Zwyczajna forma rytu rzymskiego: Różnice pomiędzy wersjami

Usunięta treść Dodana treść
+4
Tarnoob (dyskusja | edycje)
Podzielenie na sekcje wg autorów
Linia 1:
[[Plik:Holy Mass.jpg|mały|Msza sprawowana według zwyczajnej formy rytu rzymskiego]]
'''[[w:Zwyczajna forma rytu rzymskiego|Zwyczajna forma rytu rzymskiego, nowy porządek mszy]]''' (łac. ''Novus Ordo Missae'', pot. ''msza posoborowa'') – w Kościele katolickim porządek celebrowania mszy obrządku łacińskiego promulgowany w 1969 przez papieża Pawła VI konstytucją apostolską Missale Romanum i przyjęty za podstawowy (zwyczajny) w Kościele zachodnim.
* Jeżeli weźmie się pod uwagę zdecydowaną ewolucję liturgii katolickiej, możliwości zastępowania Kanonu Mszy św. innymi modlitwami liturgicznymi, przytłumienie idei czyniącej z Mszy św. ofiarę, możliwości komunikowania pod obu postaciami, to nie istnieją już żadne powody zakazywania członkom Reformowanych Kościołów uczestniczenia w Eucharystii w Kościele rzymskim.
** Autor: [[Roger Mehl]]
** Źródło: „Le Monde”, 10 września 1970, [cyt. za:] ks. Grzegorz Śniadoch IBP, ''Msza święta trydencka. Mity i prawda'', wydanie II popr. i uzup., Centrum Kultury i Tradycji, Ząbki 2014, s. 272.
 
== Papieże ==
* Kościół składa ofiarę ze swego własnego języka, łaciny – która jest językiem sakralnym, poważnym, pięknym, wyjątkowo ekspresyjnym i eleganckim. Kościół składa tę ofiarę z wiekowych tradycji, a zwłaszcza z jedności językowej różnych ludów, dla dobra większej uniwersalności, aby dotrzeć do wszystkich. To dla was, wierni – abyście potrafili przejść ze stanu zwykłych widzów do stanu wiernych uczestniczących i aktywnych.
** Opis: fragment homilii z okazji odprawienia swojej pierwszej mszy św. po włosku, 7 marca 1964.
Linia 11 ⟶ 9:
** Zobacz też: [[łacina]]
 
* Wyniki [badań archeologicznych] nie pozostawiają wątpliwości: idea, zgodnie z którą kapłan i lud mają w czasie modlitwy wzajemnie patrzeć na siebie, pojawiła się dopiero w epoce nowożytnej i jest całkowicie obca dawnemu chrześcijaństwu. Kapłan i lud nie modlą się do siebie, lecz do jedynego Pana. Dlatego podczas modlitwy patrzą w tym samym kierunku: albo ku wschodowi jako kosmicznemu symbolowi przychodzącego Pana, albo – tam, gdzie to nie byłoby możliwe – na obraz Chrystusa w absydzie, na krzyż, albo po prostu wszyscy patrzą ku górze, tak jak czynił to Pan podczas arcykapłańskiej modlitwy w przeddzień swej męki.
* Na poprawnie celebrowanych mszach świętych widzimy w wielu kościołach wiernych przyjmujących Komunię św. na stojąco. Dlaczego – pytamy się – zastąpiono klęczenie staniem? Czyż klęczenie nie jest klasycznym wyrazem modlenia się? Jest to nie tylko szlachetny wyraz proszenia, błagania, jest to także typowa forma pełnego czci oddania, podporządkowania, spojrzenia w górę, a przede wszystkim – wyraz modlenia się, pokornej konfrontacji z absolutnym Panem.
** Źródło: [[Benedykt XVI]], ''Przedmowa do wprowadzającego tomu moich pism, Opera omnia'', t. XI, Lublin 2012, s. 3, [cyt. za:] ks. Grzegorz Śniadoch IBP, ''Msza święta trydencka. Mity i prawda'', wydanie II popr. i uzup., Centrum Kultury i Tradycji, Ząbki 2014, s. 137.
** Autor: prof. [[Dietrich von Hildebrand]], ''Spustoszona winnica'', Fronda, wydanie III, tłum. Tomasz G. Pszczółkowski, s. 88.
** Zobacz też: [[Eucharystia]], [[Msza]]
 
