Stanisław Brzozowski: Różnice pomiędzy wersjami

==O Stanisławie Brzozowskim==

* Gdy pod koniec krótkiego i smutnego życia, zmuszony kraj opuścić, znalazł się w środowiskach, gdzie katolicyzm żywszym tętnem pulsuje, gdy powoli zaczęły mu się otwierać oczy na jego wielkość w minionych wiekach i siłę żywotną w naszym wieku, zrozumiał on nareszcie, jak powierzchowne były te głupie przesądy przeciw wierze i Kościołowi, które mu wpoili epigonowie warszawskiego pozytywizmu, nadużywając jego młodzieńczej łatwowierności. Ujrzał on jednak, i to z dziwną łatwością, że ten katolicyzm u nas jest jakiś niedomagający; i co go w tej niemocy najbardziej uderzało, była to ta podniesiona do godności zasady obojętność intelektualna wobec podstawowych zagadnień wiary.

 

* Ktokolwiek wie, ile fizycznej energii wymaga napisanie jednej książki, z rodzajem zgrozy musi myśleć o człowieku, który żył lat 32, był na całe tygodnie i miesiące obezwładniony przez chorobę, operacje, rekonwalescencje po operacjach i zostawił kilka tysięcy drukowanych stronic przewracających do góry nogami pojęcia zadomowione wśród literatów jego kraju. Piorunowania na pasożytnictwo polskiej inteligencji mają u Brzozowskiego pokrycie: literatura była dla tej inteligencji owocem nastrojów, natchnień, obcowań z Absolutem, on natomiast realizował siebie jako robotnik pióra, z poczuciem, że to ma być zrobione, bo jeżeli on tego nie zrobi, nie zrobi nikt inny.