Neoliberalizm: Różnice pomiędzy wersjami

* Neoliberalizm to prywatyzacja zysków i socjalizacja strat.

** Autor: [[Mark J. Green]], ''Selling Out: How Big Corporate Money Buys Elections, Rams through Legislation, and Betrays Our Democracy'' (2002)

 

* Od lat 80. rynki finansowe stały się motorem wszystkich innych rynków. Oczekiwania zysków z branży finansowej przeniesiono także na tradycyjny przemysł, czyli branże produkcyjne. To doprowadziło do daleko idących konsekwencji: obniżenia kosztów pracy, strategii firm hedgingowych. Społeczeństwa przebudowywano wprowadzając na coraz większą skalę zasady wolnej konkurencji. Dotyczy to deregulacji rynku pracy, prywatyzacji, wprowadzenia zasad konkurencji w takich obszarach, jak polityka zdrowotna, edukacja, system emerytalny. A także sięgnięcia po nowe zasoby ekonomiczne, takie jak np. „kapitał ludzki”.

 

* Odkąd w naszym kraju implementowano neoliberalizm, chłopi i Indianie byli jedynymi, którzy walczyli przeciwko temu systemowi społecznemu. Walka toczyła się na dwóch frontach. Na jednym chodziło o odzyskanie ziemi, na drugim o zdobycie władzy politycznej. Indianie chcą odzyskać ziemię wraz ze wszystkimi zasobami naturalnymi. Ta walka toczy się w Boliwii od 500 lat. 12 października 1992 roku miała miejsce fundamentalna zmiana, przeszliśmy z defensywy do ofensywy tzn. z walki związkowej do walki o władzę. Bardzo istotne okazało się połączenie naszych sił z sektorami miejskimi, intelektualistami i klasą średnią. Wzmocniliśmy się i dzięki temu udało nam się zdobyć władzę.

 

* Państwo zawsze jest czyjeś, tzn., że zawsze realizuje interesy jakiejś klasy dominującej. W tym też sensie trzeba dostrzec, iż zadłużające się państwa stały się przez ostatnie dziesiątki lat państwami czynnie wcielającymi w życie doktrynę neoliberalizmu, co przejawiało się m.in. znacznymi obniżkami podatków, przede wszystkim dla bogatych (USA jest klinicznym przypadkiem takiej polityki). Jednocześnie, pomimo pewnych zabiegów, nie zdołały one całkiem zdemontować systemów opieki społecznej, choć się starały (jak np. rząd Thatcher). W tej sytuacji kryzys zadłużenia był tylko kwestią czasu. Jeśli dodamy do tego utrzymywanie na zaniżonym poziomie płac klas średniej (w Stanach Zjednoczonych płace te w wymiarze realnym w ciągu ostatnich 30 lat spadły!) oraz ciągłe ubożenie najuboższych, zrozumiemy bez trudu, dlaczego nie tylko państwa, ale i obywatele musieli się zadłużać.

** Autor: [[Edwin Bendyk]], ''Fałszywa alternatywa''

 

** Autor: [[Piotr Kuczyński]], [http://www.krytykapolityczna.pl/felietony/20130225/liczy-sie-tylko-pracodawca ''Liczy się tylko pracodawca?'', krytykapolityczna.pl, 25 lutego 2013]