**== Autor: abp [[Marcel Lefebvre]] ==
* Nawet jeśli Nowa Msza niekoniecznie musi być nieważna, jest ona jednak zatruta, zatruta fałszywymi zasadami, zatruta, ponieważ w pewnym sensie został zakryty charakter ofiary Mszy świętej, ofiary Krzyża.
** Autor: abp [[Marcel Lefebvre]]
** Źródło: ''Kazania abpa Marcela Lefebvre'', Te Deum, Warszawa 1999, s. 277.
 
* Nie wolno, by modlitwa stała się skandalem dla naszych braci odłączonych; dlatego usuniemy z mszy wszystko to, co może wydać się choćby cieniem zgorszenia dla naszych braci odłączonych.
** Autor: ks. [[Annibale Bugnini]]
** Źródło: ks. [[Grzegorz Śniadoch]] IBP, ''Msza święta trydencka. Mity i prawda'', wydanie II popr. i uzup., Centrum Kultury i Tradycji, Ząbki 2014, s. 271.
 
* Nigdy nie zaprzeczałem temu, że te Msze odprawiane wiernie według ''novus ordo'' są ważne, ani nigdy nie mówiłem, że są heretyckie czy bluźniercze.
** Autor: abp [[Marcel Lefebvre]]
** Źródło: „Zawsze Wierni”, nr 5 (168), wrzesień-październik 2013, s. 125.
 
* Nowej liturgii nie ułożyli święci, ''homines religiosi'' i ludzie o zmyśle artystycznym, lecz tak zwani eksperci, którzy nie uświadamiają sobie własnego braku uzdolnień do tych rzeczy. Dzisiejsze czasy wyrażają się w niesłychanych zdolnościach w zakresie techniki, badań medycznych – nie umieją zaś organicznie kształtować środków wyrazu dla świata religijnego. Żyjemy w odpoetycznionym świecie, a to oznacza, że podwójnie głęboką czcią powinniśmy podchodzić do skarbów przekazanych przez tradycję, a nie łudzić się, że możemy zrobić to lepiej.
** Autor: prof. [[Dietrich von Hildebrand]], ''Spustoszona winnica'', Fronda, wydanie III, tłum. Tomasz G. Pszczółkowski, s. 92.
 
* Nowy ryt Mszy wyraża nową wiarę, wiarę, która nie jest nasza, wiarę, która nie jest wiarą katolicką. Ta nowa Msza jest symbolem, jest wyrazem, jest obrazem nowej wiary, wiary modernistycznej.
Linia 37 ⟶ 28:
** Autor: abp [[Marcel Lefebvre]]
** Źródło: ''Mgr Lefebvre et le Saint-Office'', „Itineraires", 233, maj 1979, s. 146-147.
 
* W nowej Mszy (...) wspólnota zastępuje kapłana. Posuwa się to tak daleko, że obecnie wielu kapłanów w ogóle nie chce uroczyście celebrować Mszy świętej, kiedy w kościele nie ma wiernych. Powoli i ostrożnie wślizguje się do Kościoła protestanckie ujęcie Mszy.
** Autor: abp [[Marcel Lefebvre]]
** Źródło: ''Kazania abpa Marcela Lefebvre'', Te Deum, Warszawa 1999, s. 51.
** Zobacz też: [[kapłan]]
 
== Dietrich von Hilbebrand ==
* Na poprawnie celebrowanych mszach świętych widzimy w wielu kościołach wiernych przyjmujących Komunię św. na stojąco. Dlaczego – pytamy się – zastąpiono klęczenie staniem? Czyż klęczenie nie jest klasycznym wyrazem modlenia się? Jest to nie tylko szlachetny wyraz proszenia, błagania, jest to także typowa forma pełnego czci oddania, podporządkowania, spojrzenia w górę, a przede wszystkim – wyraz modlenia się, pokornej konfrontacji z absolutnym Panem.
** Autor: prof. [[Dietrich von Hildebrand]], ''Spustoszona winnica'', Fronda, wydanie III, tłum. Tomasz G. Pszczółkowski, s. 88.
** Zobacz też: [[Eucharystia]], [[Msza]]
 
