Gra w klasy: Różnice pomiędzy wersjami

* Bez posiadania siebie nie można posiadać innych, a któż tak naprawdę posiada siebie samego? Któż miałby aż tak dosyć siebie czy też samotności, żeby nie zadowalając się własnym towarzystwem szukać rozrywek w kinie, w burdelu, u przyjaciół albo w absorbującej pracy czy też małżeństwie, po to, aby zostać chociażby samotnym – wśród – innych?

** Zobacz też: [[samotność]]

** Opis: o Madze.

 

 

* Gdybyż było można wyobrazić sobie ekstrapolację tego wszystkiego, pojmować Klub i Cold Wagon Blues, miłość Magi i każdy sznureczek ciągnący się od przedmiotów do jego palców, każdą kukiełkę i każdego lalkarza jako epifanię; pojmować je nie jako symbole innej – może nieosiągalnej – rzeczywistości, ale jako przedstawicieli potęgi (ależ jeżyk, ależ brak umiaru), jako pasy na bieżni w wyścigu, który musiałby podjąć natychmiast, odrywając się od eskimoskiej skóry tak rozkosznie letniej, tak pachnącej i tak strasznie eskimoskiej, wyskoczyć na podest schodów, zbiec na dół, samotnie zbiec na dół, wyjść na ulicę, samotnie wyjść na ulicę, zacząć iść, samotnie zacząć iść, aż do rogu, do samotnego rogu, do kawiarni Maxa, samotnego Maxa, do latarni na rue Bellechasse, gdzie… gdzie samotnie. I być może zacząć od tego momentu.

* Sam fakt zastanawiania się nad wyborem wykrzywia i zaciemnia to, co wybieramy.

 

** Opis: list Magi do Rocamadoura.

 

* Wszystko można zabić poza tęsknotą do Królestwa, ona tkwi w kolorze naszych oczu, w każdej miłości, we wszystkim, co do głębi wzburza, co wyzwala i co łudzi.

 

* „Life” chciałby wiedzieć, czy ''Gra w klasy'' wpłynęła na twórczość powieściową młodszych pisarzy latynoamerykańskich i na czym ten wpływ polega. Prawdę mówiąc, dla kogoś, kto stara się być na bieżąco z literaturą współczesną, a poza tym żyje w Europie i gra na trąbce, nie jest rzeczą łatwą śledzić z bliska ewolucję tego gatunku na naszych ziemiach. Znam jednak wystarczająco wiele książek młodych twórców, aby podejrzewać, że bardziej niż doświadczeniem literackim ''Gra w klasy'' dla wielu osób była czymś w rodzaju szoku egzystencjalnego. Toteż jej wpływ, miast techniczny czy językowy, był raczej pozaliteracki, tak ja zamierzył sobie jej autor, pisząc tę, jak zwykło się ją nazywać, antypowieść.