seigniora lub chana Tatarów, tak iż depcą lud uboższy jakoby psów, a także często ich mordują, kiedy zaś to uczynią, nikomu z owego postępku nie muszą zdawać sprawy (…).
** Autor: [[Daniel Defoe]]
** Opis: w 1728.
** Źródło: Norman Davies, ''Boże igrzysko'', Kraków 2000.
* Z chwilą, gdy szlachetni patrioci-idealiści bratają się z Chwalibogiem i chcą pospołu z nim walczyć z najazdem – na nic wszystkie ich obietnice wolności chłopskiej w wolnej Polsce: chłop wyprowadza stąd wniosek, że: „polski naród to panowie” i staje się narzędziem austriackiego starosty. Więc mści się na Olbromskich nie dzikość chłopa, lecz właśnie ich zaślepienie: żyjąc na emigracji ideą zespolenia całego narodu do walki o Polskę, nie chcieli widzieć, że w tym samym czasie szlachta w kraju wyzyskiem i okrutnym gnębicielstwem pogłębia przepaść nienawiści w narodzie. I z tą szlachtą pospołu chcą prowadzić lud do powstania! Nic tu nie mógł naprawić niewczesny (bo późny) gest kilku czy kilkunastu obywateli darujących pańszczyznę, o których Hubert mówi, nie bez hyperboli poetyckiej, że „zwlekli ze siebie bogactwa”.
** Autor: [[Julian Brun]]
** Opis:
** Źródło: [http://www.nowakrytyka.pl/spip.php?article446 ''Stefana Żeromskiego tragedia pomyłek'', www.nowakrytyka.pl]
| |||