* Nowej liturgii nie ułożyli święci, ''homines religiosi'' i ludzie o zmyśle artystycznym, lecz tak zwani eksperci, którzy nie uświadamiają sobie własnego braku uzdolnień do tych rzeczy. Dzisiejsze czasy wyrażają się w niesłychanych zdolnościach w zakresie techniki, badań medycznych – nie umieją zaś organicznie kształtować środków wyrazu dla świata religijnego. Żyjemy w odpoetycznionym świecie, a to oznacza, że podwójnie głęboką czcią powinniśmy podchodzić do skarbów przekazanych przez tradycję, a nie łudzić się, że możemy zrobić to lepiej.
** Autor: prof. [[Dietrich von Hildebrand]], ''Spustoszona winnica'', Fronda, wydanie III, tłum. Tomasz G. Pszczółkowski, s. 92.
 
* Podstawowy błąd większości innowatorów polega na tym, że wyobrażają sobie, iż nowa liturgia zbliży świętą ofiarę Mszy Św. do wiernych, że pozbawiona starych rytuałów Msza Św. wkracza obecnie w sam nurt naszego życia. Pytanie brzmi jednak: czy bardziej zbliżyliśmy się do Chrystusa we Mszy Św. przez wznoszenie się do Niego, czy przez ściąganie Go w dół, do naszego własnego, przeciętnego, prozaicznego świata? Innowatorzy chcieliby zastąpić świętą bliskość Chrystusa niestosowną poufałością. Właśnie nowa liturgia grozi udaremnieniem kontaktu z Chrystusem, ponieważ osłabia szacunek wobec tajemnicy, uniemożliwia oddawanie czci i niweczy zmysł sacrum.
** Autor: prof. [[Dietrich von Hildebrand]]
** Źródło: ks. [[Grzegorz Śniadoch]] IBP, ''Msza święta trydencka. Mity i prawda'', wydanie II popr. i uzup., Centrum Kultury i Tradycji, Ząbki 2014, s. 140.
 
== Inni ==
* Jeżeli weźmie się pod uwagę zdecydowaną ewolucję liturgii katolickiej, możliwości zastępowania Kanonu Mszy św. innymi modlitwami liturgicznymi, przytłumienie idei czyniącej z Mszy św. ofiarę, możliwości komunikowania pod obu postaciami, to nie istnieją już żadne powody zakazywania członkom Reformowanych Kościołów uczestniczenia w Eucharystii w Kościele rzymskim.
** Autor: [[Roger Mehl]]
** Źródło: „Le Monde”, 10 września 1970, [cyt. za:] ks. Grzegorz Śniadoch IBP, ''Msza święta trydencka. Mity i prawda'', wydanie II popr. i uzup., Centrum Kultury i Tradycji, Ząbki 2014, s. 272.
 
* Nie wolno, by modlitwa stała się skandalem dla naszych braci odłączonych; dlatego usuniemy z mszy wszystko to, co może wydać się choćby cieniem zgorszenia dla naszych braci odłączonych.
** Autor: ks. [[Annibale Bugnini]]
** Źródło: ks. [[Grzegorz Śniadoch]] IBP, ''Msza święta trydencka. Mity i prawda'', wydanie II popr. i uzup., Centrum Kultury i Tradycji, Ząbki 2014, s. 271.
 
* Oczywiście masz rację, ale Chrystus nadal jest obecny w tabernakulum, a Najświętsza Ofiara obiektywnie się spełnia!
Linia 46 ⟶ 63:
** Autor: [[Jean Guitton]]
** Źródło: [[Pawel Milcarek]], ''Historia Mszy. Przewodnik po dziejach liturgii rzymskiej'', Kraków 2009, s. 237.
 
