Wersja z 15:46, 25 paź 2014 pokaż źródło Jan Pleogit (dyskusja \| edycje) Patrolujący 9816 edycji Nie podano opisu zmian ← poprzednia edycja		Wersja z 20:26, 26 lis 2014 pokaż źródło Zero (dyskusja \| edycje) Administratorzy interfejsu, Patrolujący, Administratorzy 32 021 edycji m red., format, dr zmiana następna edycja →
Linia 1: {{dopracować\|Stworzyć osobne hasła dla utworów, z których jest dużo cytatów.}} '''[[w:Zofia Nałkowska\|Zofia Nałkowska]]''' (1884–1954) – polska pisarka, publicystka i dramatopisarka. Córka [[Wacław Nałkowski\|Wacława Nałkowskiego]]. ==''Dom kobiet''== {{osobne\|Dom kobiet}} Linia 6: ** Źródło: ''Pisma wybrane'', Czytelnik, Warszawa 1956, s. 643. * Bo ~~j e s t~~j e s t ta ciemność między człowiekiem a człowiekiem [(…]). Bo myśli s ą bezkarne, nie mają w twarzy człowieka żadnego kształtu, żadnego znaku. Myśl kończy się na mnie, myśl zaczyna się i kończy na mnie. [(…]) A moje myśli trwały. Mogłam ich nie mówić, mogłam je przytrzymywać zębami – to mogłam. Ale nie mogłam ich nie myśleć. ** Źródło: ''Pisma wybrane'', Czytelnik, Warszawa 1956, s. 676. * Dla prawdziwego szczęścia warto później trochę pocierpieć. (…) Tak, tak, za wszystko dobre w życiu trzeba drogo zapłacić! [(…]) Są kobiety, które wcale szczęścia nie zaznały i nawet nie mają czego wspominać. ** Źródło: ''Pisma wybrane'', Czytelnik, Warszawa 1956, s. 75. ==''Dzienniki''== * Dziwne, jakie złoża cierpienia czekają w człowieku całkiem gotowe, przeznaczone dla drugiego człowieka. ** Źródło: t. 4. cz. 1., Czytelnik, Warszawa 1988, s. 217. * Jedyną rzeczą, po jakiej poznaję swoje uczucie, jest cierpienie. ** Źródło: t. 4. cz. 1., Czytelnik, Warszawa 1988, s. 229. * Jestem kimś, kto musi żyć powoli. Widzę wtedy urok życia, doznaję go w całości. ** Źródło: t. 4. cz. 1., Czytelnik, Warszawa 1988, s. 60. * Moja miłość jest na całej przestrzeni mnie, na wszystkich szczeblach, jestem nią cała objęta, nie chcę zostawić dla siebie nic. Linia 26: * Pytanie, czy istnieje „nieśmiertelność duszy” jest niekonieczne, jest z dziedziny złego tekstu. Nieśmiertelność i nieskończoność już „w tym życiu” – ze wszystkimi udręczeniami i całym upojeniem tego doznania. Nieśmiertelność jest konsumowana podczas życia, jest całkowicie wyczerpana, do dna wypita. Myślę, że wszystko jest zawarte i dotrzymane w obrębie życia. Mam niechęć do nieśmiertelności jako wznowienia życia indywidualnego. Cała reżyseria nieśmiertelności – zmartwychwstanie, metempsychoza, życie wieczne – to jest wciąż ten niepotrzebny, zły akt czwarty dobrze zbudowanego, rozdzierającego dramatu życia. Grzech śmiertelny przeciw jedności czasu i miejsca. Źródło: Warszawa 1972, ~~str~~s. ? Zobacz też: [[nieśmiertelność]] ==''Granica''== {{osobne\|Granica (powieść)}} * Co dla jednych jest podłogą, dla drugich jest sufitem. Linia 51 ⟶ 52: ==''Książę''== <small>(wyd. Czytelnik, Warszawa 1976)</small> * By służyć życiu, nie należy go kochać zbyt silnie. ** Źródło: s. 12 Linia 68 ⟶ 70: ==''Medaliony'' (1946)== {{osobne\|Medaliony}} * Ludzie ludziom zgotowali ten los. Opis: motto zbioru. Linia 81 ⟶ 84: Źródło: Wydawnictwo Literackie, Kraków 1976, s. 114. * Człowiek żyje jeden obok drugiego lata całe i nie wie o nim nic. Żyje między najbliższymi jak w ciemności. Zaledwie siebie zna – i to źle, źle siebie sądzi. Jakże może sądzić innych? Co można naprawdę wiedzieć o ludziach z ich czynów, z ich słów – kiedy nie wiadome są myśli? [(…]) Siedzisz tu, [(…]), naprzeciwko mnie – i tak się patrzymy na siebie. Gdybym sądziła po czynach, [(…]), po twojej dobroci – mogłabym myśleć, że mnie kochasz, prawda? Że nie pamiętasz mi nic…<br />[(…])<br />Tak, trudno jest wiedzieć coś o drugim człowieku. Źródło: ''Pisma wybrane'', Czytelnik, Warszawa 1956, s. 646, 647, 660. Linia 164 ⟶ 167: Źródło: ''Noc podniebna'', [w:] ''Opowiadania'', Czytelnik, Warszawa 1984, s. 152. * Zło wojny wydaje się rzeczą niewątpliwą, rzeczą zbyt oczywistą, by należało podejmować trud przekonywania o tym innych. (…) A przecież obrońcy pokoju zmuszeni są wciąż do poszukiwania nowych środków perswazji, do przytaczania nowych dowodów, zobowiązani do największej czujności wobec klas panujących mijającego ustroju, którym do przetrwania wojna jest potrzebna. Źródło: [http://mbc.malopolska.pl/dlibra/doccontent?id=14092 ''O pokoju'', „Życie Literackie” ~~1951,~~ nr 1, (4 lutego) 1951, s. 2]. Zobacz też: [[wojna]], [[pokój]] == O Zofii Nałkowskiej == * (~~...~~…) była fenomenem jedynym, nie tylko w literaturze polskiej, ale i w polskim życiu kulturalnym. Żadna z polskich sławnych kobiet nie łączyła w sobie tylu najwyższych darów talentu i urody, triumfów, zaszczytnych stanowisk literackich, jak powołanie jej do Akademii Literatury, stanowisk politycznych, jak wybór do Sejmu. Autor: [[Jerzy Zawieyski]] Źródło: Sławomir Koper, ''Kobiety władzy PRL'', Wydawnictwo Czerwone i Czarne, Warszawa, 2012, ISBN 9788377000373, s. 88. [[Kategoria:Zofia Nałkowska\|!]]

Zofia Nałkowska: Różnice pomiędzy wersjami