Jarosław Grzędowicz: Różnice pomiędzy wersjami
Usunięta treść Dodana treść
Jagodzilla (dyskusja | edycje) Znaczniki: Z urządzenia mobilnego Z wersji mobilnej (przeglądarkowej) |
m drobne redakcyjne |
||
Linia 7:
==''Popiół i kurz. Opowieść ze świata Pomiędzy''==
* Bóg pomaga jedynie tym, którzy sami sobie pomagają.
** Źródło: s. 211.
* Każdy nosi piekło w sobie. I każdy może z niego wyfrunąć.
** Źródło: s. 263.
Linia 20:
* Piekło jest w nas. W środku. Każdy nosi je ze sobą, dopóki go nie pokona.
** Źródło: s. 236.
* Tak czy inaczej, ciągle żyłem. Wiedziałem o tym, bo wciąż wszystko mnie bolało.
** Źródło: s. 236.
* Uciec, mianowicie, trzeba dokądś. Gdziekolwiek to jest.
Linia 39:
** Źródło: tom 2, rozdział 6, ''Ostatni Bastion i Woda''
*
** Źródło: tom 1, rozdział 1, ''Nocny wędrowiec''
* Jak wszędzie będziesz miał na skróty, to w końcu w ogóle przestaniesz chodzić.
** Źródło: tom 4
* Myślę też o tym przedziwnym dzieciaku, który przez niespełna dwa lata zdążył być cesarzem – władcą świata, dowódcą, włóczęgą, niewolnikiem, robotnikiem portowym, kapłanem, szpiegiem, członkiem eskorty karawany i Bóg wie czym jeszcze. Który posługiwał się pięcioma imionami, dziesiątki razy próbowano go zabić na najróżniejsze sposoby, stawał przeciwko potworom, Czyniącym, zabójcom, wojownikom i wciąż żyje. A do tego jest prawowitym następcą tronu cesarskiego, co także może mieć znaczenie.
** Postać: Vuko Drakkainen
Linia 61 ⟶ 62:
** Źródło: tom 4
* Nigdy nie odpuszczamy
** Postać: Filar
** Opis: Przemyślenia w czasie niewoli u węży
Linia 91 ⟶ 92:
* Ulf kładł nam do głowy, by się nie poddawać. Nigdy. Nie miał na myśli, by nigdy nie składać broni, ale by nie poddawać się w sobie, w duszy. Twierdził, że można uciec z każdej niewoli, a walczyć czymkolwiek, co znajduje się wokół. Byle nie przestać myśleć.
** Postać: Filar
** Źródło: Tom 4
* Wiesz, co to jest piekło? Piekło to dwa zamglone szczyty, tulące się do siebie niczym półdupki. To wciąż te same szarpane linie gór, osnute niebieskawym oparem. To widoczne w oddali dwie plamy lasu wspinające się po zboczach, płonące królewskimi barwami jesieni. To siedemdziesiąt trzy iglaste krzewy, pokręcone, jakby wyszły spod ręki mistrza bonsai. To rozsypane wokół białoszare bryłki wapiennych skał, sine jak zepsute mięso. To roziskrzona plwocina śnieżnych czap na wierchach. To prześliczny niczym z pocztówki górski pejzażyk, który staje się wszystkim. Niezmienny, nudny, piękny. Pocztówka nagle awansowała do roli wszechświata. To uwięziony w słojach drewna wieczny gniew i wściekłość. To wyschłe, drewniane gardło, które nie zna krzyku. To jest piekło.
Linia 102 ⟶ 103:
{{
[[Kategoria:Klub Tfurców]]
[[Kategoria:Laureaci Nagrody im. Janusza A. Zajdla]]
| |||