* Podstawowy błąd większości innowatorów polega na tym, że wyobrażają sobie, iż nowa liturgia zbliży świętą ofiarę Mszy Św. do wiernych, że pozbawiona starych rytuałów Msza Św. wkracza obecnie w sam nurt naszego życia. Pytanie brzmi jednak: czy bardziej zbliżyliśmy się do Chrystusa we Mszy Św. przez wznoszenie się do Niego, czy przez ściąganie Go w dół, do naszego własnego, przeciętnego, prozaicznego świata? Innowatorzy chcieliby zastąpić świętą bliskość Chrystusa niestosowną poufałością. Właśnie nowa liturgia grozi udaremnieniem kontaktu z Chrystusem, ponieważ osłabia szacunek wobec tajemnicy, uniemożliwia oddawanie czci i niweczy zmysł sacrum.
** Autor: prof. [[Dietrich von Hildebrand]]
** Źródło: ks. [[Grzegorz Śniadoch]] IBP, ''Msza święta trydencka. Mity i prawda'', wydanie II popr. i uzup., Centrum Kultury i Tradycji, Ząbki 2014, s. 140.
 
* To, co się stało po soborze (...): w miejsce liturgii będącej owocem stałego rozwoju, wprowadzono liturgię sfabrykowaną. Zrezygnowano z życiowego procesu wzrostu i stawania się, aby przystąpić do fabrykowania. Nie chciano już kontynuować dokonującego się przez wieki stawania się i dojrzewania żywego organizmu, a zastępowano to, w sposób właściwy produkcji technicznej, fabrykowaniem, czyli banalnym produktem chwili.
Linia 60 ⟶ 73:
** Autor: [[Gérard Siegwalt]]
** Źródło: ''Lettre ŕ évęque de Strasbourg'', [w:] „Le Monde”, 22 listopada 1969, [cyt. za:] ks. Grzegorz Śniadoch IBP, ''Msza święta trydencka. Mity i prawda'', wydanie II popr. i uzup., Centrum Kultury i Tradycji, Ząbki 2014, s. 275.
 
* W nowej Mszy (...) wspólnota zastępuje kapłana. Posuwa się to tak daleko, że obecnie wielu kapłanów w ogóle nie chce uroczyście celebrować Mszy świętej, kiedy w kościele nie ma wiernych. Powoli i ostrożnie wślizguje się do Kościoła protestanckie ujęcie Mszy.
** Autor: abp [[Marcel Lefebvre]]
** Źródło: ''Kazania abpa Marcela Lefebvre'', Te Deum, Warszawa 1999, s. 51.
** Zobacz też: [[kapłan]]
 
* Wiele z praktyk, których Sobór [Watykański II] nawet nie rozważał, zostało wprowadzonych do Liturgii. Chodzi przede wszystkim o mszę ''versus populum'', Komunię Świętą na rękę, rezygnację z łaciny i chorału gregoriańskiego i ich zastąpienie przez śpiewy, które nie pozostawiają wiele miejsca dla Boga, a także rozszerzenie poza rozsądne granice liczby osób, jakie mogą koncelebrować mszę. Poważne nadinterpretacje dotyczą także rozumienia aktywnego uczestnictwa.
Linia 70 ⟶ 78:
** Źródło: [[Tomasz Terlikowski]], ''Koń trojański w mieście Boga'', Wydawnictwo AA s.c., Kraków 2012, s. 214, 215.
** Zobacz też: [[Sobór Watykański II]]
 
* Wyniki [badań archeologicznych] nie pozostawiają wątpliwości: idea, zgodnie z którą kapłan i lud mają w czasie modlitwy wzajemnie patrzeć na siebie, pojawiła się dopiero w epoce nowożytnej i jest całkowicie obca dawnemu chrześcijaństwu. Kapłan i lud nie modlą się do siebie, lecz do jedynego Pana. Dlatego podczas modlitwy patrzą w tym samym kierunku: albo ku wschodowi jako kosmicznemu symbolowi przychodzącego Pana, albo – tam, gdzie to nie byłoby możliwe – na obraz Chrystusa w absydzie, na krzyż, albo po prostu wszyscy patrzą ku górze, tak jak czynił to Pan podczas arcykapłańskiej modlitwy w przeddzień swej męki.
** Źródło: [[Benedykt XVI]], ''Przedmowa do wprowadzającego tomu moich pism, Opera omnia'', t. XI, Lublin 2012, s. 3, [cyt. za:] ks. Grzegorz Śniadoch IBP, ''Msza święta trydencka. Mity i prawda'', wydanie II popr. i uzup., Centrum Kultury i Tradycji, Ząbki 2014, s. 137.
 
==Zobacz też==