Fidel Castro: Różnice pomiędzy wersjami

Usunięta treść Dodana treść
Nie podano opisu zmian
m format, dr zmiana
Linia 1:
'''[[w:Fidel Castro|Fidel Castro]]''' (1926-20161926–2016) – kubański polityk i prawnik, prezydent i premier Republiki Kuby, pierwszy sekretarz Komunistycznej Partii Kuby.
{{IndeksPL}}
[[Plik:Fidel Castro.jpg|mały|<center>Fidel Castro</center>]]
Linia 117:
** Źródło: BBC News, 6 grudnia 2004
 
== U ==
* USA zaczną z nami rozmawiać, gdy ich prezydentem będzie Murzyn, a papieżem Latynos.
** Opis: do dziennikarzy w 1973 r.
** Źródło: ''Zabójcze puenty'', "Forum"„Forum”, nr 16, 7-207–20 sierpnia 2015, s. 82.
 
==W==
Linia 148:
 
* Castro przyznaje, że około 550 ''kryminalistów'' Batisty zostało rozstrzelanych po wyrokach przed specjalnymi trybunałami rewolucyjnymi w latach 1959 i 1960. Cokolwiek by jednak sądzić o tamtych procesach, oskarżeni byli wybierani nie na chybił trafił, lecz dlatego, że – jak wierzono – popełnili zbrodnie i okrucieństwa na wielką skalę. Rewolucyjne rozprawy na Kubie nie przypominały krwawych łaźni z innych rewolucji XX wieku – w Meksyku, Rosji, Chinach. W normalnie przyjętym znaczeniu tego określenia „krwawej łaźni” na Kubie po upadku Batisty nie było.
** Autor: [[Tad Szulc]], ''Fidel. A critical portrait''. Post Road Press. Nowy Jork 2000.
 
* CIA knuła tak niesamowite spiski, aby zamordować kubańskiego dyktatora, że zawstydziłyby one nawet agenta 007… Chciała wykorzystać trujące tabletki, toksyczne cygara i wybuchające małże. Doszło nawet do tego, że Fidel sam proponował, że się zastrzeli. Od niemal pół wieku CIA i kubańscy uchodźcy próbowali stworzyć plan zamachu na Fidela Castro. Oczywiście żaden z tych pomysłów nie wypalił, ale wiele z nich z pewnością uznano by za zbyt wymyślne nawet jak na fabułę powieści o Jamesie Bondzie.
** Autor: [[Duncan Campbell]], [http://wiadomosci.onet.pl/raporty/638-sposobow-na-zabicie-fidela,1,3332525,wiadomosc.html ''638 sposobów na zabicie Fidela'', „The Guardian”, cyt. za: onet.pl, 9 sierpnia 2006]
** Zobacz też: [[CIA]]
 
Linia 174:
 
* Jego wysiłki, rachuby i szaleństwa zadają kłam słynnej frazie: ''żaden człowiek nie jest wyspą'' poety Johna Donne’a. Kuba to Castro. Ale Castro to coś więcej niż jego wyspa. To najbardziej liryczny ''caudillo'' jakiego wydała Ameryka Łacińska. Teatralny, dumny, szalony, niezmordowany. Patriarcha, demiurg, marzyciel. Rewolucjonista, który jedną ręką przywraca karę śmierci, a drugą – likwiduje Papę Noela [odpowiednika Świętego Mikołaja] i zmienia datę karnawału. Szef rządu, który aspiruje do uprawiania truskawek poniżej zwrotnika Raka… Na swój sposób potwór – szef, który z nikim nie chce dzielić władzy…
** Autorzy: [[Jean-François Fogel]], [[Bertrand Rosentahal]], ''Fin de Siglo en La Habana'', TM Editores, Madryt 1995.
 
* Jeśli Fidel istotnie rozważał operację ratunkową, doszedł być może do konkluzji, że męczeństwo Che posłuży lepiej sprawie rewolucji niż Che żywy, ale sfrustrowany w Hawanie…
** Autor: [[Jorge Castañeda]], ''Utopia desarmada'', 1997
 
* Nie wiem czy Fidel był kiedykolwiek człowiekiem skorumpowanym, ale całkowicie autorytarnym na pewno. Rewolucja kubańska stała się repliką zatęchłego hispano-arabskiego caudillismo, autorytarnego państwa wodzowskiego. Ale nie zawsze tak było. Nie tak miało być…
Linia 187:
 
* Rewolucjonista Castro umocnił Kubę bardziej sprawiedliwą i niepodległą. W tym samym czasie Castro ''caudillo'' niszczył testament rewolucji.
** Autor: [[Marifeli Pérez-Stable]], ''The Cuban Revolution: Origins, Course, and Legacy'', Oxford University Press, 1998.
 
* Rozpalali w sobie nawzajem jakiś dziki ogień. Bez Che Fidel być może nie zostałby komunistą. Bez Fidela Che nie byłby nikim więcej niż idealistycznym intelektualistą.
** Autor: o. [[Benjamin Forcan]], ''El Che y la teologia de la liberacion'' (1998), cyt. za: Artur Domosławski, ''Gorączka latynoamerykańska'', op. cit., s. 357.
 
* Ten błyskotliwy wychowanek kolegium jezuickiego, duży orator o wielkiej charyzmie, choć adwokat słaby, bo po tym jak jego kancelaria praktycznie splajtowała, musiał się czymś zająć – zajął się więc działalnością polityczną. Początkowo, wydawałoby się, nie miał ochoty zmieniać systemu kubańskiego na komunistyczny – to Raúl Castro od 15. roku życia był członkiem Partii Komunistycznej, nie Fidel. Potem role się odwróciły i w lutym 1959 roku Fidel zostaje premierem Kuby.