Sojusz Lewicy Demokratycznej: Różnice pomiędzy wersjami

* "Miller – lewicy killer" – tak brzmiało hasło skandowane na manifestacjach środowisk lewicowych. Leszek Miller, przekształcając SLD z koalicji w jednolitą partię, wszczepił w nią gen śmierci. W odróżnieniu od SdRP nie była to partia idei i wartości, lecz władzy. Scentralizowana partia władzy rozgromiła w 2001 r. AWS, zdobywając 41% poparcia. Później było już tylko gorzej. Miller otoczył się kliką baronów, wysłał polskie wojska do Iraku, stał się piewcą podatku liniowego i przyjacielem biskupów. W marcu 2004 r. został zmuszony do ustąpienia z funkcji przewodniczącego SLD, ale nie zapobiegło to rozłamowi ugrupowania. W 2007 r. pojawił się na listach Samoobrony, założył na moment partię Polska Lewica. Z politycznego niebytu wyciągnął do Grzegorz Napieralski. Teraz Miller wraca jako szef klubu. Ojciec SLD składa swoje dziecko do grobu. (...) Leszek Miller szybko minął przystanki: socjaldemokracja, Trzecia Droga Blaira i Schrödera. Wysiadł na przystanku podatek liniowy. To zapewne za jego namową Grzegorz Napieralski podpisał w czasie kampanii wyborczej samobójcze porozumienie o współpracy z neoliberalną organizacją pracodawców prywatnych BCC. W dokumentach programowych tworzonego przez Millera SLD zrezygnowano z obecnego wcześniej zapisu o rozdzieleniu państwa i Kościołów. Sojusz wydawał się wyraźnie pogodzony z konkordatem, religią w szkołach, systemem przywilejów i dofinansowaniem Kościoła z budżetu. Rząd Leszka Millera nie chciał się narazić Kościołowi (znów była wyższa racja – starania Polski o wejście do Unii Europejskiej), więc mógł on bez przeszkód – jak to ujął ówczesny sekretarz generalny SLD Marek Dyduch – „doić lewicowy rząd”. Do historii przeszła zażyłość Millera z ks. Henrykiem Jankowskim.