Wersja z 13:02, 5 gru 2013 edytuj Lowdown (dyskusja \| edycje) 1003 edycje →‎O Fidelu Castro: turowski ← poprzednia edycja		Wersja z 23:52, 29 gru 2013 edytuj anuluj edycję Zero (dyskusja \| edycje) Administratorzy interfejsu, Patrolujący, Administratorzy 32 023 edycje m popr. Link., dr zmiana następna edycja →
Linia 138: ** Źródło: Artur Domosławski, ''Gorączka latynoamerykańska'', wyd. Świat Książki, Warszawa 2010, s. 49. * Castro przyznaje, że około 550 ''kryminalistów'' Batisty zostało rozstrzelanych po wyrokach przed specjalnymi trybunałami rewolucyjnymi w latach ~~1959 i 1960~~1959 i 1960. Cokolwiek by jednak sądzić o tamtych procesach, oskarżeni byli wybierani nie na chybił trafił, lecz dlatego, że – jak wierzono – popełnili zbrodnie i okrucieństwa na wielką skalę. Rewolucyjne rozprawy na Kubie nie przypominały krwawych łaźni z innych rewolucji XX wieku – w Meksyku, Rosji, Chinach. W normalnie przyjętym znaczeniu tego określenia „krwawej łaźni” na Kubie po upadku Batisty nie było. Autor: [[Tad Szulc]], ''Fidel. A critical portrait''. Post Road Press. Nowy Jork 2000. Linia 180: Autor: o. [[Benjamin Forcan]], ''El Che y la teologia de la liberacion'' (1998), cyt. za: Artur Domosławski, ''Gorączka latynoamerykańska'', wyd. Świat Książki, Warszawa 2010, s. 357. * Ten błyskotliwy wychowanek kolegium jezuickiego, duży orator o wielkiej charyzmie, choć adwokat słaby, bo po tym jak jego kancelaria praktycznie splajtowała, musiał się czymś zająć – zajął się więc działalnością polityczną. Początkowo, wydawałoby się, nie miał ochoty zmieniać systemu kubańskiego na komunistyczny -– to Raúl Castro od 15-go roku życia był członkiem Partii Komunistycznej, nie Fidel. Potem role się odwróciły i w lutym 1959 roku Fidel zostaje premierem Kuby. Autor: [[Tomasz Turowski]] Źródło: [http://www.solidarnizkuba.pl/turowski ''Tomasz Turowski, były Ambasador RP na Kubie'', 2006]. Linia 202: * Wszyscy XX-wieczni autokraci, poczynając od Mussoliniego i Atatürka, który wyłonił się z gruzów otomańskiego imperium, po Stalina Hitlera i Mao Tse-Tunga, naśladowali Bonapartego – prekursora i wzorca współczesnych tyranów. W ich ślady poszli pomniejsi despoci – Sukarno w Indonezji, Ho Chi Minh i Pol Pot w Indochinach, Naser i Saddam na Bliskim Wschodzie, Peron i Castro w Ameryce Łacińskiej, Kadafi, Bokassa i Idi Amin w Afryce. Wszystkie te ponure postacie dopuszczające się najstraszliwszych bestialstw, począwszy od ludobójstwa, a skończywszy na ludożerstwie, były w gruncie rzeczy groteskową parodią korsykańskiego mistrza. Autor: [[Paul Johnson]], ''Bohaterowie'', wyd. Świat Książki, Warszawa, 2009, ~~ISBN~~ s. 312, tłum. Anna i Jacek Maziarscy. Zobacz też: [[Benito Mussolini]], [[Mustafa Kemal Atatürk]], [[Józef Stalin]], [[Mao Zedong]], [[Napoleon Bonaparte]], [[HoHồ ~~Chi~~Chí Minh]] Linia 214: [[az:Fidel Kastro]] [[bs:Fidel Castro]]▼ [[bg:Фидел Кастро]] ▲[[bs:Fidel Castro]] [[ca:Fidel Castro]] [[cs:Fidel Castro]]

Fidel Castro: Różnice pomiędzy wersjami