Waldemar Chrostowski: Różnice pomiędzy wersjami
Usunięta treść Dodana treść
Linia 44:
* Jestem przekonany, że każdy [kapłan] ma wiele sukcesów, nie jestem jednak pewien czy spektakularnych. Za sukces uważam każde rozgrzeszenie, każdą mszę świętą, każdą rozmowę z kimś, kto potrzebuje wsparcia i pomocy, każdą wdzięczność starca, odrobinę radości chorego… Mam w pamięci ludzi – znanych mi i bliżej nie znanych – którzy współtworzą moje życie, dlatego że czułem się im potrzebny.
** Źródło: s. 21.
* Polska – dla Żydów – to kraj szczególny. Z jednej strony wspólnota naszych losów trwała na tej ziemi prawie 1000 lat. W Polsce znajdowały się wspaniałe, promieniujące na cały świat żydowskie akademie i synagogi. Żydzi tworzyli tutaj wielkie dzieła swojej architektury i sztuki, ukształtowali własny żydowski język (jidisz) i bogatą literaturę. Polska jest ojczyzną żydowskiej mistyki i chasydyzmu. Do dziś Żydzi dobrze pamiętają smak chleba i szum polskich sosen, ale towarzyszy temu poczucie, że nigdy tu nie wrócą. Oni tę ziemię kochali, czuli się tu u siebie. Wielokrotnie spotykałem się ze stwierdzeniem, że o ile Izrael jest dla nich Ojcem, o tyle Polska – Matką. Nic więc dziwnego, że traktują nasz kraj inaczej niż jakikolwiek inny kraj na świecie.
** Źródło: s. 51.
* (…) prawdziwymi ludźmi dialogu są ci, którzy trwają w nim całe lata. Ci, którzy nie patrzą na doraźne owoce swoich działań, ale próbują orać ziemię, której do tej pory nikt nie przeorał. Dialog jest jak zasiew. Oznacza czekanie na rezultaty, które przyjdą dopiero w przyszłości.
| |||