Miejsce Odosobnienia w Berezie Kartuskiej: Różnice pomiędzy wersjami

Usunięta treść Dodana treść
+1
Nowy cytat.
Linia 1:
'''[[w:Miejsce Odosobnienia w Berezie Kartuskiej|Miejsce Odosobnienia w Berezie Kartuskiej]]''' – obóz odosobnienia zorganizowany i prowadzony przez władze II Rzeczpospolitej w Berezie Kartuskiej, istniejący w latach 1934–1939. Powstał w celu izolowania oraz psychicznego i fizycznego udręczenia przeciwników politycznych sanacji, m.in. endeków, komunistów, ludowców, a także nacjonalistów ukraińskich. Do obozu osadzeni trafiali na podstawie decyzji administracyjnej (bez sankcji sądowej), bez możliwości stosowania środka odwoławczego. Stałym elementem traktowania więźniów było stosowanie tortur.
 
* 15 VI 1934 r. nacjonaliści ukraińscy zastrzelili ministra spraw wewnętrznych Bronisława Pierackiego. Rząd zdecydował utworzyć obóz odosobnienia dla więźniów politycznych w Berezie Kartuskiej na Polesiu. Do obozu o zaostrzonym regulaminie więziennym kierowano osoby związane z organizacjami ekstremistycznymi: komunistów, terrorystów ukraińskich oraz działaczy ONR, którym początkowo zarzucano zabójstwo Pierackiego. (...) Osadzenie w obozie odbywało się na zasadzie postanowienia sędziego śledczego, a nie wyroku sądowego. Było to dalsze ograniczanie swobód demokratycznych w państwie. Zachodziła bowiem obawa, czy rząd sanacyjny nie zechce stosować podobnych środków represji wobec bardziej umiarkowanych przeciwników systemu.
** Źródło: Wojciech Roszkowski, ''Najnowsza historia Polski 1914-1939'', Świat Książki, Warszawa 2011, s. 288. ISBN 978-83-247-2129-0
 
* Bereza Kartuska miała jeden cel - złamać psychicznie osadzonych tak, aby już nigdy nie sprzeciwiali się władzom państwowym. Zakładano, że wystarczą na to trzy miesiące, ale wobec opornych można było przedłużać pobyt. Fizyczne znęcanie się poprzez bicie stosowano w Brześciu w nielicznych przypadkach - w Berezie Kartuskiej stało się ono codziennością.
Linia 11 ⟶ 14:
 
* W wyniku zamachu majowego (12-15 maja 1926 r.) władza w pełni przeszła w ręce urzędników i wojskowych skupionych wokół marszałka J. Piłsudskiego. Na mocy noweli sierpniowej z 2 sierpnia 1926 roku prezydent skupił w swoim ręku bardzo silną władzę. Nastąpiło odejście od parlamentarno-gabinetowej formy rządów w kierunku ustroju prezydenckiego. Rozpoczęły się rządy sanacji. Obóz ten, aby wzmocnić swoją pozycję, zaczął zwalczać siły opozycyjne (...). W związku z powyższym zaistniała potrzeba powołania obozu, który miał pełnić funkcję miejsca odosobnienia (...).
** Źródło: Michał Szreffel, ''Bereza Kartuska jako przykład więzienia politycznego'', „Studia Iuridica Toruniensia”, 6, 2010, s. 210-211.
 
[[Kategoria:Historia Polski]]